"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 6ο: Συμμαχία

Εφόσον η Θάνατος με κλώτσησε μέσα απο την πύλη ξεκινάω να πέφτω χάνοντας τριγύρω μου την αίθουσα με τις πύλες στις οποίες βρισκόμασταν πριν απο λίγο. Βλαστημάω καθώς χάνω την ισορροπία μου και δεν βρίσκω πάτωμα όπου πέφτω.. Περίμενε ... Κοιτάζω κάτω και βρίσκω μόνο το κενό, τον γαλανό ουρανό και τα λευκά σύννεφα και τον άνεμο ο οποίος φυσάει με ορμή προς το έδαφος.

Ουρλιάζω διότι πέφτω και μάλλον ξέχασε ότι εγώ , σε σύγκριση με άλλα άτομα που πολύ πιθανόν να μάζεψε,  δεν μπορώ να πετάξω !! Προσπαθώ με κάποιον τρόπο να βρω κάτι, απο κάπου να πιαστώ αλλά εφόσον κυριολεκτικά πέφτω απο τα σύννεφα δεν υπάρχει τίποτα. Σίγουρα θα έχετε δει σε ταινίες ή σειρές που όταν κάτι πέφτει απο τον ουρανό αρχίζει να αποκτά έντονη θερμότητα και μοιάζει σαν να βγάζει φλόγες . Σωστά ;;  Αυτό αληθεύει, μπορώ να σας το πω με σιγουριά. Καίγομαι σαν την Κόλαση !!! Τι έχουν πάθει όλοι και με πετάνε απο κάπου ψηλά ;; Πιστεύω ότι θα πεθάνω πάλι μα καθώς πέφτω νομίζω πως βλέπω κάτι. Μοιάζει με έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο που πετάει.

Δύο πράγματα περνάνε απο το μυαλό μου ενώ πέφτω και τον βλέπω να περνάει ξυστά απο δίπλα μου. Ή ότι είναι όντως η στιγμή του Θανάτου μου και ήρθε να με πάρει για να με πάει στον Παράδεισο ένας Άγγελος, πράγμα αδύνατον γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη πως πάω απευθείας Κόλαση, ή ότι είναι ένας απο αυτούς τους ανθρώπους που σκαρφαλώνουν σε γκρεμούς και πηδάνε απο εκεί φορώντας μια ειδική στολή που τους κάνει να μοιάζουν με ιπτάμμενοι σκίουροι. Καθώς πετάει ακριβώς απο κάτω μου, κάνοντας μια εξαιρετική μανούβρα σκέφτομαι πως άμα ίσως πέσω πάνω του θα μπορέσει με κάποιο τρόπο να μας προσγειώσει ασφαλείς και τους δύο. Μετά βέβαια θα πρέπει να απαντήσω πως διάολο βρέθηκα να πέφτω απο τον ουρανό, θα ακολουθήσει δηλαδή μια πάρα πολύ άβολη συζήτηση αλλά απο το να ξαναπεθάνω και να με μαζεύουν με το κουταλάκι είναι καλύτερη επιλογή.

Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω αλλά γυρίζω το σώμα μου ώστε να πέσω με το στήθος πρώτα πάνω σε αυτόν και βάζοντας πίσω τα χέρια μου φεύγω με ακόμα περισσότερη ταχύτητα προς αυτόν. Δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι έρχομαι καταπάνω του αλλά συνεχίζει να πετάει σταθερά προς εμένα. Αν τώρα το καταφέρω και πέσω πάνω του. Όντως, πετάει προς το σημείο που πέφτω !! Ναι !! « Προσοχή κάτω !!!» φωνάζω και πριν καλά καλά το καταλάβει πέφτω πάνω του. Βγάζει μερικές κραυγές όταν πέφτω και γαντζώνομαι πάνω του και παρατηρώ κάτι που δεν το είχα καταλάβει πιο πριν..

Είναι ένας πίθηκος !! Ένας μαύρος πίθηκος που φοράει μια χρυσή πανοπλία που καλύπτει τα χέρια και τα πόδια του μα στην ζώνη της πανοπλίας του έχει και ένα θηκάρι με ένα σπαθί . Και αυτός ο πίθηκος.. Έχει φτερά. ΟΚ, δεν μπορώ να καταλάβω τι παίζει αλλά ελπίζω να μπορεί να με αντέξει. Ναι, η επιστήμη έχει προχωρήσει πάρα πολύ αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο δεν νομίζω να έχουν καταφέρει ακόμα οι επιστήμονες. Ο πίθηκος χάνει τον εέλγχο φοβισμένος καθώς είναι και προσπαθεί να με διώξει απο πάνω του. Παλεύω να κρατηθώ μα συνεχίζει να προσπαθεί να με χτυπήσει. Αποφεύγω τα χτυπήματα του και τον χτυπάω και εγώ μα συνεχίζω να φοβάμαι πως μάλλον θα σκοτωθούμε και οι δύο. Δεν ήταν μάλλον τόσο καλή ιδέα τελικά, να πέσω πάνω του την στιγμή που πετούσε. Τελικά ρίχνοντας μου ένα καλό δεξί κροσέ με πετάει απο πάνω του ευτυχώς σε χαμηλό ύψος. Χτυπάω με την πλάτη στο έδαφος και τον παρατηρώ. Με κοιτάζει, βγάζει μια κραυγή και πετάει μακριά χτυπώντας τις φτερούγες του.

Κοιτάζω τριγύρω και προσπαθώ να καταλάβω που στο διάολο βρίσκομαι. Το έδαφος πάνω στο οποίο έπεσα έχει πρασινισμένο χορτάρι, δέντρα και ορισμένα ξερά φύλλα, λίγο πιο δίπλα μου ακούω τον ήχο ενός ποταμιού και βλέπω έναν λασπωμένο δρόμο. « Ωραία..» σκέφτομαι. « Τουλάχιστον βρίσκομαι σε ένα δάσος, αυτό είναι καλό σημάδι ... Σωστά ;;» συνεχίζω και αποφασίζω να εξερευνήσω λίγο περισσότερο μπας και καταλάβω που διάολο βρίσκομαι. Τα βήματα μου καθώς και ο αέρας που μαστιγώνει το πρόσωπο και τα μαλλιά μου με έναν κρύο άνεμο με οδηγούν προς έναν δρόμο ανάμεσα σε λάσπες και μερικά λουλούδια. Λουλούδια σαν κόκκινες τουλίπες. Κοιτάζω τον δρόμο μπροστά μου. Είναι φτιαγμένος απο κίτρινα τούβλα, τι μου θυμίζει αυτό ;; Γοβατίζω και μελετάω λίγο με τα χέρια μου τα κίτρινα τούβλα. Σύντομα συνειδητοποιώ τι μου θυμίζει !!! « Στο τέλος του Κίτρινου Τουβλόστρωτου Δρόμου βρίσκεται η Σμαραγδένια Πόλη και ο Μάγος του Οζ !!» θυμάμαι να μου διαβάζει αυτό το βιβλίο ο πατέρας μου, απο όταν ήμουν μικρή.

« Σίγουρα αυτό δεν είναι το Λονδίνο. Βρίσκομαι στον κόσμο του Οζ.. Να με πάρει.. Μπόρεσε να κάνει λάθος η Θάνατος ή υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που βρίσκομαι εδώ ;;; Αχ , μην μου πείτε πως είμαι η Ντόροθι δεν αντέχω το μιούζικαλ !!!» αρχίζω να παραπονιέμαι ώσπου βλέπω μια περίεργη φιγούρα να προχωράει μπροστά μου . Φοράει ένα μαύρο νυχτικό φόρεμα, φαίνεται να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει τα χέρια της για να καλύψει τα γυμνά της μέρη απο τον κρύο άνεμο και το δέρμα της, τουλάχιστον όσο μπορώ να δω φαίνεται να έχει μια έντονη ροζ απόχρωση. Την περισσότερη αντύπωση βέβαια μου κάνουν τα κόκκινα παπούτσια της, δύο κόκκινες μπαλαρίνες με μικρό τακούνι. « Γεια σου.. Με ακούς ;; Είμαι η Αλίνα Ντράγκονιντ και έχω χάσει τον δρόμο μου, μπορείς να με βοηθήσεις ;;» την ρωτάω μα εκείνη απλά γυρνάει και με κοιτάζει. « Με καταλαβαίνεις ;;» την ρωτάω πάλι μα εκείνη δεν κάνει καμιά κίνηση. Κοιτάζω τα χέρια της. Αντιλαμβάνομαι οτι μάλλον δεν μπορεί να τα κουνήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κουνάει καταφατικά το κεφάλι της.
« Μπορείς να μιλήσεις ;;» την ρωτάω δείχνοντας το σώμα μου αλλά εκείνη κουνάει αρνητικά το κεφάλι της. Ω να πάρει η οργή. Το ήξερα ότι έπρεπε να προσέχω στο μάθημα νοηματικής γλώσσας στο σχολείο. Πώς στο καλό θα της εξηγήσω τώρα ;; Πριν προλάβω να της πω το οτιδήποτε βλέπω έναν ανεμοστρόβιλο πίσω απο εκείνη. « Ανεμοστρόβιλος.. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι !! Τρέχα !!» της δείχνω με το χέρι μου οτι πρέπει να τρέξει. Εκείνη δεν με καταλαβαίνει. « Τρέχα !!» της επαναλαμβάνω εφόσον ο ανεμοστρόβιλος έρχεται πιο κοντά μας. Μην ξέρωντας τι να κάνω φτύνω την γροθιά μου και της δείχνω προς το δάσος κουνώντας και τα 5 δάχτυλα του χεριού μου επίμονα προς το δάσος. Δεν βλέπω να ανταποκρίνεται οπότε την πιάνω απο το χέρι και αρχίζω να τρέχω. Αναγκαστικά λοιπόν με ακολουθεί και εκείνη. Ελπίζω να καταφέρω να βρω για εμάς ένα ασφαλές σημείο. Μέσα απο τον ανεμοστρόβιλο αρχίζουν να πετάγονται διάφορα πράγματα όπως μια καρέκλα, μερικά μαχαίρια, ένα ρολόι, μια αγελάδα.

Τρέχω όσο περισσότερο μπορώ παρέα με την κοπέλα με το ροζ δέρμα αλλά δυστυχώς χάνω την ισορροπία μου και χτυπάω το κεφάλι μου. Προσπαθώντας να σηκωθώ πάλι βλέπω οτι η κοπέλα τρέχει με όλη της την δύναμη τώρα μάλλον επειδή κατάλαβε τον κίνδυνο που διατρέχουμε. Μέσα απο τον ανεμοστρόβιλο βλέπω πως πετάγεται κάτι τεράστιο και πέφτει προς τα πάνω της. Να με πάρει ο διάολος, είναι ένα σπίτι, σαν τα αγροτικά που έχουν στο Κάνσας, με τις αγελάδες και τα σκυλιά και τα τρακτέρ. Της φωνάζω να προσέχει αλλά εκείνη δεν με ακούει και το σπίτι πέφτει πάνω της. Κλείνω τα μάτια και κοιτάζω μακριά ώστε να μην δω το λιωμένο πλέον κεφάλι της, τα σπασμένα χέρια και κόκκαλα της , το αίμα που  φάνηκε να μαζεύεται σε μια λιμνούλα κάτω απο το σπίτι.

Μια παράξενη γυναίκα εμφανίζεται, έχει μακριά ξανθά μαλλιά, όμορφα μάτια, φοράει ένα μακρύ λευκό φόρεμα και ροζ τακούνια, ενώ κρατάει ένα ροζ ραβδί σαν τις Νεράιδες στα παιδικά παραμύθια. « Επιτέλους Νεσσαρόζα. Είσαι νεκρή. Σχεδόν λυπάμαι που δημιούργησα αυτόν τον ανεμοστρόβιλο και τον έστειλα εναντίον σου. Σχεδόν.. Αλλά αυτό θα κάνει την Ελφάμπα να βγει απο την κρυψώνα της και να με αντιμετωπίσει. Η Μοχθηρή Μάγισσα της Δύσης θα πέσει. Και η Γκλίντα, η Καλή Μάγισσα του Βορρά θα είναι η πιο δυνατή μάγισσα σε ολόκληρο το Όζ !!!» λέει εκείνη με τρόπο γεμάτο μίσος και κακία. « Α και ζητώ συγγνώμη για τα σκουλήκια που τοποθέτησα στα αυτιά σου ενώ κοιμόσουν, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω εσένα ή την αδελφή σου να μας χαλάσετε τα σχέδια. Χαιρετίσματα απο τον Μάγο !!» λέει με ένα χαζό χαμόγελο σαν τις ψηλομύτες και στέλνει ένα φιλί στο πτώμα.

« Α την πουτάνα..» σκέφτομαι εγώ και μένω ακίνητη στην κρυψώνα μου ώστε να μην με δει ούτε να με ακούσει. Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει και απο μέσα βγαίνει μια κοπέλα με μακρύ μαύρο μαλλί που φοράει ένα γαλάζιο φόρεμα με λευκό πουκάμισο και την ακολουθεί ένα λυκόσκυλο. Φαίνεται φοβισμένη αλλά παράλληλα χαρούμενη. Λίγοι βλέπεις ζουν απο έναν ανεμοστρόβιλο ασφαλείς και έπειτα μπορούν να πουν την ιστορία. « Ποια είσαι εσύ ;; Που βρίσκομαι ;;» ρωτάει και ήδη βλέπω την νεαρή κοπέλα να τραβάει μια καραμπίνα απο τον τοίχο. Φέρνει την καραμπίνα κοντά της και την στρέφει έτσι ώστε να σημαδεύει το πρόσωπο της Γκλίντα. « Είμαι η Γκλίντα, η Καλή Μάγισσα του Βορρά.. Καλωσήρθες στην Χώρα του Οζ..» κάνει μια παύση για να της πει η κοπέλα το όνομα της. « Ντόροθι Γκέιλ. Απο το Κάνσας...» λέει εκείνη και κρατώντας κοντά την καραμπίνα της βγαίνει απο το σπίτι. « Αυτός είναι ο Τότο..» συνεχίζει και δείχνει το λυκόσκυλο της. Ονόμασε το λυκόσκυλο της Τότο ;; Τι διάολο ;; Είναι απο αυτές που ονομάζουν το λαμπραντόρ τους Φούφη και το ιγκουάνα Μήτσο ; Συνεχίζω να παρατηρώ την γνωριμία τους μέχρι που η Γκλίντα αναφέρει στην Ντόροθι « Ολόκληρο το Όζ σε ευχαριστεί !! Σκότωσες την Μοχθηρή Μάγισσα της Ανατολής, την Νεσσαρόζα και έτσι ελευθέρωσες τα Μάντσκιν, τους κατοίκους δύο ολόκληρων χωριών !!» υποκλίνεται η Γκλίντα .Η Ντόροθι βλέποντας την σχολιάζει « Σκότωσα κάποια ;; Όχι , όχι να πάρει !! Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό, όχι τώρα γαμώτο που μάζεψα τα λεφτά για την εγγύηση !!!» λέει και κοιτάζει κάτω απο το σπίτι . Βλέποντας το πτώμα κάνει λίγα βήματα πίσω αηδιασμένη. « Όχι, όχι ρε γαμώτο !! Γιατί σε εμένα , γιατί τώρα ;; Εντάξει, δεν υπάρχει θέμα, έπεσε το σπίτι πάνω χάρη στον ανεμοστρόβιλο. Αλλά όλο και κάποιος θα πει ότι εγώ έφταιγα. Άμα υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να κρύψω την ενοχή..»

Το βλέμμα της πέφτει πάνω στα κόκκινα παπούτσια της δολοφονημένης Μάγισσας. « Αυτά.. Φαίνονται μοναδικά και ακριβά.. Άμα τα ξεφορτωθώ.. Δεν θα με υποπτευθούν.. Και εσύ, δεν θα πεις τίποτα , σωστά ;;» σημαδεύει με την καραμπίνα την Γκλίντα η Ντόροθι. Ο Τότο δίπλα της δείχνει απειλητικά τα δόντια του. « Μα φυσικά και δεν θα πω τίποτε.. Αλλά, η αδελφή της η Ελφάμπα, η Κακιά Μάγισσα της Δύσης  θα σε κυνηγήσει και θα θέλει εκδίκηση που σκότωσες την αδελφή της .. Οπότε, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να ζητήσεις βοήθεια απο κάποιον που δεν την φοβάται. Τον Μάγο του Όζ.» λέει η Γκλίντα και εγώ παρατηρώ. Α, ώστε έτσι πήγε αληθινά η ιστορία. « Θα πάω.. Και ένας Μάγος θα μπορεί να με προφυλάξει απο αυτήν την.. Ελφάμπα ;» ρωτάει η Ντόροθι με αποτέλεσμα η Γκλίντα να απαντήσει « Είναι ο μοναδικός που δεν την φοβάται. Πάρε τα παπούτσια της Νεσσαρόζα ως απόδειξη για τον Μάγο και πήγαινε. Ακολούθησε τον Κίτρινο Τουβλόστρωτο Δρόμο και σύντομα θα βρεθείς στην Σμαραγδένια Πόλη. Εκεί θα βρεις τον Μάγο και θα μπορέσεις να γυρίσεις πίσω στο Κάνσας !!» την συμβουλεύει η Γκλίντα και η Ντόροθι την υπακούει βγάζοντας τα παπούτσια της Νεσσαρόζα. Έπειτα φεύγει βάζοντας τα γιατί ήταν ξυπόλυτη όλη αυτήν την ώρα.

Δεν θα την ακολουθήσω. Η Ελφάμπα, όποια και αν είναι, πρέπει να μάθει την αλήθεια για την αδελφή της. Σηκώνομαι λοιπόν και ακολουθώ, στην αρχή σερνόμενη, έπειτα σκυμμένη και τέλος όρθια τον δρόμο απο τον οποίο ήρθα, τον δρόμο κατά τον οποίο πέταξε ο Ιπτάμμενος Πίθηκος. Αν θυμάμαι σωστά απο την ιστορία η Ελφάμπα κάθε φορά συμβούλευε και χρησιμοποιούσε σαν στρατιώτες, μπράβους και υποτακτικούς της τους ιπτάμμενους Πιθήκους. Αρχίζω λοιπόν να προχωρώ προς το ποτάμι, προς τα εκεί που είδα τον Πίθηκο να πετάει πριν συναντήσω την Νεσσαρόζα. Σύντομα φτάνω στο ποτάμι, το οποίο είχα ακούσει πιο πριν. Πάω να το περάσω  μέχρι που ακούω περίεργους ήχους να έρχονται απο τα νερά και κάτι να λαμπυρίζει. Κοιτάζω πιο κοντά και πετάγεται μέσα απο τα νερά ένα πλάσμα σαν μικρό ψάρι με φτερά και δύο σειρές κοφτερά σαν ξυράφι δόντια. Το ένα δεν με τρομάζει, γλυκούλι φαίνεται. Αποφεύγω την επίθεση του και σύντομα βλέπω και άλλα σαν αυτό να πηδάνε έξω απο το νερό και να πετάνε προς το μέρος μου.Ένα απο αυτά πηδάει και με δαγκώνει ελάχιστα στο δάχτυλο μου. Πονάω και σχεδόν ουρλιάζω. Το πετάω μακριά και τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ έξω απο το ποτάμι. Φτάνω στην απέναντι όχθη και πιάνοντας δύο πέτρες τις πετάω προς το μέρος τους θυμωμένη. Τα πλάσματα φαίνονται να έρχονται προς το μέρος μου οπότε τρέχω ξανά μακριά.

Πέφτω χωρίς να προσέχω σε ένα τεράστιο δάσος και κοιτάζω πάνω σε τι έπεσα. Ήταν μια ραχοκοκαλιά ενός περίεργου πλάσματος, δεν μπορώ να καταλάβω τι πλάσματος ακριβώς. Μοιάζει με έναν ανθρώπινο σκελετό αλλά τα κόκαλα του θυμίζουν επίσης τα κόκαλα του καβουκιού μιας χελώνας. Τι σόι πλάσμα είναι αυτό ;; Σύντομα βρίσκω ένα ανθρώπινο κρανίο και κοιτάζοντας στα δέντρα βρίσκω καρφωμένα στις κορυφές των δέντρων πτώματα απο ανθρώπους και κρεμασμένα πτώματα απο τα λεπτά τους έντερα στα δέντρα. Ένας Ιπτάμμενος Πίθηκος είναι σταυρωμένος και με κομμένες τις φτερούγες του πάνω σε ένα δέντρο ενώ απο τον λαιμό του κρέμεται μια ταμπέλα ως το στήθος του η οποία γράφει με κεφαλαία γράμματα « ΠΡΟΔΟΤΗΣ ! ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΙΡΑ !!» Επειδή δεν σκοπεύω να έχω την ίδια μοίρα προσπερνάω τον σταυρωμένο πάνω στο δέντρο πίθηκο και κατευθύνομαι προς ένα τεράστιο μαύρο κάστρο με πράσινες σημαίες που έχουν ζωγραφισμένη πάνω με μαύρα γράμματα την λέξη « ΜΟΧΘΗΡΗ» . Μαζεύοντας όλο μου το θάρρος μπαίνω μέσα στο κάστρο απο την πύλη, η οποία είναι ανοιχτή.  Προχωρώ την πύλη και φοβάμαι για το χειρότερο καθώς βλέπω κόκκινο, υγρό ακόμα και ζεστό αίμα, στο χαλί που οδηγεί απο την πύλη στην αίθουσα με τις σκάλες του κάστρου της Ελφάμπα. Έκλεισα την πύλη πίσω μου μα κοιτάζω μια τελευταία φορά καθώς μπαίνω πιο μέσα.

Κοιτάζω τριγύρω και μπορώ να καταλάβω με φρίκη απο που έρχεται όλο αυτό το αίμα. Αριστερά και δεξιά μου , μέσα σε γυάλινες θήκες σαν να βρίσκομαι σε μουσείο και να βλέπω τα εκθέματα βρίσκονται κομμένα κεφάλια γυναικών.Όλα κοιτάνε προς το μέρος μου και ενώ προχωράω νιώθω σαν τα κεφάλια που πέρασα να με έχουν καρφώσει με το βλέμμα τους. Όταν βέβαια γυρίζω το κεφάλι μου για να βεβαιωθώ για αυτό τα κεφάλια κοιτάνε πάλι μπροστά και απέναντι. Τρίβω το μαλλί μου και πρέπει να το πω πως έχω χεστεί απο τον φόβο μου. Σύντομα, ενώ προχωράω νιώθω κάτι σαν ένα αόρατο σχοινί να έχει δεθεί γύρω απο τον λαιμό μου. Με κάνει να πέσω κάτω και με τραβάει προς μια απροσδιόριστη κατεύθυνση, προσπαθώ με κάποιον τρόπο να πιαστώ απο κάπου και να σταματήσω να σέρνομαι, να κόψω το σχοινί. Δεν βρίσκω όμως τίποτα και δεν βλέπω κανένα σχοινί. Ενώ είμαι πεσμένη το σχοινί με τραβάει μέσα απο το αίμα και πάνω στο χαλί ως την αίθουσα της σκάλας. Εκεί βλέπω μια γυναίκα με μακρύ μαύρο μαλλί, πράσινο δέρμα, κοφτερά νύχια και δόντια. Είναι ξυπόλυτη και όμορφη ενώ με κοιτάζει και φοράει ένα μαύρο φόρεμα. « Άκουσα για δύο παράξενα πράγματα σήμερα απο τους Ιπτάμμενους Πιθήκους μου. Για δύο πλάσματα που έπεσαν απο τον ουρανό. Δύο κοπέλες... Και τώρα ανακαλύπτω πως η αδελφή μου είναι νεκρή...» λέει και με μια κίνηση λύνει το σχοινί απο τον λαιμό μου ενώ με σηκώνει απο το έδαφος και με κρατάει ακίνητη και στον αέρα μόνο με το ένα της χέρι.

« Πες μου την αλήθεια... Εσύ σκότωσες την αδελφή μου ;;» με ρωτάει και με φέρνει τόσο κοντά της που χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο μου με το χέρι της. « Όχι..» λέω εγώ με όσο αέρα έχω καταφέρει να επανακτήσω.. Εκείνη με κοιτάζει και δεν με πιστεύει μάλλον. Οπότε με μια κίνηση του χεριού της με πηγαίνει ως έναν τοίχο και πάει να με χτυπήσει μα την τελευταία στιγμή με σταματάει. Το χτύπημα με τόση δύναμη θα μπορούσε να μου σπάσει τα κόκκαλα. « Θα σε ξαναρωτήσω.. Εσύ σκότωσες την αδελφή μου ;;» έρχεται κοντά μου και με ρωτάει κοιτάζοντας με αυστηρά. Εγώ κουνάω αρνητικά αριστερά-δεξιά το κεφάλι μου και εκείνη αγγίζει το κεφάλι μου με τα κοφτερά της νύχια. Νιώθω μια έντονη θερμότητα στο κεφάλι μου και ουρλιάζω απο τον πόνο. Εκείνη με απελευθερώνει και κάνει πάλι το ίδιο, με πετάει αριστερά και δεξιά ώσπου με μια κίνηση της βρίσκομαι ακίνητη και φοβισμένη να ξαπλώνω ανάσκελα στον αέρα. Δεν μπορώ να κουνηθώ και η Ελφάμπα φαίνεται οτι απολαμβάνει να με βασανίζει έτσι. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος. « Δεν το έκανες εσύ.. Σε πιστεύω σε αυτό.. Μα ξέρεις ποιος το έκανε.. Και θέλω να μου πεις... Αν ξέρεις τι είναι καλύτερο για εσένα και θέλεις να ζήσεις θα μου πεις. Γιατί , ότι έρχεται απο τον Ουρανό συνήθως είναι κακό. Οπότε, εγώ και οι πίθηκοι μου το στέλνουμε πίσω ... Σε κομμάτια.» μου λέει κοιτώντας με απειλητικά και μπορώ να διακρίνω ότι απο τα χέρια και τα μάτια της βγαίνει ένας πρασινόμαυρος καπνός, απειλητικός και τρομακτικός.

« Ένας ανεμοστρόβιλος απο το Κάνσας , μιας περιοχής απο τον κόσμο μου, πήρε ένα σπίτι και το σπίτι έπεσε πάνω στην αδελφή σου σκοτώνοντας την. Προσπάθησα να την σώσω αλλά δεν τα κατάφερα. Ανακάλυψα μένοντας κρυμμένη ποιος την σκότωσε. Ποιος δημιούργησε τον ανεμοστρόβιλο που την σκότωσε. Η Γκλίντα, η καλή Μάγισσα του Βορρά. Επίσης απο ότι ανακάλυψα αχρήστευσε την ακοή της αδελφής σου για να μπορέσει να την σκοτώσει. Ήθελε να σε βγάλει απο την κρυψώνα σου..» της λέω και η Ελφάμπα με δύναμη με σηκώνει πάνω απο το έδαφος και με ρίχνει κάτω. Χτυπάω την πλάτη μου και πονάω, αλλά ευτυχώς δεν με πέταξε με δύναμη. « Η Γκλίντα.. Άλλο ένα άτομο που αγαπώ πέθανε εξαιτίας της.. Αυτήν την φορά θα την σκοτώσω.. Και αυτήν και το δεύτερο κορίτσι που ήρθε στον Όζ..» λέει και εγώ την κοιτάζω. « Θέλω να σε βοηθήσω σε αυτό.. Άσε με να μιλήσω στο δεύτερο άτομο που ήρθε εδώ.. Και έπειτα θα την σκοτώσεις.. Ίσως βρω τρόπο να φύγω απο εδώ..» την κοιτάζω και συνεχίζω. « Θέλω απλά να γυρίσω σπίτι μου..» λέω και εκείνη με κοιτάζει. « Δεν αμφιβάλλω..» λέει μα με μια τελευταία κίνηση των δαχτύλων της με σέρνει ως ένα τεράστιο τραπέζι που μοιάζει σαν τις Άγιες Τράπεζες των εκκλησιών. Έρχεται απο πάνω μου και καρφώνοντας με με το βλέμμα της λέει « Θα συμμαχήσουμε προσωρινά αλλά πριν αρχίσουμε πρέπει να σε ρωτήσω..» λέει και με αργό μα με σοβαρό τόνο με ρωτάει 

« Είσαι μια καλή ή μια κακιά μάγισσα ;»