"Ευθανασία" από τη Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!
 

Αρρώστησες! Βρίσκομαι συνεχώς δίπλα στο κρεβάτι σου. Μια ικεσία αντίκρισα  σήμερα στο πρόσωπό σου και ξαφνικά άρχισα να θυμάμαι τις κουβέντες μας, για το αν κάποτε  μας συμβεί κάτι τρομερό πως θα το αντιμετωπίσουμε.

«Είναι άσχημα» είπαν.

«Ίσως δεν τα καταφέρει», ψέλλισαν.

 «Τα μηχανήματα την συντηρούν, αλλά για πόσο»; ακούστηκε από δίπλα  μια φωνή. 

«Τώρα μόνο ο θεός ξέρει», είπαν και οι γιατροί.  Και τότε θυμήθηκα «Ευθανασία» 

Τα χρόνια αφήνουν πάντα σκέψεις και όνειρα να πραγματοποιούνται και κάποια να περιμένουν στην πορεία για την πραγμάτωσή τους.

Η ζωή μας κύλισε όμορφη, μαζί με παιδιά εγγόνια, φίλους.

Προγραμματίζαμε το κάθε τι, αφού προηγούνταν συζητήσεις επί συζητήσεων, για την προτεραιότητα τους, και αφού παίρναμε την απόφαση, ξεκινούσαμε. Τίποτα δεν γινόταν χωρίς συζήτηση και από κοινού παίρναμε  την απόφαση. 

Γεγονότα πολλά, ευχάριστα και δυσάρεστα μας σημάδεψαν. Γονείς  και συγγενείς έχοντας διάφορα θέματα υγείας αποφάσιζαν στο τέλος οι κοντινοί τους άνθρωποι, όταν παρίστατο ανάγκη, να υπογράψουν για κάποιες θεραπείες ή εγχειρήσεις.

Αυτό μας είχε βάλει σε σκέψεις κάποιες στιγμές. Με κοίταξες θυμάμαι στα μάτια μια μέρα και μου είπες

 «Πρέπει να το συζητήσουμε τελικά, είναι αρκετά σοβαρό».

Δεν έδωσα και πολύ σημασία στην θολή, σκοτεινή, γεμάτη προβληματισμό ματιά σου. Την  άφησα να περάσει, περίμενα κάποια άλλη στιγμή που θα ήθελες εσύ να πούμε τι ήταν το  τόσο σημαντικό που σκέφτηκες.   

Χειμώνες, καλοκαίρια περάσανε και ξεχάστηκε αυτό που ήθελες να μου πεις,  διότι δεν υπήρχαν προβλήματα πάντα, μα κάτι τελικά  καιροφυλακτεί να μας τρομάζει να μας ξαφνιάζει.

Κοντινός μας άνθρωπος, με οδήγηση χωρίς κράνος, σε μηχανή, που το αποτέλεσμα  ήταν να μείνει τρείς μήνες «φυτό», έτσι  ήταν η ιατρική ορολογία. 

Τότε επανήλθε η σκιά, η θολή ματιά σου.

«Ναι, πρέπει άμεσα να αποφασίσουμε», μου είπες. Μιλήσαμε, ανατρίχιασα και μόνο τι μπορεί να συμβεί σε μας.

« Μόνο  στους άλλους συμβαίνουν αυτά», σου είπα, «όχι σε μας, ποτέ σε μας»..

Πήγαμε, κατόπιν δικής σου προτροπής σε Δικηγόρο και κατόπιν σε Συμβολαιογράφο. Αυτό  ήταν κάτι που με έφερε σε δύσκολη θέση, να ακολουθήσω την ίσως ακραία σκέψη σου, την  αδικαιολόγητη φοβία σου.

Δεν ήθελα ποτέ μέσα μου να παραδεχτώ πως κάτι τέτοιοι θα ερχόταν σε μας.

Έτσι λένε όλοι, γιατί όχι και εγώ; Παραμέρισα μέσα στο νου μου τέτοια δυσάρεστα και σπάνια περιστατικά  και καταλήξεις τέτοιων  γεγονότων.

Ήμασταν συνεπείς πάντα σε ιατρικές επισκέψεις, δίχως ποτέ το παραμικρό να ταράξει τα γαλήνια νερά μας.

Λένε πως όταν σκέφτεσαι κάτι, το σύμπαν συνωμοτεί και  το πραγματοποιεί.  Δεν   ξέρω αν φταίει το σύμπαν, η κακιά στιγμή ή το ατελές σώμα μας, καθώς σαν ατελές αρρωσταίνει και λογικά πρέπει να θεραπεύεται. Όμως  κάποιες φορές, μερικές  παθήσεις δεν έχουν θεραπεία και τότε είναι που δεν ξέρεις τι ακολουθεί.

Αρρώστησες και τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή, και εγώ είμαι τώρα που δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Πώς να σε  βοηθήσω; Πώς να ξεπεράσω τόση αναστάτωση που μέσα στο στομάχι μου μπήκε σαν ένα θεριό και με κατατρώει;

Μου το είχες πει κάποτε,  αλλά δεν σε άκουσα, ίσως δεν ήθελα να ακούσω την επιθυμία σου, πως δεν θα ήθελες ποτέ να υποφέρεις, ποτέ να μην γίνεις  ένα «φυτό», όταν  δεν θα  μπορείς,  ούτε να κινείσαι, ούτε να μιλάς.

 Να  δουλεύει το μυαλό και μόνο αυτό και τίποτα άλλο.

Ναι,  κάτι κινείται, μόνο τα όμορφα μάτια σου, μόνο αυτά, αυτό που φοβόσουν, αυτό τώρα το ζούμε.  

Φτάσαμε όμως εδώ, έφτασες εσύ, μαζί σου παλεύω και εγώ, να ξεφύγουμε. Δεν  μας ακούει αυτό το θεριό, όσο και να το φοβερίζουμε να το ξορκίζουμε.

Ακίνητη έμεινες σε όλο το σώμα, μόνο τα μάτια σου έχουν μια δύναμη που σκορπίζει γύρω φωτιές, φωτιές που  θέλουν να κάψουν τα δικά μου μάτια .λέγοντας μου «μου το  υποσχέθηκε, κάντο».  

Καθώς  σε κοιτώ προσπαθώ να ακούσω των ματιών σου τις λέξεις που  όλο δύναμη τρυπώνουν μέσα μου, με μαλώνουν, που αργώ να εκπληρώσω την επιθυμία σου.  Ναι  ξέρω, ξέρω.  Με ικετεύουν.

Έχω στα χέρια μου το συμφωνητικό σου, αυτό που επέμενες να συνάψουμε στην  περίπτωση που κάτι προκύψει, έτσι το είπες «κάτι προκύψει» σε έναν από τους δύο μας. Και τώρα προέκυψε σε σένα. Τώρα τι πρέπει εγώ να κάνω;

Ο Δικηγόρος σου είναι ενημερωμένος, κατά  βάθος και οι γιατροί γνωρίζουν πιο είναι το σωστό, ανάλογα με την εξέλιξη του κάθε ασθενούς, όπως τώρα για την δική σου περίπτωση.  Για  σένα .

Ευθανασία!  Και  μόνο σαν  λέξη ακούγεται σκληρή. Όμως ; Όμως είναι μια λύση που κατά βάθος και εγώ την προτιμώ, έτσι που η αρρώστια  σου εξελίχθηκε.

 Ευθανασία… Την επεξεργάστηκα κατά καιρούς, σε στιγμές περίσκεψης καθώς τα χρόνια σιγά σιγά λιγοστεύουν, σκεφτόμενος αν βρεθώ σε θέση ολικής ανικανότητας, μόνο να μιλώ με τα μάτια δηλαδή, αυτό που ακριβώς σκεφτόσουν και εσύ. Μου μεταβίβασες αυτή  την αγωνία σου.  Αλλά εγώ τότε τρόμαξα.

Και τώρα, πρέπει να βρω τη δύναμη να δώσω αυτή την εντολή, που είναι επιθυμία σου. Μέσα μου γίνεται μάχη μυαλού, καρδιάς. Μια διελκυστίνδα υπάρχει και με  τραβά  πίσω μπρός. Πώς  να  στερηθώ  αυτή την φλόγα σου που καθώς με καίει μου δίνει ώθηση να ζω έντονα την κάθε στιγμή που θυμάμαι σαν τώρα μαζί σου. Όνειρα που θρυμματίζονται  ο ήχος στα αυτιά μου, δεν τολμώ να ανοίξω την πόρτα του μέλλοντος, ήδη την βλέπω ανοίγοντας τη  να βρίσκομαι στο κενό, που αν το  δρασκελίσω θα εξαφανιστώ.

            «Είμαι κύριος του εαυτού μου και δεν δέχομαι άλλος να αποφασίσει για το σώμα μου, την στιγμή που δεν θα υπάρχει θεραπεία πλέον και  αν αυτό βέβαια έχει δοθεί γραπτώς από το ιατρικό συμβούλιο», έγραφε το συμφωνητικό. «Δεν θα επεκταθώ σε Θρησκευτικές συμβουλές, ούτε σε νομικές, δεν με ενδιαφέρουν» έγραφες.

« Απαιτώ σε τέτοια περίπτωση, στην δήθεν αυτή ζωή μου, να δοθεί ένα τέλος, όπως εγώ το θέλω».

Αναρωτιέμαι όμως τώρα, γατί δεν το επιχειρούν τόσοι που έχουν το ίδιο πρόβλημα;  Ίσως έπρεπε να το σκεφτεί και η κυρία δίπλα, που ο άνθρωπός της έχει ένα μήνα να κλείσει μάτι. Δεν  τον πιάνουν ούτε τα βαριά παυσίπονα. Ας μην αναφέρω τόσους γνωστούς που είχαν αυτό και αυτό και αυτό.  Όχι δεν θέλω ούτε εγώ να ζω έτσι, πόσο σωστά σκέφτηκες!

Ο γιατρός ήρθε πριν λίγο, σε κοίταξε, δεν είπε κουβέντα.  Εγώ  το είδα πως περίμενες κάτι να πει, κούνησε το κεφάλι του, με χτύπησε στον ώμο  και είπε ψιθυρίζοντας στο αυτί μου αυτό το τετριμμένο.  «Υπομονή, ότι πει τώρα πια ο Θεός».

Βουίζουν τα μηχανήματα συνδεδεμένα στο σώμα σου μέρα νύκτα ασταμάτητα, αυτά που δεν ήθελες ποτέ να έχεις. Έξω  ο ήλιος λάμπει σήμερα, δεν μπορείς να τον  δεις, μα τον βλέπω εγώ για σένα, όπως και τα λουλούδια που ανθισμένα μυρίζουν άνοιξη, καθώς και τις σταγόνες από την δροσιά που στάζουν από τα πράσινα φύλλα του δέντρου ακριβώς μπροστά από το παράθυρο εκεί που δεν φτάνει η ματιά σου να δει.

Πρέπει να βρω θάρρος, είμαι το στήριγμά σου αυτό που πάντα ήμουν δίπλα σου..

«Για  όποιον έχει προετοιμαστεί για το τέλος του,  κάντε αυτό που έχει αποφασίσει, τηρήστε το», έτσι μου έλεγες.

            «Δεν είναι αυτή ζωή, δεν θέλω να είμαι  έτσι, βρες τρόπο με την εντολή που σου δίνω  να τελειώσω.  Σου  τη δίνω την  εντολή γραπτή και προφορική, να έχω μια αξιοπρεπή ευθανασία  και ξέρεις ας ακουστεί μακάβριο, όχι ταφή.

 Θέλω  αποτέφρωση. Μην  σκοτίζεστε, ότι έζησα έζησα, μια αποσύνδεση και τέλος.  Δεν λέγεται αυτό ζωή.»

Όλα  αυτά που είπες είναι στην μνήμη μου. Όλα έχουν αποθηκευθεί.

Δεν αμφιβάλω πια, όποιος μπορεί ας έρθει να μου πει αν είναι σωστό ή λάθος!. Πρέπει   να ζούμε στην εποχή την δική μας, όχι των παππούδων μας. Πρέπει  να μιλήσω με τον γιατρό, όχι αύριο, σήμερα. Νομίζω κατάλαβες από την έκφραση του προσώπου μου, την απόφαση που πήρα πλέον αυτή την  

στιγμή για το δικό σου καλό. Άς συνέλθει το ιατρικό συμβούλιο και ας μου δώσουν την απόφασή τους γραπτώς.

Εγώ  θα  δω στα μάτια σου αυτό το μεγάλο ανακουφιστικό σου. Ναι. 

Ευθανασία. Ναι λοιπόν και η δική μου λογική αυτό  λέει. Όπως είχε προηγηθεί η δική σου σωστή λογική.

 Λοιπόν, επικροτώ την απόφασή σου.

 Θα το κάνω.

 Και  είναι σωστό !