Σκυτάλη του Τρόμου - Ειρήνη Μαντά

Με την υπογραφή της Σοφίας Κραββαρίτη

Ειρήνη Μαντά

Ειρήνη σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

Λοιπόν, κοιτάξτε να δείτε.  Η ερώτηση και η συζήτηση περί τρόμου με πιάνει κάπως αδιάβαστη, διότι δεν είναι το είδος που γράφω ή που θα ήθελα να γράφω ή που αγαπώ / προτιμώ να διαβάζω. Για μένα μπορούν να βρεθούν διαμαντάκια σε παλιές ανολογίες, έργα συγγραφέων που εδώ και δεκαετίες εξερευνούν εκ του σύνεγγυς την Άλλη Πλευρά. Ο Λάβκραφτ έκανε για μένα τη διαφορά, γιατί προσπαθώντας να καταλάβω του λόγους που κάνει τόση εντύπωση έγραψα το Δαιμόνιο της Γραφής. Τους λόγους τους κατάλαβα αλλά ο Λάβκραφτ δεν είναι από τους αγαπημένους μου. Είναι υπερβολικά εγκεφαλικός    και υπερβολικά άθεος για να με αγγίξει. Αδύνατον να βιώσεις τόση εσωτερική μοναξιά αν δεν είσαι εντελώς άθεος. Ο Λαγκώνας, ας πούμε, και τον ευχαριστώ για τη σκυτάλη του τρόμου, καταπιάστηκε με λαβκραφτικά αρχέτυπα  στην ιστορία του Των Υδάτων του Ουρανού. Α πέτυχε το αυτό αίσθημα; Βεβαίως και όχι. Δεν είναι ούτε τόσο άθεος ούτε τόσο μοναχικός ο Λαγκώνας. Αλλά πέτυχε να συνδυάσει τον κοσμικό τρόμο με το ελληνικό στοιχείο.

Στο ζητούμενό σας όμως. Θα αναφερθώ στον Joe Hill. Πάνω από όλα θέλει κότσια να γράφεις τρόμο και να είσαι ο γιος του Stephen King. Και να μην χρησιμοποιείς καν το επίθετό του. Όχι ότι είναι άγνωστο ποιος είναι, βέβαια, αλλά γενικώς μου αρέσει η αντίληψη που έχει. Επίσης ό,τι  έχω διαβάσει δικό του μου άρεσε. Όσο έπρεπε σκοτεινό, όσο έπρεπε πρωτότυπο και κυρίως, σπάνια πολυλογεί. Γενικώς, δεν μπορώ τις πολυλογίες. Προσπαθώ να τις αποφεύγω όταν γράφω, ελπίζω πετυχημένα. Θα σύστηνα λοιπόν τον Joe Hill, τόσο το Κουτί σε Σχήμα Καρδιάς, όσο και τον Κερασφόρο. Θα αναφερθώ επίσης στον Μίχαελ  Έντε. Είναι ανεξήγητος αλλόκοτος και καμιά φορά το αλλόκοτο είναι πολύ πιο τρομακτικό. Η ιστορία όπου πρέπει να παρακούσεις τις διαταγές για ν σε αφήσουν να λευτερωθείς και να πάρεις τα φτερά σου (στο βιβλίο του Ο Καθρέφτης Μες στον Καθρέφτη) θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη μου.

Ωστόσο αν με ρωτάτε ποιο βιβλίο με έκανε να δω αλλιώς τον τρόμο – θα σας απαντήσω λίγο ανορθόδοξα. Η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Για μένα είναι τρόμος και μάλιστα βαρβάτος. Όχι βέβαια υπερφυσικός τρόμος, αλλά τρόμος πάντως. Η γλώσσα μονάχα έχει τέτοια βαρύτητα που μοιάζει σαν να επικοινωνείς με τα πνεύματα των προγόνων σου. Η γλώσσα είναι όχι μονάχα μέσο αφήγησης αλλά εικονοπλαστικό εργαλείο. Όταν ακούς Η Γραία Φραγκογιαννού ξυπνάνε μέσα σου μνήμες αταβιστικές. Η Γραία. Εκείνο το ακοίμητο θεριό που το βουβάναμε με το σαβουάρ βιβρ του (εκπολιτισμένου) νου μας.

Τι τα θέλετε, νομίζω πως η ψυχή μας είναι μια σπηλιά πολύ σκοτεινή. Αν πας να την χαρτογραφήσεις,  σας σπηλαιολόγος είαι επιστήμονας. Αν την αποικήσεις με βραχογραφίες είσαι καλλιτέχνης. Αν φτάσουμε ποτέ στα πιο κρυφά της βάθη, ένα είναι βέβαιο: ότι δεν έχουμε ιδέα τι θα βρεθεί. Η Φραγκογιαννού,  ίσως, ή ο Μινώταυρος. Πάντως κάτι μεταξύ ανθρώπου και ζώου. Σκεφτείτε το.

Επίσης... ποιος/α θα είναι ο/η επόμενος/η συγγραφέας που θα πάρει από το χέρι σου την... "σκυτάλη του τρόμου;"

 

Σε ποιον θα έδινα τη σκυτάλη Νομίζω στην Ευθυμία Δεσποτάκη. Η γραφή της μου είναι πολύ αγαπητή και ακόμα πιο αγαπητή μου είναι η πεσματική, δουλευταράδικη διάθεση που την διακρίνει σε ό,τι καταπιάνεται.