"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Αυτοβιογραφικό Σημείωμα

Να πω δυο λόγια για μένα σε πρώτο ενικό. Ποτέ δεν ήμουν ούτε και θα είμαι άνθρωπος σπουδαίος και ιδανικός. Κάποτε είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις. Δεν έχω τώρα πια γιατί είναι ψέμα πως ο σωματικός πόνος μπορεί να νικήσει τον πόνο της ψυχής. Παραμένω από άμυνα επικίνδυνα άνθρωπος ρομαντικός και ευαίσθητος με συνείδηση. Κάπως έτσι παλεύω τον ίδιο μου τον εαυτό όταν γίνεται ευάλωτος σε χτυπήματα κάτω από την ζώνη μα και κατά πρόσωπο. Έγινα μοναχικοπαθής όταν έπρεπε να κάνω φίλη μου την μοναξιά χωρίς να δώσω δικαίωμα σε κανένα. Προ πάντων στους εσαεί χαρούμενους και στους γεμάτους από επιτυχία ζωής.

Πέρασα φάσεις που όταν ένιωθα λύπη, μου έλεγαν εντάξει αλλά εγώ τώρα έχω χαρά. Κι όταν ένιωθα χαρά, μου έλεγαν εντάξει αλλά εγώ τώρα έχω λύπη. Κρίμα στις ανθρώπινες σχέσεις που πάσχουν από έλλειψη συγχρονισμού. Χόρεψα τις αντοχές μου στο ταψί και κυνήγησα τις ανασφάλειες μου, σαν κοκκινοσκουφίτσες που πήγαιναν γυρεύοντας στο δάσος της ζωής. Η πιο δυνατή στιγμή μου; Όταν έγινα ένα με τον πιο μεγάλο μου πόνο και έγινα πόνος κι εγώ κι ύστερα έτσι όπως είχα νικηθεί, νίκησα κι εγώ και πήρα πίσω σαν λάφυρα ακριβά όλα τα χαμόγελα μου. Και όταν περισσότερο από φίλους είχα να κάνω με δικούς μου ανθρώπους ακόμα και στα αταίριαστα μου.

Μαίρη Τσίλη