"Επτά Χρόνια στην Ανακύκλωση" από τη Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!!
 

«Και τι νόμιζες δηλαδή θα καθίσω να κλαίω, να σε παρακαλώ να μ  αφήσεις; Δεν κατάλαβα, άνθρωπος μεγάλος και ελεύθερος είμαι, τα μαζεύω και την κάνω»

Άνοιξε την πόρτα της αποθήκης.  Έβγαλε  την μεγάλη κόκκινη βαλίτσα. Ήταν γεμάτη σκόνη. Μήπως και την χρησιμοποίησα τα τελευταία χρόνια καθόλου; σκέφτηκε. Κοίταξε και την πράσινη βαλίτσα, την μεγαλύτερη. Την κατέβασε, ίσως να την χρειαζόταν και εκείνη «ποτέ δεν ξέρεις» είπε. Ο αέρας της αισιοδοξίας φύσηξε μέσα της. Όρθωσε  το κορμί της να πάρει δύναμη.

 Θύμωσε με τον Άρη τον άνδρα της. Ούτε μια μικρή εκδρομή  δεν πήγαν τα τελευταία χρόνια.  Ούτε ένα ταξίδι σαν ζευγάρι, υποτίθεται ερωτευμένο, έτσι για ένα διάλειμμα, μια αλλαγή στην ρουτίνα τους. Γιατί δεν της δίνει ώθηση στην αισιοδοξία που είχε για την εξέλιξη στην δουλειά της; Γιατί εκείνος της έκοβε τα φτερά; Ως πότε να σκύβει πια το κεφάλι;

    «Αϊ στα κομμάτια» είπε δυνατά.

    «Σου χρειάζεται ίσως Άρη, να μείνεις μόνος, να καταλάβεις τι σημαίνει μοναξιά και πλήξη».

   «Με λένε Νίκη και αυτή η νίκη θα είναι δική μου». Έδωσε τέτοια σιγουριά στον εαυτό της με αυτή την κουβέντα.

   «Μου πήρε τον αέρα τόσα χρόνια, και φαντάστηκε πως θα κάνω πίσω; Μα είναι δυνατόν να μην μπορώ να εξελιχθώ στην νέα τεχνολογία;»

Λογίστρια η Νίκη. Αλλά  χωρίς την ειδική εκπαίδευση που απαιτείται για να έχει ένα ατού περισσότερο στα χέρια της δεν γίνεται.

   «Δηλαδή δεν πρέπει να γνωρίζω το κάθε ειδικό πρόγραμμα που χρειάζεται να έχω για τους πελάτες μου; Πρέπει  να είμαι ενημερωμένη».

Πριν  μερικούς μήνες είχε βγει ένα πρόγραμμα ανέργων του  ΟΑΕΔ και έκανε πρόσληψη μία βοηθό, εκείνη τα έκανε τέλεια.  Όμως σαν τέλειωσε το πρόγραμμά της έφυγε. Έμεινε η Νίκη μόνη, στο έλεος της ασχετοσύνης της.  Η πρόσκληση την ενθουσίασε. Το σεμινάριο είχε ακριβώς αυτό που χρειαζόταν να μάθει.

   «Πρέπει Άρη μου να φύγω στην Αθήνα για μία εβδομάδα. Γίνεται  ένα σεμινάριο με ειδικά προγράμματα που έχουν σχέση με την εφορία. Είμαι  εγώ όπως και άλλοι συνάδελφοι καλεσμένοι να το παρακολουθήσουμε. Είναι ένα  πρόγραμμα που πάνω σε αυτό δεν έχω καμία γνώση.  Χρειάζομαι άλλωστε και μια πιστοποίηση να είμαι καλυμμένη για θέματα που  χειρίζομαι για τους πελάτες μου»

Εκείνη του είπε  πρέπει, δεν τον ρώτησε. Ήταν τυχερή και χαρούμενη που επιλέχθηκε.

Αυτό, το θεώρησε  εκείνος, ο αφέντης της, πως τον μειώνει σαν άνδρα. Δηλαδή  έπρεπε να τον ρωτήσει εάν μπορεί να φύγει;  Ίσως  ο Άρης  το θεωρούσε επιβεβλημένο και να τον παρακαλέσει  μάλλον;

Ο  Άρης ήταν εξαγριωμένος.  Ο βραδινός καυγάς δεν κράτησε πολύ, μα τα λόγια του ήταν λίγα και καυστικά. Της  τρυπούσαν τα αυτιά ακόμη και ας είχε ξημερώσει ο θεός την επόμενη  μέρα  και ας τώρα πλέον κόντευε να νυχτώσει. Δεν μπορούσε να ξεχάσει που της είπε. 

«Αν φύγεις,  θα βρεις την πόρτα κλειστή όταν επιστρέψεις».

Καθάρισε τις βαλίτσες από την σκόνη τόσων ετών εκεί ξεχασμένες. Διάλεξε τα πιο όμορφα και άνετα ρούχα, μήπως κάποιο βράδυ προκύψει να πάνε για κανένα ποτό, να είναι πιο όμορφα ντυμένη.  

Πόσο της έλειπαν κάποιες βραδινές έξοδοι. Αυτή  την εβδομάδα θα έβαζε κάθε μέρα κάτι διαφορετικό.  Έτσι να ανανεώσει την ψυχολογία της. Τα τελευταία χρόνια μόνο σπίτι και γραφείο εκείνη. Εκείνος, το πρωί γραφείο και τα βράδια είχε συχνά εξόδους με πελάτες για συνομιλίες επαγγελματικές.

Δεν πίστεψε και πολύ στα λόγια του πως θα βρει την πόρτα κλειστή σαν επιστρέψει. Θεώρησε πως ήταν μόνο λόγια από τον εκνευρισμό του, λόγω ανδρικού εγωισμού. Μα  στο πίσω μέρος του μυαλού της, κάτι είχε κρατήσει από την κουβέντα του.

Στον χαρτοφύλακα έβαλε να μην ξεχαστεί και   το εισιτήριο του αεροπλάνου. Δεν είχε σκοπό να κάνει πίσω στην απόφασή της.

Αρκετά όμορφη η Νίκη, μα και αρκετά ευτραφής. Ευτυχώς το ύψος της ήταν αρκετό και μετρίαζε το βάρος.  Έτσι  το πάλευε όσο μπορούσε με λαχανικά και χυμούς.  Όσο προσπαθούσε να αδυνατίσει, λες και της πήγαινε ανάποδα και όλο έβαζε κιλά.

 «Είσαι πάντα με άγχος, αυτό δεν σου επιτρέπει να χάσεις βάρος». Η πρώτη διαπίστωση μιας φίλης.

«Είναι ψυχολογικό, δεν έχεις την απαιτούμενη προσοχή του Άρη και το ρίχνεις στο φαγητό». Η δεύτερη διαπίστωση, άλλης φίλης και ίσως η πιο σωστή.

«Αποδεσμεύσου λίγο από την καταπίεσή του και θα δεις πως θα ηρεμήσεις και θα ξαναβρείς τον παλιό καλό εαυτό σου». Συμβουλές, συμβουλές.

Από  νωρίς την ενοχλούσε ένας πόνος  στο στομάχι, υπέθεσε από τον χτεσινό καυγά τους. Έκλεισε τις βαλίτσες. Έκανε  ένα μπάνιο,  δεν περίμενε τον Άρη να επιστρέψει. Εκείνος πάντα αργούσε, όλο  προσπαθούσε  να πείσει πελάτες να υπογράψουν συμβόλαια για ασφαλιστικά προγράμματα.

 Ξάπλωσε, έπρεπε να σηκωθεί νωρίς για την πτήση. Αναρωτήθηκε αν θα την πήγαινε ο Άρης στο αεροδρόμιο ή έπρεπε να καλέσει ταξί.  Θα ήταν ακόμη θυμωμένος το πρωί;  Σε λίγο τα βλέφαρά  της έκλεισαν.

Το κρεβάτι το πρωί άθικτο στο μέρος του. Δεν επέστρεψε.  Ο θυμός του  λοιπόν ήταν  σοβαρός. Πήρε ταξί  τα χαράματα, η πτήση έφυγε στην ώρα της.

Μόλις προσγειώθηκε σκέφτηκε να τηλεφωνήσει μην του συνέβη κάτι. Και  βέβαια τον νοιαζόταν. Η κλήση της έμεινε αναπάντητη. Πήγε στο ξενοδοχείο να αφήσει τις αποσκευές και ξεκίνησε η μέρα της.

 Οι συνάδελφοί την περίμεναν. Θα πήγαιναν πρώτα για καφέ,  μετά να δούνε το σημείο που θα γινόταν το σεμινάριο και κατόπιν για φαγητό. Όλα ήταν τόσο προγραμματισμένα που ούτε λεπτό δεν είχε για χάσιμο. Θα κατέληγαν στο ξενοδοχείο μετά το μεσημέρι.

Ακολούθησε κανονικά όλη μέρα το πρόγραμμα της. Το  απόγευμα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου επιχείρησε να τον  ξανακαλέσει. Πάλι η κλήση της έμεινε αναπάντητη. Εκείνος  δεν την πήρε πίσω. Όχι δεν θα  τον ενοχλούσε ξανά. Αν  ήθελε και του περνούσε ο θυμός, ας την καλούσε εκείνος πλέον.

Οι μέρες πέρασαν και το τηλεφώνημα που περίμενε δεν έγινε. Μα ήταν τόσο τρομερό αυτό που έκανε; Για ένα σεμινάριο πήγε, θα  είχε αποτέλεσμα καλό για την δουλειά της. Άρχισε να υποψιάζεται πως κάτι άλλο συνέβαινε. Ίσως αρρώστησε, ίσως είναι σε κάποιο νοσοκομείο. Αλλά  και πάλι κάποιος θα την καλούσε, είχαν τόσους κοινούς γνωστούς και φίλους.

 Η αλήθεια ήταν πως ηρέμησε και απορροφήθηκε με ενθουσιασμό σε ότι νέο μάθαινε και το αποτύπωνε σε σημειώσεις. Ένοιωθε τυχερή για αυτό το σεμινάριο. Κάθε βράδυ όλη η ομάδα πήγαιναν για ένα ποτό ή και για κάτι ελαφρύ να γευτούν. Παράλληλα ανέλυαν και τα καθημερινά τεκταινόμενα στην αίθουσα του σεμιναρίου.

Κατάλαβε πως αυτή η επαφή με την ομάδα την έκανε λίγο να ξεχάσει τον Άρη με την άγρια, περίεργη και συνάμα απαράδεκτη συμπεριφορά του. Η συμφωνία του σε αυτόν τον τομέα έπρεπε να είναι δεδομένη και όχι απαγορευτική.

Πέρασαν οι  μέρες. Επέστρεψε  το πρωί με την πρωινή δροσιά της φρέσκιας μέρας. Πήρε  ταξί και έφθασε σπίτι της. Ήξερε πως θα έλειπε εκείνος για τα συγκεκριμένα πρωινά ραντεβού του. Προσπάθησε με  το κλειδί να ανοίξει την πόρτα, μα η έκπληξή την άφησε με το στόμα ανοικτό. Δεν άνοιγε η πόρτα. Η  κλειδαριά είχε αλλάξει. Πάγωσε. Δεν  σβήνει έτσι ένας έρωτας, με ένα καυγά, σε μια αντίρρηση, σε κάτι που απλά διαφωνεί κάποιος, για  τις επιλογές του άλλου. Που πήγε η κατανόηση; Γιατί τόσο ακραία λύση στον γάμο τους;  Ώστε αυτό ήταν, ότι είχαν τέλειωσε. Τελικά δεν την χρειαζόταν, δεν την ήθελε άλλο.

 Της  θύμωσε για το ταξίδι της στην Αθήνα;  Όχι δεν ήταν αυτό. Κατάλαβε όμως, ήταν μια σχέση από καιρό τελειωμένη. Τον διευκόλυνε  πολύ η αναχώρησή της. Της ανέφερε  με κυνισμό οτι  θα   έβρισκε την πόρτα κλειστή. Και την βρήκε. Ήταν προμελετημένο. Του δόθηκε μια καλή αφορμή, δηλαδή αυτό το σεμινάριο.

 Η Νίκη δεν ήθελε να μείνει περισσότερο εμπρός από το σπίτι τους. Τελικά δεν ήταν η νίκη δική του. Θα την έκανε νίκη δική της.

Πήρε τις αποσκευές και βουρκωμένη προχώρησε  στο πλάι του σπιτιού. Κοίταξε με θλίψη αυτές τις δύο βαλίτσες. Πόσο όμορφο θα ήταν να βρισκόταν κάπου οι δύο τους, έτσι θα ανανέωναν τον έρωτά τους, σκέφτηκε με λύπη. Αυτές οι βαλίτσες πολλές φορές κρύβουν αγωνίες, συναισθήματα ή και δάκρυα αποχαιρετισμού. Σήμερα για εκείνη είναι θλίψη, αλλά παράλληλα απόφαση μιας αλλαγής. Θα άλλαζε την ζωή της από εδώ και στο εξής. Δεν θα έσκυβε άλλο το κεφάλι πια, η δύναμή της άρχιζε σήμερα, τώρα.

Εκεί πιο κάτω στην δίπλα στροφή την κοίταζε ειρωνικά ο κάδος ανακύκλωσης ρούχων και παπουτσιών. Παίρνει τις αποσκευές που σέρνει μαζί της.  Ανοίγει το καπάκι τις πετά  μέσα με θυμό. Αισθάνεται πως πετά μαζί με τις αποσκευές και  επτά χαμένα χρόνια μαζί του. Ξεφορτώνεται με μιας ότι την δένει με τα πρώην όλα, είτε ρούχα είτε αισθήματα.  Αποδεσμεύει  με αυτό τον τρόπο  και τον εαυτό της από την καταπίεσή του.

Τόσα χρόνια η παρουσία του ελάχιστη. Η απουσία του παντού στο χώρο. Αμίλητα βράδια. Σιωπές τα πρωινά. Και εκείνη με απέραντη υπομονή, στην κάθε του σχεδόν άρνηση σε όλα. Τα μεγάλα του όχι, τα καθημερινά όχι σε όλα που του πρότεινε. Ίσως δεν είχε καταλάβει πως ήταν τα όχι όλα, σε εκείνη την ίδια.

Το ταξί την άφησε στο γραφείο της. Ο καναπές ήταν  κατάλληλος για να ξαπλώσει,  να ηρεμήσει,  να σκεφτεί. Θα ψάξει να βρει την επόμενη πρώτη της μέρα.  

Θέλει τώρα να σβήσει θύμισες  με σιωπηλά βράδια. Να σβήσει ότι θλιβερό.  Να  αρχίσει μια  χαρούμενη νέα πρώτη μέρα.