"Σκιές του μυαλού" από την Σοφία Κραββαρίτη

(Νέα στήλη στο blog μας...κάθε Παρασκευή η Σοφία Κραββαρίτη θα μας ταξιδεύει ανάμεσα από τις σκιές του μυαλού της με τις μικρές της ιστορίες)

Το παιχνίδι

Μπήκε στο κλαμπ χαμογελαστός και κάθισε σε μια γωνία παρατηρώντας τους θαμώνες που ήταν μέσα. Κουνιόνταν όλοι ρυθμικά απολαμβάνοντας τη μουσική και το ποτό τους και έδειχναν να διασκεδάζουν. Του άρεσε η εικόνα, μιας και ήταν και αυτός χαρούμενος. Στο μυαλό του κυριαρχούσε η μορφή της. Σκεφτόταν το γαλήνιο βλέμμα της όταν τον κοιτούσε. Έβγαλε το κινητό του και το άνοιξε στην συλλογή, όπου είχε αποθηκευμένες τις φωτογραφίες της. Τις χάζευε αναπολώντας τις ώρες που είχαν περάσει μαζί.
"Πρέπει να γιορτάσουμε τον γυρισμό σου μωρό μου" του είχε πει στο τηλέφωνο. "Τρεις μήνες έλειπες. Θα ετοιμάσω κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό για όταν έρθεις".
"Δεν θ' αργήσω ούτε λεπτό" της είχε δώσει υπόσχεση πριν κλείσει το τηλέφωνο.
Πράγματι, είχε φτάσει στην ώρα του και το κουδούνι του σπιτιού ηχούσε ανυπόμονα. Η Δήμητρα έπεσε στην αγκαλιά του αμέσως μόλις άνοιξε βιαστικά την πόρτα.
"Μου έλειψες τόσο πολύ! Μα ήταν ανάγκη να κάνεις τόσο μεγάλο ταξίδι;" τον ρώτησε παραπονιάρικα και πνιχτά από τα φιλιά του.

"Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά αγάπη μου. Θα φροντίσω όμως να μην ξαναφύγω. Τουλάχιστον όχι τόσο καιρό" της απάντησε ο Βασίλης σηκώνοντάς την στην αγκαλιά του και οδηγώντας την στο εσωτερικό του σπιτιού, κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Μέσα στο δωμάτιο είχε ξεχυθει η γλυκιά μελωδία μιας απαλής μουσικής, που είχε επιλέξει η Δήμητρα για να υποδεχτεί τον αγαπημένο της. Φτάνοντας στην τραπεζαρία, την άφησε να σταθεί στα πόδια της μένοντας άναυδος από το τραπέζι που είχε ετοιμάσει.
"Τι είναι όλα αυτά;" ρώτησε με θαυμασμό.
"Τ' αγαπημένα σου. Γαρίδες σαγανάκι, μύδια ψητά, λιγκουίνια με θαλασσινά και λευκό κρασί. Τι νόμιζες, μόνο έξω θα τρως καλά;"
"Έχεις κάτι πονηρό στο μυαλό σου και μου ετοίμασες τόσο αφροδισιακό μενού;"
"Μ' έπιασες. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλά πονηρά και βρώμικα μαζί".
"Αυτό είναι το κορίτσι μου! Πάμε λοιπόν να τελειώνουμε με το φαγητό για να περάσουμε στα υπόλοιπα".
Πράγματι, το φαγητό δεν κράτησε πολύ ώρα, καθώς και οι δύο ανυπομονούσαν ν' απολαύσουν ο ένας τον άλλο. Την σήκωσε και πάλι στην αγκαλιά του και κατευθύνθηκε στην κρεβατοκάμαρα.
Διέκοψε την αναπόληση και έριξε την ματιά του τριγύρω. Οι θαμώνες συνέχιζαν την διασκέδασή τους. Πρόσεξε πως μια κοπέλα απέναντί του τον κοίταζε επίμονα, δεν της έδωσε όμως σημασία. Έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του ένα διπλωμένο χαρτί. Το άνοιξε και το διάβασε. Γύρισε και πάλι πίσω στην κρεβατοκάμαρα της Δήμητρας. Την είχε γυμνή στην αγκαλιά του. Το διψασμένο της κορμί σπαρταρούσε από τα χάδια του. Φώναζαν και οι δύο από ηδονή, μη χορταίνοντας τον έρωτά τους.
Ένα δυνατό τραγούδι ξεσήκωσε τον κόσμο, επαναφέροντάς τον εκεί που βρισκόταν. Έγραψε ένα μήνυμα στο κινητό του: "Οι στιγμές μαζί σου είναι πάντα υπέροχες. Εύχομαι να μην τελειώσουν ποτέ".
Το έστειλε στην Δήμητρα και αφού είδε ικανοποιημένος πως παραδόθηκε, έβαλε το τηλέφωνο στην τσέπη του.
Η Δήμητρα δεν μπορούσε να το δει καθώς κείτονταν στο πάτωμα, μέσα σ' ένα λουτρό αίματος, που είχε ξεχυθεί από το κομμένο λαρύγγι της.
Ο Βασίλης δίπλωσε πάλι το χαρτί του ψυχιατρείου και το έβαλε και αυτό στην τσέπη. Χαμογέλασε στην κοπέλα απέναντί του, που τώρα τον πλησίαζε προκλητικά...

Σ. Κραββαρίτη