"Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον καλό και στον κακό της ιστορίας είναι η κάλυψη απ’ τον Τύπο" από την Αγγελική Πετρίδη

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!

  Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Παρόμοια λάθη, ίδιοι καιροί, όμοιοι άνθρωποι - και όμως - παρά την καταγραφή των γεγονότων από των 4^ο αιώνα Π.Χ τα πάντα επαναλαμβάνονται σαν μια καλοστημένη χορογραφία που ποτέ δεν φτάνει στην τελική της φάση. Η αληθινή απορία όμως είναι πότε ακριβώς άρχισε αυτός ο κύκλος; Με λίγα λόγια η απάντηση έρχεται στην μορφή του ‘τώρα’ διότι κάπου εκατομμύρια έτη φωτός μακριά το τώρα δεν έχει έρθει ενώ κάπου αλλού αυτή η στιγμή είναι μακρινή ανάμνηση. Ο χρόνος ήταν πάντα σχετικός.

  Πάντως, κάποια στιγμή, σε αυτό το μέρος, σε όλο τον κόσμο, δεν υπήρχε τίποτα. Ένα απεριόριστο κενό ικανό να επεκταθεί ως τα πέρατα του νοητού κόσμου-μέχρι που εμφανίστηκε κάτι. Μια δύναμη, μια θεότητα, κάτι με μια ουσιώδους μορφή το οποίο ήταν έμβιο ον. Ξαφνικά το κενό είχε κάτι μαύρο, μια ανθρώπινη σκούρα μορφή που δεν υπάκουε σε κανέναν νόμο παρά μόνον αυτούς που έφτιαχνε. Πλέον το κενό δεν ήταν παρά μόνο ένα κουτί σχεδιασμένο να κρατήσει κάτι μέσα. Δυστυχώς, σύντομα φάνηκε ότι όποιος ή ό,τι είχε φτιάξει το κενό δεν το είχε σχεδιάσει καλά.

                          

  Το πρώτο ον, ο Δημιουργός, δεν άργησε να γίνει κυρίαρχος της φυλακής του. Έσπασε τους τοίχους και από τα θραύσματά τους έκανε μικρά σωματίδια. Χρησιμοποίησε τα ερείπια όλων αυτών που τον περιόριζαν για να δημιουργήσει πλανήτες και φεγγάρια. Το κελί του ήταν πλέον κατεδαφισμένο αλλά εξίσου μοναχικό. Εξίσου σκοτεινό. Στην πραγματικότητα η ονομασία δημιουργός ήταν ειρωνική. Δεν δημιουργούσε, μετασχημάτιζε, έπλαθε ότι ήθελε για το δικό του συμφέρον-πάντα μέσα στα όρια.

  Για αυτό παρέμενε μόνος μέσα σε μια ανανεωμένη φυλακή, αναγκασμένος να περιμένει την αλλαγή. Ώσπου μια μέρα η αναμονή τελείωσε. Ο Δημιουργός, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια για αλλαγή, τράβηξε ένα κομμάτι του εαυτό του από το αριστερό άνω μέρος του στέρνου του. Ήταν μια αγαπημένη του ενασχόληση καθώς ο αχνός πόνος που ένιωθε όταν τραυμάτιζε τον εαυτό του ήταν το μόνο συναίσθημα που είχε την χαρά να νιώσει. Συνήθως, το μέρος του κορμιού του που θα αφαιρούσε θα χανόταν σε πυκνό καπνό και μετά θα αναδημιουργούταν αλλά αυτή την φορά η εξαφάνιση δεν έγινε. Αντί αυτού, υπήρξε ένας οξύτατος πόνος και από το κομμάτι του στέρνου βγήκε ένα άσπρο φως.

  Το φως άναψε μέρη του σύμπαντος, τα έκανε αστέρια, και μόλις έφερε το φως στο σκοτάδι πήρε την μορφή μιας άλλης οντότητας. Ύστερα από αιώνες θα την ονόμαζαν Γαία γιατί ήταν ο αληθινός δημιουργός της Γης. Αυτή που την διαμόρφωσε σε αυτό που είναι σήμερα. Η φωτεινή οντότητα πλησίασε τον Δημιουργό και κατάφερε να θρέψει τους τραυματισμούς του.

«Το σκοτάδι και το φως είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Πηγάζουν και τα δύο από τον πόνο.» γέλασε, ένας ήχος γλυκός και πρωτόγνωρος, και όλα έλαμψαν πιο πολύ από πριν. Ύστερα-αν και αυτοί που πραγματικά γνωρίζουν μιλάνε για μια ποιητική προσθήκη κάποιου συγγραφέα, είπε ότι «Πλέον δεν θα πονέσεις ξανά. Τώρα έχεις εμένα.»

  Άλλωστε, ανέκαθεν, ο ρόλος της γυναίκας ήταν αυτό. Ένα στήριγμα, μια δοκιμασία, η πηγή του πόνου, ένα στοιχείο που παρέμεινε εμφανές ανά τους αιώνες. Γυναίκα και αργότερα μητέρα. Ήταν φυσικό να ήταν αυτή η κατάληξη της. Η Γαία υποτίθεται ότι θα ήταν ζωή αλλά ποτέ της δεν μπόρεσε να δημιουργήσει, παρά μόνο να φωτίσει.

  Έτσι, ο Δημιουργός θέλησε να βοηθήσει την αγαπημένη του να δημιουργήσει αυτό που της έλειπε. Μια συντροφιά. Κάτι να αγαπάει όσο αυτός εκείνη και έπειτα από πολλές προσπάθειες οι δυο τους μπόρεσαν να φέρουν στην ζωή τον Ναολίν. Το μεγαλύτερο θαύμα και λάθος που υπήρξε. Όλα πάνω του ήταν διαφορετικά από τους γονείς του και όσο ο καιρός περνούσε οι διαφορές ήταν πιο αισθητές.

Αρχικά, μεγάλωνε. Σε αντίθεση με τους δικούς του δημιουργούς, ο Ναολίν ξεκίνησε ως παιδί και σταμάτησε να μεγαλώνει μονάχα όταν είχε ωριμάσει πλήρως. Έπειτα, παρά την αθανασία του, δεν ήταν άτρωτος αλλά μελάνιαζε και μάτωνε σαν σημερινός άνθρωπος. Τέλος, δεν ήταν ούτε το σκοτάδι του Δημιουργού ούτε το φως της Γαίας. Ήταν ο ήλιος της ύπαρξης. Η ίδια η ζωή και ό,τι ο ίδιος δημιουργούσε είχε δικιά του πνοή. Πριν καν μπορέσει να μιλήσει είχε δημιουργήσει τα φυτά με ευκολία. Ζωντανοί οργανισμοί κυρίευαν τους πλανήτες δίχως την βοήθεια κάποιου άλλου.

  Και κάπου εκεί, όπως σε κάθε άνοδο, υπήρξε και η κατάρρευση των πάντων με την δημιουργία και επικράτηση του ανθρώπου. Ένα εγωιστικό ον που κατέστρεφε τα πάντα γιατί κατείχε την λογική και την επιθυμία. Από την αρχή του, ο Δημιουργός ήξερε πως θα ήταν μια επιβλαβής προσθήκη στο σύμπαν. Από την άλλη, ο Ναολίν ήταν περήφανος για τους ανθρώπους, για το πείσμα τους, τις αρετές τους και την ευαισθησία τους. Ύστερα, τα προβλήματα ήταν αναμενόμενα.

-Δεν σέβονται αυτό που τους έδωσε ζωή. Δεν σέβονται το σπίτι τους. Δεν αγαπούν τίποτα και κανέναν.

-Δεν αγαπούν εσένα.

-Ούτε όμως εσένα και ας τους έδωσες πνοή.

  Ο Ναολίν πήρε μια βαθιά ανάσα. Οι δυο τους συνέχιζαν να αλληλοκοιτάζονται για λίγα λεπτά μέχρι που ο Ναολίν συνέχισε. «Τι μ ’αυτό; Δεν γεννήθηκαν για να με αγαπούν. Αγαπούν όμως τους άλλους, τις οικογένειες και συντρόφους τους, αγαπούν την ίδια την ζωή. Και έτσι αγαπούν και εμένα.»

  Οι καβγάδες συνεχίστηκαν. Φωνές και βία διαρκώς. Η βία και ο πόνος έβγαινε στον κόσμο, έκανε τους ανθρώπους να δείξουν και αυτοί τα χειρότερα τους πρόσωπα. Η αρμονία είχε διαταραχθεί. Για αυτό ο Δημιουργός αποφάσισε να βάλει ένα τέλος. Να εξαφανίσει την ίδια την ρίζα του προβλήματος. Τους ανθρώπους. Μόνο έτσι τα πράγματα θα γυρνούσαν στα φυσιολογικά τους.

«Σε εκλιπαρώ. Μην το κάνεις.», αλλά όπως κάθε ευχή, τα λόγια της Γαίας δεν εισακούστηκαν. Τα επόμενα δεύτερα-αιώνες για αυτούς που ήταν κάτω-ήταν αιματηρά. Θάνατος, αιματοχυσία και πόνος. Ο Ναολίν δεν μπορούσε να το δεχτεί-δεν ήθελε-έπρεπε να παλέψει για τα δημιουργήματά του. Πατέρας και γιος στράφηκαν ο ένας εναντίον του άλλου. Δύο πανίσχυρα όντα ικανά να αλληλοκαταστραφούν, παρασέρνοντας μαζί τους τα πάντα. Παρόλα αυτά ο Δημιουργός είχε το προβάδισμα: δεν είχε ευαισθησίες.

  Συγκεντρώνοντας όλο το κουράγιο και την δύναμη του έριξε ένα κύμα ενέργειας προς τον γιο του. Δεν γνώριζε τις συνέπειες, ήταν γνωστό, αλλά ήξερε πως οι άνθρωποι έπρεπε να καταστραφούν πριν καταστρέψουν τον κόσμο τους. Το μαύρο κύμα ήταν ηλεκτρικό και προχωρούσε με μεγάλη ταχύτητα χωρίς να γίνεται αντιληπτό από κανέναν. Εκτός από την Γαία.

  Στάθηκε μπροστά του. Την χτύπησε. Γονάτισε. Τον κοίταξε. Ήξερε. Ο Ναολίν πλησίασε την μητέρα του ανέκφραστος. Κοίταξε τον κόσμο που είχε δημιουργήσει, την Γη του, την Γη τους. Η αυγή είχε έρθει. Την είχε φέρει ο πατέρας του. Έστρεψε το βλέμμα του προς τον Δημιουργό και σήκωσε το χέρι του. «Κανένας πόνος δεν σε αγγίζει και δεν περιμένω να νιώσεις τύψεις για το κακό που έκανες. Αλλά ελπίζω με κάθε μου δύναμη, να ουρλιάξεις.».

  Όταν ο φωτεινός κεραυνός έφτασε τον Δημιουργό, φώναξε τόσο δυνατά που μέχρι και οι άνθρωποι άκουσαν τις κραυγές του. Η αλήθεια ήταν πως ήταν ένα αιώνιο ον, αλλά ακόμα και οι Δημιουργοί έχουν τις αδυναμίες του. Πλέον, ο συγκεκριμένος, δεν ήταν παρά μόνο ένα πετράδι χαμένο κάπου στην Γη. Κάπου τόσο βαθιά ώστε κανένας να μην τον ξαναβρεί.

  Εκείνη την μέρα, οι θνητοί ευχαρίστησαν τον Θεό που τους έσωσε από τα αμαρτήματα της ανθρωπότητας. Όλα ήταν καλύτερα. Ακόμα και ο Ναολίν βρήκε την δύναμη να θεραπεύσει την μητέρα του, την οποία μετέφερε στην Γη για να βρουν την ηρεμία τους. «Πλέον δεν θα πονέσεις ξανά, θα έχεις εμένα.»

  Και ναι, στο τέλος, ίσως τα πράγματα να μην ήταν καλύτερα. Ίσως στο τέλος οι Δημιουργοί δεν είναι αλάνθαστοι και άτρωτοι. Ίσως ο άνθρωπος δεν είναι πάντα αλτρουιστής. Ίσως οι συμβουλές των καλών ποτέ τους δεν ακούγονται και ίσως η γυναίκα πεθαίνει για την τραγική αφύπνιση. Όλα αυτά είναι κάποια ‘ίσως’ που μπορεί να μην μάθουμε ποτέ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος Δημιουργός με όραμα και θέληση να κατασκευάσει και όποτε θα γίνεται αυτό, το σύμπαν θα πετάει ένα νόμισμα και όλος ο κόσμος θα κρατάει την ανάσα του περιμένοντας να δει ποια μεριά θα φανεί.