"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 4ο: Το Δικαστήριο των Ψυχών

« Το Δικαστήριο των Ψυχών ;;» επαναλαμβάνω κοιτάζοντας τον Θάνατο. « Ναι.» χαμογελά εκείνη και την ακολουθώ καθώς βγαίνουμε από την αίθουσα με τα κεριά. Παρατηρώ για μια τελευταία φορά το κερί μου και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω σε περίπτωση που δεν καταφέρω να κερδίσω αυτήν την πρόκληση.

« Ω , μην ανησυχείς τόσο πολύ Αλίνα !!» μου χαμογελά ο Θάνατος. « Οι κανόνες είναι πάρα πολύ απλοί. Θα οδηγηθείς σε μια τεράστια αίθουσα, εκεί θα υπάρχουν σαν δικαστές κάποια αντίγραφα μου, κλώνοι του εαυτού μου, που δημιούργησα για να είμαι λίγο πιο προσιτή σε άλλους κόσμους. Μόλις σου δώσουν τον λόγο εσύ θα προσπαθήσεις να μας πείσεις όλους γιατί αξίζει να σου δώσουμε εσένα λίγο ακόμα χρόνο στην ζωή σε αντίθεση με άλλα άτομα. Τι είναι αυτό που αξίζει τόσο πολύ στην ζωή σου ώστε να μην μπορείς να αναπαυτείς από τώρα ;;» εξηγεί εκείνη και την βλέπω να παίζει με τα μαλλιά της. Προχωράμε μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο πανύψηλες κολώνες από ανθρώπινη σάρκα. Το έδαφος είναι θρυμματισμένα κόκκαλα και οι τοίχοι είναι φτιαγμένοι από κρανία, ανθρώπων, ζώων και πουλιών. Την προσοχή μου τραβάει το κρανίο ενός ταύρου πάνω από ότι μοιάζει με το κρανίο ενός κορακιού.  « Λίγο ακόμα και φτάνουμε. Συγγνώμη αν σε τρομάζει η διακόσμηση αλλά την βρίσκω υπέροχη. Και επιπλέον εσείς οι άνθρωποι φαντάζεστε έτσι τον κόσμο του Θανάτου, δεν φταίω εγώ.»  συνεχίζει εκείνη.

Προχωρώ μαζί της και κοιτάζω το δρεπάνι της. Είναι μικρό , κοφτερό και φαίνεται ασημένιο . Στην λαβή του βλέπω την εικόνα ενός Αγγέλου ο οποίος όμως έχει και χαρακτηριστικά δαίμονα, δηλαδή κέρατα στο κεφάλι και μια μεγαλύτερη μαύρη φτερούγα. Στα μάτια του βλέπω δύο μαύρα διαμάντια και πιο κάτω από αυτά βλέπω ένα ανθρώπινο κρανίο. Μικρό με μπλε διαμάντια αντί για μάτια.Η λεπίδα είναι μεγάλη και ασημένια, φαίνεται ότι το έχει χρησιμοποιήσει πάρα πολλές φορές. Κοιτάζοντας λίγο πιο κοντά την λαβή της βλέπω ότι είναι περίεργα άσπρη στο χρώμα και πάνω υπάρχει η ζωγραφιά ενός αλόγου. Το χλωμό άλογο του Θανάτου, μα και βέβαια. Κοιτάζω τον Θάνατο και βλέπω πως έχει πιασμένο το δρεπάνι στην ζώνη της. Αυτό μπορεί να με βοηθήσει.. Υπάρχει μια ιστορία, μια φήμη καλύτερα, που λέει ότι το δρεπάνι του Θανάτου μπορεί να θερίσει τον ίδιο τον Θάνατο.  Δεν έχω σκοπό να την θερίσω, αν χρειαστεί όμως ;;;

Βγάζω τις σκέψεις αυτές από το κεφάλι μου όσο προχωράμε. Φτάνουμε σε ένα τεράστιο δωμάτιο, μια μεγάλη αίθουσα. « Υπάρχουν κανόνες ακόμα και στον Θάνατο ;» την ρωτάω. Μυστηριωδώς η κοπέλα φαίνεται σαν να έχει αλλάξει ρούχα, φοράει μια μαύρη μπλούζα με τον Μπόμπ Ντίλαν, τα μαύρα της μαλλιά είναι πιο φουντωτά, φοράει ένα στενό μαύρο τζιν και μαύρες ψηλές, ως το γόνατο , μπότες. « Μα φυσικά Αλίνα, σε όλα υπάρχουν κανόνες.  Μπορώ να ταξιδεύω στον χρόνο, δεν μπορώ όμως να χρησιμοποιήσω αυτήν την δυνατότητα μου ώστε να ταξιδέψω στο παρελθόν και να το αλλάξω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ότι έγινε, έγινε. Κατάλαβες ;;; Ένας άλλος κανόνας είναι ότι δεν μπορώ να πάρω την ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου πριν την προκαθορισμένη του ώρα. Δηλαδή, δεν μπορώ να δολοφονήσω κάποιον και να πάρω την ζωή του, αν κάποιος άλλος τον δολοφονήσει ή πνιγεί ή καεί ή οτιδήποτε άλλο τότε και μόνο τον μαζεύω.» χαμογελά ο Θάνατος και κοιτάζω την αίθουσα τριγύρω μας. Μοιάζει σαν ένα αρχαίο ελληνικό δικαστήριο με ψυχές ντυμμένες με κουκούλες και πέπλα, άλλες αλυσοδεμένες και άλλες όχι να κάθονται σε τεράστια έδρανα τοποθετημένα σε κυκλικό σχήμα.

Σε μια γωνία  του κύκλου υπάρχει ένας τεράστιος διάδρομος που οδηγεί στο κέντρο του . Εκεί υπάρχουν 5 θρόνοι όλοι σε σχήμα κύκλου και ανάμεσα σε αυτά υπάρχει ένα σχετικά υψωμένο ξύλινο βάθρο. Ο Θάνατος με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί προς το βάθρο. « Κάθισε εδώ πάνω.» μου λέει και εγώ υπακούω στην διαταγή της. Κοιτάζω για λίγο στο κενό ανάμεσα στις έδρες των ψυχών και στο βάθρο με τους θρόνους. Βλέπω κόκκινους καπνούς σε κυκλικό σχήμα, αυτό είναι τρομακτικό. Ένας σκελετός με κέρατα στο κρανίο σαν κλαδιά, φορεσιά ινδιάνου σαμάνου και ένα ξύλινο σκήπτρο με φτερά νυχτερίδας και κρανίο ποντικού εμφανίζεται μέσα από τον καπνό και απευθύνεται στις ψυχές. « Οι ψυχές σηκωθείτε όλες !! Το Δικαστήριο των Ψυχών θα συνεδριάσει σε λίγο !!! Υποδεχτείτε , την Κήρ, την Θερίστρια των Θεών !!!!» λέει με σεβασμό και ευθύς ο θρόνος μοιάζει σαν να ματώνει. Κοιτάζω προς την μεριά του θρόνου και βλέπω ότι το αίμα τρέχει ακόμα πιο ορμητικό , στο κάθισμα του θρόνου και κάτω ως το πάτωμα. Ο Θάνατος το βλέπει και δαγκώνει με ένα χαμόγελο το ένα της δάχτυλο.

Παρακολουθώ ενώ το αίμα αρχίζει σταδιακά και παίρνει σχήμα. Παίρνει το σχήμα μιας νεαρής όμορφης γυμνής γυναίκας με μακριά κόκκινα μαλλιά, γαλάζια μάτια και σανδάλια στα πόδια της. Στην αρχή μέσα από το αίμα αναδύονται τα κόκκαλα, μετά οι σάρκες της. Την κοιτάζω και βλέπω πως φοράει ένα αρχαίο ελληνικό ένδυμα σαν να της το έραψαν αράχνες. Κάθεται στον θρόνο της και ο σκελετός καλεί κάποιον άλλον. « Υποδεχθείτε τον Μπλάκ Παν, τον Θεριστή της Χώρας του Ποτέ !!!» λέει και ευθύς εμφανίζεται πετώντας μέσα από τον κόκκινο καπνό μια ψηλή μορφή με μακριά άκρα, λευκό δέρμα και μαύρα μάτια και μαλλιά. Μοιάζει με ένα παιδί, φοράει μαύρα σκισμένα ρούχα και ένα κόκκινο καπέλο, τα μαλλιά του είναι μαύρα και μακριά, τα αυτιά του μυτερά και έχει δύο σκουλαρίκια στα αυτιά σαν τους αιγυπτιακούς σταυρούς της Αθανασίας, τα Άνκ. Από τα μάτια του κυλάει αίμα .Μοιάζει σαν έναν εφιαλτικό κλώνο του Πίτερ Παν καθώς τα χέρια του μοιάζουν σαν κάποιος να τα μαστίγωνε.

« Ο Άνκου, ο Θεριστής της Χώρας του Όζ !!!» λέει με δυνατή φωνή ο σκελετός. Μπροστά στα πόδια της Θανάτου εμφανίζεται ένα ανθρώπινο σώμα, το οποίο όμως σταδιακά αρχίζει να σπάει σαν να είναι γυαλί. Μόλις σπάει ολόκληρο το σώμα σαν το γυαλί τα κομμάτια του λιώνουν σε ένα κόκκινο υγρό το οποίο μοιάζει λίγο σαν το κουκούλι που αφήνουν πίσω τους οι κάμπιες όταν γίνονται πεταλούδες. Το κουκούλι αυτό ανοίγει και βλέπω χρυσό και κοκκινόμαυρο υγρό να βγαίνει από αυτό ενώ κάνει την εμφάνιση του ένα παράξενο ον. Μοιάζει με ανθρώπινο σκελετό μα τα κοκκαλωμένα χέρια του μοιάζουν σαν κόκκαλα από φτερά πεταλούδας. Το κρανίο του μοιάζει ανθρώπινο αλλά έχει δύο κεραίες σαν πόδια αράχνης και από το ανοιχτό του σώμα τρέχουν με ασταμάτητο ρυθμό κατσαρίδες στο πάτωμα. « Και τελευταία υποδεχθείτε την Φέστια , την Θερίστρια της Χώρας των Θαυμάτων !!!» αναφωνεί ο σκελετός και εμφανίζεται μια τελευταία μορφή. Η τελευταία μορφή φοράει ένα λευκό πέπλο, τα μακριά μαύρα μαλλιά της πέφτουν μπροστά από το πρόσωπο της και έχει ένα τεράστιο χαμόγελο από το οποίο φαίνονται τα σάπια δόντια της. Στην θέση των ματιών της υπάρχουν δύο νομίσματα και στο ένα της χέρι κρατάει ένα κομμένο κεφάλι. Τα νομίσματα είναι ματωμένα.

« Αλίνα Ντράγκονιντ !!» μου απευθύνει τον λόγο η Θάνατος. « Ζήτησες να σε ακούσει το Δικαστήριο των Ψυχών και να αποφασίσει αν τα όλα όσα θα πεις είναι απαραίτητα ώστε να σου δοθεί λίγος ακόμα χρόνος στην Ζωή . Τι πιστεύεις λοιπόν ότι  αξίζει τόσο πολύ στην ζωή σου ώστε να σου δώσουμε εσένα λίγο ακόμα χρόνο και να μην σε αφήσουμε να πας στον Παράδεισο ή στην Κόλαση όπως έγινε σε τόσους πολλούς ακόμα ανθρώπους ; Τι αξίζει τόσο πολύ στην Ζωή σου ώστε να μην μπορείς να το έχεις χάρη στον Θάνατο ;;» συνεχίζει η γυναίκα.  « Λοιπόν.» σκέφτομαι εγώ. « Αρχικά η Ζωή είναι πολύ πιο όμορφη από τον Θάνατο.  Στην Ζωή μπορώ να προχωρήσω , να είμαι ελεύθερη, να μυρίσω τον αέρα, να αναπνεύσω το οξυγόνο !!!!» ξεκινάω να λέω εγώ. Όλοι οι Θεριστές αλλά και η ίδια η Θάνατος γελάνε. « Χα !!! Αν η Ζωή για εσένα είναι μόνο το περπάτημα και να αναπνέεις σου δίνουμε έναν διάδρομο και μια κάψουλα με οξυγόνο ! Γιατί να σε επαναφέρουμε στην Ζωή ;;» γελάει και λέει δυνατά η Κήρ. « Λοιπόν.. Άμα είμαι νεκρή δεν μπορώ να βρω ξανά, να αγκαλιάσω , να φιλήσω, να νιώσω ξανά το χάδι του αγαπημένου μου, να ενωθώ μαζί του και να είμαι μαζί του, να ξυπνάω κάθε πρωί και να βλέπω το πρόσωπο του, να αγγίζω το χέρι του, να φιλάω τα χείλη του ή το στήθος του, να κοιμάμαι στους χτύπους της καρδιάς του !! Νιώθω ολοκληρωμένη όταν είμαι πλάι του, νιώθω έτοιμη και πιο ζωντανή από κάθε άλλη φορά !!!» συνεχίζω εγώ και ο Μπλάκ Παν σχολιάζει « Δηλαδή θέλεις απλά να μας πεις ότι η ζωή σου αξίζει μόνο και μόνο για τον αγαπημένο σου ;;; Αυτός είναι ο μόνος που δίνει χαρά και νόημα στην ζωή σου ;;; Γιατί λοιπόν να σε αφήσουμε να ζήσεις ξανά ;;; Είσαι πολύ καλύτερα εδώ πέρα, δεν βλέπω να έζησες εκεί πάνω αν η ζωή σου ήταν έτσι ούτως ή άλλως !!! Όταν ζεις την ζωή σου μόνο μέσα από κάποιον άλλον, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ζεις άμα δεν είναι εκείνος κοντά σου, άμα υπάρχεις μόνο και μόνο για εκείνον τότε δεν ζεις, μας ανήκεις ήδη .» τον κοιτάζω και αντιλαμβάνομαι πως έχει δίκιο.

« Όχι, δεν είναι αλήθεια αυτό !!! Θέλω να ζήσω !! Θέλω να ζήσω επειδή θέλω να δείξω στον κόσμο ποια είμαι ! Δεν με ξέρουν καν, το μόνο που βλέπουν είναι ένα όμορφο πρόσωπο !! Θέλω να τους δείξω την αληθινή Αλίνα με όλες τις ουλές της με όλα της τα λάθη, θέλω να δουν την καρδιά μου, το ποια είμαι !! Άμα δεν τα βάλω με τους Δαίμονες μου θα τα βάλουν μαζί μου και θα πονέσει ! Δεν θέλω να πονάω άλλο !!! Η πιο σημαντική δύναμη στο σύμπαν είναι μια ανθρώπινη ψυχή να φλέγεται με κουράγιο, δύναμη, ζωντάνια, σοφία !!!» λέω με χαμόγελο μα ο Ανούκ χασμουριέται. « Και πάλι δεν βλέπω λόγο για τον οποίο να πρέπει να ζήσεις ξανά. Είχες 17 ολόκληρα χρόνια στην διάθεση σου Αλίνα, δεν χρησιμοποίησες σωστά τον χρόνο σου, ο Θάνατος δεν νοιάζεται για αυτό. Αυτό είναι απλά και μόνο υπόθεση των ανθρώπων όσο είναι ακόμα ζωντανοί. Ο Θάνατος δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό !!» συνεχίζει. Να πάρει έχουν δίκιο. « Γιατί αξίζει να ζήσεις Αλίνα ;; Γιατί αξίζεις εσύ να ζήσεις περισσότερο από τον κάθε άλλο άνθρωπο ;;;» σκέφτομαι και κοιτάζω κάτω σχεδόν σίγουρη ότι ηττήθηκα. Θα πεθάνω. Θα πεθάνω και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να κάνω για αυτό. Αν υπήρχε κάτι το οποίο να μπορούσα να κάνω, το οτιδήποτε...

Και τότε μου έρχεται στο μυαλό το ένα πράγμα που όπου και να βρεθεί κανείς , στην Κόλαση, στον Άδη, ακόμα και μπροστά στον ίδιο τον Διάβολο να βρεθεί, άμα το κατέχει δεν πρόκειται να χάσει και θα επιζήσει. Θα κερδίσει την οποιαδήποτε μάχη. Η απάντηση, το τεέυταίο μου χαρτί είναι.. Η Ελπίδα. « Άρχοντες του Θανάτου, Μεγαλύτερη εκ των Ατελείωτων θα ήθελα να ζητήσω ακόμα μια ευκαιρία να κερδίσω την ζωή μου για λίγο ακόμα στον κόσμο πάνω από αυτόν, στον κόσμο των ζωντανών.» αλλάζω για λίγο τον τρόπο με τον οποίον μιλάω και γονατίζω με ευλάβεια. Κοιτάζω το ξύλινο πάτωμα και ο Θάνατος χαμογελά. Μπορεί να κατάλαβε για το τι σκοπεύω να μιλήσω. « Ο χρόνος δεν έχει απολύτως καμία σημασία για εμάς Αλίνα Ντράγκονιντ. Και η προσπάθεια σου αυτήν έχει ενδιαφέρον όμως πρέπει να στο πούμε για να μην κουράζεις και ματώνεις τον εαυτό σου. Πήρες ότι έχει ο κάθε άνθρωπος, ότι έπαιρνε από την αρχή του κόσμου και ότι θα παίρνει από την πρώτη του αναπνοή ως την τελευταία, που οι Μοίρες θα διαλέξουν να του κόψουν το νήμα της ζωής του, μέχρι το Πεπρωμένο να διαβάσει την τελευταία σελίδα του αιώνιου βιβλίου του και μέχρι το κερί της Ζωής της ίδιας να σβήσει. Πήρες μια ευκαιρία μόνο στην Ζωή.  Γιατί λοιπόν μάχεσαι τόσο πολύ να κερδίσεις την Ζωή σου ;;; Ρώτησες ποτέ αληθινά τον εαυτό σου γιατί σου αξίζει τόσο πολύ ;;» ρωτάει η Φέστια.

« Υπάρχει ένα ρητό, ένα παραμύθι όπου δύο αθάνατες φιγούρες πολεμούσαν λέγοντας ποιήματα για το ποιος είναι πολύ πιο έξυπνος ή σοφός. Δεν θα πω το ποίημα ολόκληρο αλλά θα σας πω μόνο αυτό. Η Ζωή για εμένα αξίζει επειδή η Ζωή για εμένα.. Η Ζωή για εμένα είναι Ελπίδα !! Η Ζωή για εμένα, είναι σαν το Σύμπαν, λειτουργεί σε όλα τα όντα σαν ένας χάρτης, μια πυξίδα με πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις, δεν δείχνει πάντα τον Βορρά, δείχνει πολλές πορείες που μπορεί ένα άτομο να ακολουθήσει στην ζωή του και να βρει την ευτυχία ή τον απόλυτο χαμό. Η Ζωή είναι αβέβαιη , σίγουρα αλλά η σκέψη και μόνο, η ελπίδα ότι θα σε οδηγήσει στο πιο κρυφό σου όνειρο, θα σε κάνει να πραγματοποιήσεις την πιο κρυφή σου επιθυμία είναι που την κάνει όμορφη !!! Το όμορφο με την Ζωή είναι πως είναι αβέβαιη και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει το αύριο !!!

Πολλές φορές όταν κοιμόμουν μικρή άκουγα τον πατέρα μου να λέει ότι η ζωή είναι αβέβαιη και ανάποδη και πως ο μοναδικός τρόπος να ονειρεύεσαι σε έναν τέτοιο αβέβαιο κόσμο είναι να κοιμάσαι ανάποδα. Μέχρι να καταλάβω ότι μιλούσε μεταφορικά όταν βρισκόμουν στο κρεβάτι μου κοιμόμουν ανάποδα, με τα πόδια μου στο κρεβάτι και στο στρώμα και το κεφάλι με τα μαλλιά μου στο πάτωμα. Κοιμόμουν έτσι ως τα 15 μου και μερικές φορές ακόμα το κάνω.  Η Ζωή για εμένα είναι κάτι που αγκαλιάζει όλα τα πλάσματα, όλες τις μορφές της. Η Ζωή είναι ταυτόχρονα Ζωή και Θάνατος, και Τέλος και Αρχή και Επιθυμία και Αρχοντιά και Καταδίκη και Σωτηρία και Παράδεισος και Κόλαση. Είναι ο Αρχάγγελος φύλακας με το φλεγόμενο σπαθί στον Κήπο της Εδέμ, είναι το Κτήνος της Αποκαλύψεως , είναι το Φως στην αρχή των πάντων, ο ήλιος,το Σκοτάδι στο τέλος όλων, το Έρεβος, το Τέλος. Ο Καταβροχθιστής αλλά και η Μητέρα Συμπάντων, Θεών, Ανθρώπων, Τεράτων. Η Ζωή είναι η Ελπίδα.»

Μόλις το λέω όλες οι αρχοντικές φιγούρες μπροστά μου με κοιτάνε μέσα από τις κουκούλες και τα πέπλα τους. « Λες ότι η Ζωή είναι Θάνατος ;; Ότι για εσένα η Ζωή είναι η Αρχή και το Τέλος ;; Όλα αυτά χάρη στην Ελπίδα ;; Κοίτα γύρω σου θνητή !!  Η Ζωή δεν έχει δύναμη πάνω στον Θάνατο ! Τι  σόι δύναμη λοιπόν μπορεί να  έχει η Ελπίδα στον Άδη ;;» ρωτάει πάλι η  Φέστια θυμωμένη. « Λες ότι δεν η Ζωή  δεν έχει δύναμη πάνω στον Θάνατο , αρχόντισσα Φέστια ;;» παίρνω θάρρος εγώ. « Μπορεί να έχεις δίκιο. Αλλά η Ελπίδα δεν έχει δύναμη στον Άδη ;;; Δεν έχει δύναμη στο βασίλειο του Θανάτου ;;; Πείτε μου λοιπόν , σεβαστοί Θεριστές..» χαμηλώνω για λίγο το βλέμμα μου και έπειτα κοιτάζω όλες τις ψυχές γύρω μου. Τις δείχνω με τα χέρια μου. « Ρωτήστε τους εαυτούς σας τιμημένες ψυχές, ένορκοι του Δικαστηρίου των Ψυχών. Τι δύναμη θα είχε ο Θάνατος πάνω σε όλες αυτές τις ψυχές που είναι φυλακισμένες εδώ άμα δεν  είχαν την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ζήσουν ξανά ;;» ρωτάω και τους κοιτάζω όλους. « Το Δικαστήριο έβγαλε την ετυμηγορία του. Κατέβα από το βάθρο.» λέει η ίδια η Θάνατος και εγώ με ευκολία κατεβαίνω από το βάθρο.

Φοβάμαι και νιώθω τα βλέμματα των Θεριστών να με καρφώνουν. Λες να μην ήταν αρκετά τα όλα όσα είπα ;; Νιώθω φοβισμένη αλλά νιώθω ακόμα λίγη ελπίδα. « Θεέ μου τι θα κάνω ;;» σκέφτομαι και προσπαθώ να αποβάλλω τον φόβο μου. Ο Θάνατος έρχεται κοντά μου κρατώντας το δρεπάνι του. « Θα ζήσεις πάλι. Κέρδισες την ζωή σου, με την αξία σου. Τώρα, ήρθε η ώρα να φύγεις. Πήγαινε.» λέει η Θάνατος και με μια κίνηση του δρεπανιού της με κάνει να κατευθυνθώ προς μια πύλη που άνοιξε πίσω από τους θρόνους τους. Προχωρώ με τα βλέμματα των Θεριστών και των Ψυχών να καρφώνουν την μορφή μου ενώ με το κάθε βλέμμα τους νιώθω ακόμη πιο πολύ ελπίδα. Νιώθω επίσης την ζήλια τους.

« Μια ημέρα Αλίνα Ντράγκονιντ. Μια ημέρα θα σε καταστρέψω.»

Αυτό ήταν χρυσά μου !!! Τουλάχιστον για τώρα !!!! Πώς σας φάνηκε ;;; Περιμένω να ακούσω !! Τα λέμε την άλλη Κυριακή !!!!!