Ημερολόγιο μιας ανάμνησης
5 Σεπτεμβρίου
Ο απογευματινός
μου περίπατος κατέληγε πάντα στην ίδια περιοχή με το στενό μονοπάτι που
οδηγούσε σε μία μικρή παραλία, γεμάτη λευκά βότσαλα. Το τοπίο είχε αλλάξει. Τα νερά της θάλασσας
είχαν ελαφρά σκουρύνει. Φθινόπωρο.
10 Σεπτεμβρίου
Έβλεπα ένα
γυναικείο, ημίγυμνο σώμα να ξεπροβάλει κατά διαστήματα μέσα από το νερό. Οι
κινήσεις της ήταν ρυθμικές, σχεδόν χορευτικές.
Μάλλον ονειρευόμουν. Ή μήπως όχι; Μια οπτασία με σάρκα και οστά… ω θεοί!!
20 Οκτωβρίου
Παντού η εικόνα
της, παντού. Βασανιστικές οι νύχτες…
1 Νοεμβρίου
Την είχα τόσο
δίπλα μου, που σχεδόν μπορούσα να την αγγίξω. Παρακολουθούσα τα χέρια της, τα
μακριά δάχτυλά της, καθώς γυρίζανε τις σελίδες ενός βιβλίου. Φορούσε ένα δαχτυλίδι με πέτρα σε σχήμα
καρδιάς. Μια κατακόκκινη καρδιά.
1 Μαρτίου
Χειμώνας…
Άνοιξη… .Κι εγώ εκεί….
15 Μαρτίου
Μου είχε γίνει
έμμονη ιδέα. Σαν έπεφτε το σκοτάδι… ένιωθα αόρατα τα ακροδάχτυλά της να με
αγγίζουν… τα χείλη της να με φιλούν… τα μάτια της να βυθίζονται στα δικά μου.
Ναι, ήταν δική μου. Κι ας μην την είχα αγγίξει ποτέ.
10 Απριλίου
Τους είδα. Είναι μαζί, λοιπόν. Δεν μπορώ να το πιστέψω.
Πόσο διαρκεί ένα όνειρο; Όσο μια τόση δα στιγμή…
15 Απριλίου
Νεκρή τη βρήκαν…
εκεί… που την είχα πρωτοδεί… αίμα και θάλασσα μαζί..
20 Μάη
Μέσα στην ομίχλη
του χρόνου. Κανείς δεν έμαθε ποτέ. Κι ούτε θα μάθει…
8 Σεπτεμβρίου
(ένας χρόνος μετά)
Σαν σήμερα ήταν!
Πώς πέρασε ο καιρός, αλήθεια;
Δεν μπορώ, μα και δε θέλω να ξεχάσω. Θα μου τη θυμίζει πάντα το δαχτυλίδι σε
σχήμα καρδιάς, που κρέμεται στο λαιμό
μου. Μια κόκκινη, κατακόκκινη καρδιά, κοντά στο μέρος της καρδιάς. Της δικής
μου.
Και κάθε νύχτα
ζω το όνειρο ξανά και ξανά… ως τη στιγμή που θα ξανανταμώσουμε… κάπου… κάποτε…
Copyright, Σμαραγδή
Μητροπούλου, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου