"Ο Καναπές" από τον συγγραφέα - σκιτσογράφο ΜΑΦΡΑ

Η σημαντικότερη εφεύρεση μάλλον στον τομέα της οικιακής κουλτούρας. Απαντάται γωνιακός, αντικριστός, διπλός και τριπλός ενώ συνήθως δεσπόζει πλησίον της οικιακής «εστίας» (αν υπάρχει) αλλά σε κάθε περίπτωση, σίγουρα απέναντι από μια τηλεόραση, αδιακρίτως ιντσών! Σύντροφος του ανύπαντρου αλλά και μόνιμος συνοδός του παντρεμένου. Παίζει ταυτόχρονα και ρόλο τραπεζαρίας εξ’ ου και οι αχνοί, στην καλύτερη περίπτωση, λεκέδες πάνω του! Είναι επίσης το αγαπημένο καταφύγιο των ερωτευμένων εφήβων που προσπαθούν να υποκλέψουν ένα χάδι την ίδια στιγμή που οι γονείς περιπολούν και μπορεί να αιφνιδιάσουν ανά πάσα στιγμή και να επιβάλουν «στρατιωτικό νόμο» ή ακόμη χειρότερα να απαιτήσουν την …απέλαση του παρείσακτου!

Στα χρόνια όμως που πέρασαν, η σατανική αυτή εφεύρεση έπαιξε καταλυτικό ρόλο και στις πολιτικές εξελίξεις! Μετά τα «λεφτά υπάρχουν», μετά τα σκισίματα των μνημονίων, μετά τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, μετά τους πανηγυρίζοντες του Δημοψηφίσματος και μετά την απόλυτη οικονομική σκλαβιά του τόπου και την εξαθλίωση των εργαζομένων, κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι έχει ακόμη φωνή για να βροντοφωνάξει διεκδικώντας το δίκιο του, ενάντια στο μένος των «φίλων» μας που μάς είχαν βάλει ήδη στον δοκιμαστικό σωλήνα, και μας έλουζαν με καταλύτες για να σώσουν τις δικές τους τράπεζες. Τις δικές τους τράπεζες που έσωσαν τελικά οι «τεμπέληδες ‘Ελληνες»!

Τεμπέληδες βέβαια δεν είναι. Απογοητευμένοι όμως σίγουρα! Αλλά ακόμη και να έγιναν τεμπέληδες, ράθυμοι και αδιάφοροι, ποιος φταίει τελικά γι αυτό; Μα…ο καναπές ασφαλώς! Αυτή η πανούργα εφεύρεση για την οποία μάλιστα πολλές από τις κατασκευάστριες εταιρείες χρησιμοποιούν απάνθρωπα ανήλικους με αμοιβή που αντιστοιχεί σε ξεροκόμματο δουλοπάροικου! Αυτή η κατασκευή που σε αιχμαλωτίζει, σε κρατά μεθυστικά μέσα της και ταυτόχρονα σε υπνωτίζει αφαιρώντας σου κάθε όρεξη και ικμάδα για αγώνα, διαμαρτυρία, εναντίωση και διεκδίκηση!

Δεν μπορώ να μην θυμηθώ τώρα τα άγουρα χρόνια της εφηβείας μου, με τις πολιτικές οξύτητες στο έπακρο, με τις φοιτητικές διεδικήσεις σε μόνιμη βάση ενώ οι συμπαραστάσεις σε παγκόσμια κινήματα κι επαναστάσεις άγγιζαν ακόμη και τα όρια της υπερβολής. Συνθήματα, τραγούδια, συγκεντρώσεις σε μια Πλατεία που ποτέ δεν ήταν άδεια και τα πάντα είχαν πολιτική χροιά.

Τα φέρνω λοιπόν στην μνήμη μου σαν μια ξεθωριασμένη εικόνα ενός ξεχασμένου Μάη όπου όλα εκείνα τα έντονα χρώματα του Κόκκινου, του Πράσινου και του Μπλέ, έχουν ενσωματωθεί στο χρώμα της σέπιας των αναμνήσεων. Μαζί με αυτά νοιώθω ολοένα και περισσότερο πως ξεθωριάσανε και τα οράματα και οι ελπίδες που είχαμε για την ανατροπή του κατεστημένου για ένα καλύτερο αύριο.

Θα έπρεπε ίσως να έχω το θάρρος να κατηγορήσω και τον εαυτό μου, που από την μία όχθη πέρασα ανυποψίαστος στην άλλη. Εγινα και γω γραναζι ενός πλανεμένου κατεστημένου, περιμένοντας τις αλλαγές και τους αγώνες να τους κάνουν πάντα οι ..άλλοι!

Ισως πάλι ετούτες τις αράδες να’ πρεπε να μας τις βροντοφωνάξει κάποιος πολιτικός για να καταλάβουμε ότι είναι σάρκα από την σάρκα μας κι όχι κάποιος που θα χορτάσει αύριο από αυτήν! Από την άλλη, ίσως πολλοί μέσα από αυτές τις αράδες πάλι, να βλέπουν τον εαυτό τους και τις χαμένες ευκαιρίες τους, νοιώθοντας έτσι απόλυτη ντροπή για όσα ανερυθρίαστα, κληροδοτούν στα παιδιά τους! Κουνάω το κεφάλι μου με οίκτο και τους λυπάμαι!

Το κουδούνι της πόρτας όμως με διακόπτει από τις σκέψεις μου. Ανοίγω και παίρνω από τον διανομέα την πίτσα που παρήγγειλα. Η παγωμένη μπύρα με περιμένει καρτερικά. Ξαπλώνω νωχελικά στον καναπέ και αλλάζω κανάλι. Εχει δυο υποψήφιους που θα πουν τα δικά τους.

«Σαν να βουλιάζω μάλλον. Πρέπει να αλλάξω τα μαξιλάρια του καναπέ» σκέφτομαι ενώ ένα κομμάτι από την πίτσα αφήνει πέφτοντας, το αποτύπωμά της στον παλιό καναπέ!