"Πόσο αλάτι να σηκώνει η πληγή;" από τη Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!! 

Λειψή από σκληρότητα, απροσάρμοστη,

υστέρημα βαρύ πληρώνω αέναα

κι άφατα ανταριάζει η σιωπή μου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους γύρω μου∙

σάρκα ζητούν, τα δόντια να τροχίσουν.

Άλικο αίμα μου το νείρονται στα χείλη τους,

μα ‘μαι μικρή και είν’ άνιση η μάχη.

Αυτοί μεγάλοι γητευτές του λόγου, έμπειροι

κι εγώ ανύπαρχτη, ο ίσκιος του Εγώ μου.

Πληγές οι μνήμες και το μαύρο να ελλοχεύει,

 κανίβαλοι, έρποντας, αλάτι τις ραντίζουν.

Μα είναι γνώριμο ετούτο εδώ το τσούξιμο,

ν’ αντέχω έμαθα στο πέρασμα του χρόνου.

Κι αν τάχα δυνατή θα βγω μετέπειτα,

εγώ η ίδια το ιώδιο ν’ απλώσω.

Μ’ αν δεν αντέξει η πληγή μου την αλμύρα του,

τότε αβίαστα τα μάτια μου θα κλείσω.

Χαμογελώντας ίσως φύγω απ’ τον κόσμο τους.

Βλέπεις, δικό μου δεν τον λόγιασα ποτέ μου.