Θα μπορούσε να ήταν και αγάπη
Δεν θέλω να μιλάμε τώρα πια εμείς. Ούτε μια λέξη. Κάποιες φορές οι λέξεις κάνουν θόρυβο και ενοχλούν όπως η βροχή που ενώ σου αρέσει γουστάρεις εκείνη την στιγμή να ακούσεις μουσική.
Ούτε και η σιωπή σου με αφορά. Ότι ήταν να μάθω για σένα το έμαθα. Μια γεύση μόνο απέμεινε και μια φιγούρα ξέμεινε έτσι σαν την τελευταία γουλιά από κρασί που μένει στο ποτήρι και κανείς δεν θέλει να την πιει. Ξέφυγες κι απέφυγες. Μεγάλη η ένταση και μικρή η διάρκεια.
Τα παραμύθια κρατάνε πιο πολύ από όσο κράτησες εσύ. Απόψε σε ξεριζώνω από μέσα μου. Δεν έχει νόημα να αντικρύζω στα όνειρα μου τα ξεραμένα άνθη σου. Έγινες φθινόπωρο κι εγώ χρειάζομαι μια άνοιξη μωρό μου. Μην με ρωτήσεις αν πονάω. Έχω μάθει πια να μαχαιρώνω αναίμακτα τα σώματα που κάποτε αγάπησα και να σβήνω με οινοπνευματώδεις παραισθήσεις τις ενοχές μου. Κοίτα να δεις τι ειρωνεία. Ένα φιλί ήταν αρκετό για να πάψω να υπάρχω εγώ για σένα κι εσύ για αυτό που νόμιζες ότι ήσουν. Θα μπορούσε να ήταν και αγάπη όλο αυτό μα βιάστηκε να γίνει λυγμός και ένας αμοιβαίος από έρωτα πνιγμός.
Μαίρη Τσίλη
Τα παραμύθια κρατάνε πιο πολύ από όσο κράτησες εσύ. Απόψε σε ξεριζώνω από μέσα μου. Δεν έχει νόημα να αντικρύζω στα όνειρα μου τα ξεραμένα άνθη σου. Έγινες φθινόπωρο κι εγώ χρειάζομαι μια άνοιξη μωρό μου. Μην με ρωτήσεις αν πονάω. Έχω μάθει πια να μαχαιρώνω αναίμακτα τα σώματα που κάποτε αγάπησα και να σβήνω με οινοπνευματώδεις παραισθήσεις τις ενοχές μου. Κοίτα να δεις τι ειρωνεία. Ένα φιλί ήταν αρκετό για να πάψω να υπάρχω εγώ για σένα κι εσύ για αυτό που νόμιζες ότι ήσουν. Θα μπορούσε να ήταν και αγάπη όλο αυτό μα βιάστηκε να γίνει λυγμός και ένας αμοιβαίος από έρωτα πνιγμός.
Μαίρη Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου