Μελανά σημεία στην άδεια μου ζωή τα φιλιά που απίθωσες στο σώμα μου.
Μαύρο σάβανο τα λόγια σου στης καρδιάς μου τον τάφο.
Και κάθε που με άγγιζες, ένα καρφί ακόμα στον σταυρό του μαρτυρίου της απελπισμένης μου αγάπης.
Κι όταν εσύ μου έταξες, στα γόνατα σερνόμενη εγκατέλειψα την μήτρα του παραδείσου, ουρλιάζοντας με απόγνωση πόσο χρειάζομαι την κόλασή σου.
Στην κοφτερή λάμα του ξυραφιού σου έζησα, γευόμενη την ηδονή που μου χάριζε το αίμα.
Στην δυνατή φωτιά σου έπεσα, μη λογαριάζοντας πως θα καώ, έφτανε μόνο να ζεστάνω την ψυχή μου.. Και τώρα πια πεθαίνοντας, την φωτιά δεν τη φοβάμαι.... Ένας μαρμάρινος τάφος θα δροσίσει την ψυχή μου....
©Σοφία Κραββαρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου