Άδειες
ράγες σε μουντό τοπίο. Σκοτεινά τούνελ διαδέχονται το ένα το άλλο.
Μυαλό φορτωμένο από την πρέζα, χαμένο σε μια ουτοπία που τον γέμιζε
γαλήνη σ' έναν κόσμο που τον καλωσόριζε η λήθη. Φυσικά υπήρχαν στιγμές
που επανερχόταν για λίγο στην αγριότητα της πραγματικότητας. Για πολύ
λίγο όμως. Και σε αυτό τον κόσμο ήταν δυστυχισμένος επειδή τα ναρκωτικά
τού είχαν ρουφήξει όλη τη ζωή από μέσα του και
το ήξερε αυτό. Μπορούσε να το αναγνωρίσει εκείνες τις λιγοστές στιγμές
της διαύγειας. Κι έτσι, επέλεγε τους ονειρικούς κόσμους στους οποίους
τον προσκαλούσαν οι χημικές ουσίες. Δεν ήταν μεγάλος. Γύρω στα τριάντα
υπολόγιζε, όταν μπορούσε τουλάχιστον να το κάνει. Είχε όλη τη ζωή
μπροστά του να καταστραφεί. Γιατί ικανότητα για κάτι άλλο δεν
προβλεπόταν. Ο κόσμος τον αντιμετώπιζε με οίκτο. Ήταν καλό παιδί. Ποιος
ξέρει τι τον έφτασε σε αυτό το σημείο...
Οι ράγες του άρεσαν.
Έρημες, μοναχικές... Όταν το τρένο που ερχόταν ορμητικό πίσω του έπεσε
πάνω του, ο άτυχος Κώστας λυτρώθηκε χωρίς να μάθει κανείς αν τον
τράβηξαν βίαια από τη γλυκιά του λήθη ή αν η προσωρινή του διαύγεια τον
οδήγησε σ' ένα ηθελημένο τέλος. Έκλαψες άραγε Κώστα; Φοβήθηκες; Δε θα
μάθουμε ποτέ...
(Αφιερωμένο στον Κώστα)
Σ.Κραββαρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου