Όταν έλεγες ότι το ξημέρωμα θα με βρει στην αγκαλιά σου...
Τότε που με κοίταζες στα μάτια και μέσα τους καθρεφτίζονταν τα στεγνά μου χείλη, που γύρευαν να ξεδιψάσουν με μια σταγόνα μόνο αγάπης...
Θυμάμαι που γύρευα ένα τόσο δα κομμάτι ύφασμα να ντύσω τη γύμνια της καρδιάς και με τύλιξες με τον μανδύα σου, ζεσταίνοντάς μου την ψυχή...
Θυμάμαι ακόμα τα σεργιάνια που κάναμε ξυπόλητοι πάνω σε ροδοπέταλα, θυμάμαι κι έναν ήλιο να μου φωτίζει όλη την ζωή...
Θυμάμαι τότε που γευόμουν όρκους, χάδια , φιλιά...
Θυμάμαι βόλτες στην ακροθαλασσιά..
Περπατούσαμε σε μια άμμο ζεστή κι έσκυψες να χαράξεις τα ονόματά μας πάνω σ' αυτή...
- Κοίταξε, μου είπες, έκανα για εμάς ευχή...
Τα μάτια μου διάβασαν...
Πάθος και πόνος... Για πάντα μαζί...
©Σοφία Κραββαρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου