"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Γνωριμία και Ερωτήματα

Καλησπέρα σας !! Με ονομάζουν Αλίνα Ντράγκονιντ και ελπίζω να με υποδεχτείτε με εγκαρδιότητα στην παρέα σας. Είναι μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι εδώ αυτήν την στιγμή μαζί σας, καθώς είμαι καινούργια εδώ και έχω τόσα πολλά γεγονότα της ζωής μου να σας αφηγηθώ, μερικά ωραία, μερικά άσχημα, αστεία, τρομακτικά, περιπετειώδη, λυπητερά.

Επειδή δεν ήξερα ποια ιστορία να αφηγηθώ πρώτα αποφάσισα να αρχίσω με αυτήν. Είμαι 25 χρονών τώρα και αυτό που θα σας διηγηθώ συνέβη πριν 8 χρόνια, όταν ήμουν 17. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην αρχή ήταν το Σκοτάδι.

Αιώνιο, αθάνατο, ατελείωτο, μοναχικό, βαθύ. Και ο Θεός του Σκοταδιού, το πρώτο ζωντανό πλάσμα λεγόταν Τένεμπρα Νόξ. Μια εποχή το Σκότος ένιωθε μοναξιά, ξερίζωσε από το ίδιο του το στήθος, το Φως.  Έφτιαξε λοιπόν τον πρώτο Αρχάγγελο του Φωτός, τον Ταλιεσίν Λούξ. 

Και ο Ταλιεσίν τα έκανε όλα πουτάνα δημιουργώντας ένα μικρό άστρο εδώ, έναν γαλαξία εκεί, έναν πλανήτη εκεί. Στον Τένεμπρα άρεσε το σκοτάδι και η απέραντη ησυχία αλλά αποφάσισε να δώσει αυτήν την χαρά της δημιουργίας στον Ταλιεσίν. Αυτός με την σειρά του τα έκανε όλα μπουρδέλο. Άρχισε να δημιουργεί πλανήτες, ήλιους, θάλασσες, ποτάμια, άστρα, φεγγάρια. Αν το πάρουμε όπως είναι γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο της Γενέσεως ο Ταλιεσίν έφτιαξε τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα και τους πλανήτες. Έπειτα δημιούργησε τις θάλασσες και κάλυψε πολλούς πλανήτες με νερό, έπειτα έφτιαξε τα βότανα, τα δέντρα,την ξηρά και τα ψάρια και τα πουλιά. Ένιωθε όμως και αυτός μοναξιά.

Οπότε ζήτησε περισσότερο φως από το ίδιο το Σκοτάδι. Και το Σκοτάδι επειδή ήθελε να εξουσιάζει περισσότερα όντα του πραγματοποίησε την επιθυμία. Και το Φως δημιούργησε τους άλλους Θεούς και τα υπόλοιπα μαγικά πλάσματα. Τον Δία, τον Ποσειδώνα, τον Άδη, την Αματεράσου, τον Άνουβι, την Ίσις, τον Σετ, τον Όντιν, τον Θωρ και τον Λόκι.  Ο Ταλιεσίν έδωσε ζωή σε όλους αυτούς τους Θεούς και το Φως τους εξουσίαζε επειδή αυτό τους είχε γεννήσει, ακριβώς όπως και το Σκοτάδι. Έφτιαξε όλους τους γνωστούς αλλά και άγνωστους σε εμάς Θεούς, όμως όπως όλοι οι Δημιουργοί που δεν σέβονται τα δημιουργήματα τους σαν άτομα με δική τους βούληση,δική τους ζωή και ψυχή , τους συμπεριφερόταν σαν ένας κοινός μαλάκας.

Τα κακομεταχειριζόταν, τα έβριζε, τα χτυπούσε με αποτέλεσμα τελικά και εκείνα να θυμώσουν και να θέλουν εκδίκηση. Το γεγονός ότι ο Τένεμπρα σκότωνε επίσης πολλές φορές τον Άδη ή τον Άνουβι απλά και μόνο για να τους επαναφέρει μετά από λίγο στην ζωή λες και έπαιζε κάποιο είδος διεστραμμένου παιχνιδιού έκαναν τους Θεούς αυτούς να θέλουν να πάρουν την ζωή των δημιουργών τους.Ένωσαν λοιπόν τις δυνάμεις τους και σε έναν τεράστιο πόλεμο στους Ουρανούς που ονομάστηκε « Ο Πόλεμος της Κάθαρσης» πολέμησαν εναντίον του Ταλιεσίν και του Τένεμπρα. Βγήκαν νικητές και ο Θεός του Σκοταδιού με τον Αρχάγγελο του Φωτός έπεσαν στην Γη από τον Ουρανό. Ο Τένεμπρα έχασε τις δυνάμεις και το στέμμα του, ο Ταλιεσίν έχασε τα φτερά του. Οι Θεοί τους γύμνωσαν από τις δυνάμεις και την αθανασία τους, θα τους έπαιρναν την ζωή. Άλλαξαν όμως τελικά την γνώμη τους με αποτέλεσμα να βάλουν ένα παράξενο και αλλόκοτο στοίχημα μαζί τους. Τους μετέτρεψαν σε ανθρώπους και έκοψαν τις αναμνήσεις τους. Εφόσον τις έκλεψαν  τις διασκόρπισαν σε ολόκληρο τον κόσμο σε διάσπαρτες ιστορικές περιόδους.

Το στοίχημα είχε ως εξής. Θα γεννιόντουσαν, θα ζούσαν, θα έπαιζαν, θα μεγάλωναν, θα ερωτευόντουσαν, θα πάλευαν, θα πονούσαν, θα χαιρόντουσαν, θα έκλαιγαν, θα γιόρταζαν, θα πέθαιναν, θα έκαναν τα πάντα σαν άνθρωποι ενώ παράλληλα θα έψαχναν τις αναμνήσεις τους. Άμα τις έβρισκαν θα έπαιρναν πίσω την θεϊκή τους υπόσταση και θα μπορούσαν να ξαναπάρουν την εξουσία , αν όχι όμως θα παρέμεναν για πάντα άνθρωποι και θα πέθαιναν. Επίσης τους έδωσαν το δώρο της μετενσάρκωσης.  Και το παιχνίδι άρχισε..

Ο Τένεμπρα και ο Ταλιεσίν άλλαξαν πολλές φορές πρόσωπα και περιόδους και έβρισκαν τις αναμνήσεις τους. Στην πορεία όμως ανακάλυψαν πράγματα που μέχρι τότε δεν πρόσεχαν με αποτέλεσμα να βρεθούν πολλές φορές αντιμέτωποι. Βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα και δεν ήταν τόσο σίγουροι πλέον αν θα ήθελαν να πάρουν πίσω την χαμένη τους υπόσταση. Αυτό συμβαίνει όταν ζεις για υπερβολικά πολύ καιρό μαζί με τα δημιουργήματα σου και ζεις τα όλα όσα ζουν, παθαίνεις τα όλα παθαίνουν, νιώθεις τα όλα όσα νιώθουν. Στο τέλος καταλαβαίνεις ότι πολύ πιθανόν να μην ήταν όλα τόσο όμορφα και ρόδινα όπως περιγράφονται. Και μόνο μια θυσία δεν μπορεί να αλλάξει τα πάντα ... Ο Τένεμπρα θυμόταν, πριν την Κάθαρση,  ότι όταν ο Ταλιεσίν έφτιαξε τον πρώτο άντρα, τον Αδάμ,  και την Λίλιθ, την πρώτη γυναίκα,  πως έριξε την Λίλιθ στο κρεβάτι με αποτέλεσμα εκείνη να γίνει δαίμονας και πως αρκετό καιρό αργότερα πως έπεισε το δεύτερο γυναικείο δημιούργημα του, την Εύα  να φάει το πασίγνωστο μήλο με την μορφή ενός φιδιού.

Μετά από αυτό έδιωξε την Εύα και τον Αδάμ από τον κήπο που τους είχε φτιάξει ο Ταλιεσίν και για φύλακα είχε τοποθετήσει στην είσοδο του κήπου έναν Άγγελο με ένα φλεγόμενο σπαθί. Τους πήρε την αθανασία και έβαλε την γυναίκα να πληρώσει τα περισσότερα ως αντίτιμο για την αμαρτία της. Ο Ταλιεσίν κατάλαβε πως κάτι τέτοιο είχε συμβεί μα δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Θεό . Μετά την πτώση όμως αποφάσισε ότι αυτό θα άλλαζε. Όλα άρχισαν από την αρχαία Αίγυπτο. Ο Τένεμπρα γεννήθηκε ως ένας νεαρός που ονομαζόταν Βάννιτας, ο Ταλιεσίν ως αδελφός του και ονομάστηκε Έρμις. « Ο Κενός» και « Ο Αγγελιοφόρος». 

Όλα πήγαιναν καλά μέχρι που ένα σημαντικό γεγονός, ένας πόλεμος τους έκανε να χωρίσουν για πάντα, να μπουν σε αντίθετα στρατόπεδα. Ο Βάννιτας έφτιαξε ένα Τάγμα, το οποίο πίστευε ότι ο μόνος τρόπος λύτρωσης του κόσμου ήταν να καταστραφεί το ανθρώπινο είδος, έπειτα ο κόσμος και τέλος να αναδημιουργηθεί  , όπως και ολόκληρο το σύμπαν, από τις στάχτες. Το Τάγμα ονομάστηκε Τάγμα της Πεντάλφας του Ουροβόρου, εξαιτίας του συμβόλου ενός φιδιού που ήταν τόσο μεγάλο ώστε να μπορεί να δαγκώσει  την ουρά του ενώ στο κέντρο του κύκλου που έφτιαχνε το σώμα του υπήρχε μια πεντάλφα, σύμβολο το οποίο ο ίδιος ο Βάννιτας είχε ως σημάδι εκ γενετής στην πλάτη του. Ο Έρμις έφτιαξε μια Αδελφότητα, η οποία πίστευε ότι ο τρόπος να λυτρωθεί ο κόσμος ήταν όλοι οι άνθρωποι να ενωθούν και να χρησιμοποιούν σαν τρόπο ένωσης και ζωής, φιλίας και κατανόησης την καρδιά και τα συναισθήματα, την καλοσύνη, την ελευθερία, την θέληση να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Το κάθε μέλος αυτής της Αδελφότητας θεωρούσε τα υπόλοιπα μέλη αδέλφια ή αδελφές του.

Η Αδελφότητα αυτήν είχε την ονομασία Αδελφότητα του Σταυρού του Όφη εξαιτίας του ότι ο Έρμις είχε ένα σύμβολο εκ γενετής στο στήθος του που έμοιαζε με έναν σταυρό και πάνω σε αυτόν τον σταυρό είχε ανέβει και τυλιχθεί ένα φίδι.Τα δύο αδέλφια βρέθηκαν σύντομα αντιμέτωπα εξαιτίας της ιδεολογίας τους και σύντομα .. Σταμάτησαν να είναι αδέλφια. Έγιναν εχθροί αλλά πάντα υπήρχε ένας σεβασμός ανάμεσα τους. Όσο περνούσαν οι εποχές τα παιδιά τους έπαιρναν την ηγεσία του Τάγματος και της Αδελφότητας αντίστοιχα αλλά δεν άλλαζε μόνο η ηγεσία όλα αυτά τα χρόνια. Άλλαζαν και τα όλα όσα ήθελαν να πετύχουν μέσα από την συνεχή μάχη τους, τον τρόπο με τον οποίον αγωνίζονταν. Ο Τένεμπρα, ο οποίος γνώρισε πολλά ονόματα όλα αυτά τα χρόνια, άλλαξε τον σκοπό του Τάγματος και τον έκανε λίγο πιο πολιτικό και ρεαλιστικό θα έλεγε κανείς. 

Οι άνθρωποι χωρίς δυνάμεις έμαθαν για την ύπαρξη ατόμων με μαγικές δυνάμεις και των μαγικών πλασμάτων οπότε άρχισαν να τους χρησιμοποιούν σαν σκλάβους, μονομάχους και να τους φοβούνται. Πολλοί από εμάς δέχτηκαν ρατσιστικές επιθέσεις, μας βασάνισαν και μας έκαναν κακό. Ο Νέρο, όπως διαλέγει να τον αποκαλούν τώρα, πιστεύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανακωχή ανάμεσα στο είδος μας και στους ανθρώπους με αποτέλεσμα να καλεί πολλούς από το είδος μας και πολλά μαγικά πλάσματα στο να ακολουθούν το δικό του σχέδιο. Να επιτείθονται δηλαδή στους ανθρώπους και να τους χρησιμοποιούν, να τους δείξουμε ότι εμείς έχουμε τον έλεγχο, ότι εμείς είμαστε η νέα γενιά, η επίλεκτη γενιά, να γίνουμε οι αφέντες των ανθρώπων.  Ανακωχή δεν μπορεί να υπάρξει με τους ανθρώπους, ούτε εμπιστοσύνη, ούτε αγάπη, ούτε ειρήνη. Μπορεί όμως να υπάρξει φόβος και κυριαρχία. Και θα κυριαρχήσουμε στους ανθρώπους μέσω του φόβου. Αυτό πιστεύει ότι είναι το σωστό.. 

Εγώ από την άλλη είμαι η τελευταία μετενσάρκωση του Ταλιεσίν, η τελευταία απόγονος του από την μεριά της μητέρας μου. Η μητέρα μου, η Άιριν Σάρφφ είναι γνωστή ως « Η Μάρτυρας» της Αδελφότητας και ο πατέρας μου, ο Μάττ Ντράγκονιντ ήταν ο εκπαιδευτής της. Όμως δυστυχώς, η μητέρα μου πέθανε 6 μήνες εφόσον γεννήθηκα. Τέλος πάντων.. Το θέμα είναι ότι η Αδελφότητα πιστεύει εδώ και αρκετούς αιώνες ότι ο μόνος τρόπος να οδηγηθούμε σε μια καλύτερη εποχή , όχι μόνο για άτομα σαν εμάς αλλά και για τους ανθρώπους γενικότερα είναι άμα συνεχίσουμε να προστατεύουμε τους ανθρώπους και να τους φροντίζουμε , να πολεμάμε για το καλό τους όπως πολεμάμε για το δικό μας.μέσα από την αγάπη, τον σεβασμό και την αλληλοκατανόηση, την βοήθεια και την προστασία θα οδηγηθούμε στην ειρήνη και σταδιακά στην ουτοπία. Η μητέρα μου το πίστευε αυτό και το πιστεύει  και ο πατέρας μου, εγώ δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το πιστεύω.. Εννοώ, ειλικρινά .. Τόσο καιρό παλεύουμε, ματώνουμε για τους ανθρώπους και ειλικρινά δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα !! Συνέχεια έχω αυτήν την σκέψη μέσα στο μυαλό μου.. Παλεύεις κάθε μέρα, δίνεις στους ανθρώπους τα πάντα και θυσιάζεις πολλά στο όνομα τους για το καλό τους, για την προστασία τους.. Άραγε σταματάει ποτέ αυτό ;;; Υπάρχει άραγε ποτέ η στιγμή που σταματάς, κάθεσαι και λες « Αυτό ήταν. Σταματάω, τους έχω δώσει τα πάντα, δεν έχω τίποτα άλλο να δώσω, δεν θα παλέψω άλλο» ;; Ίσως όχι..      

Ας πάμε όμως πάλι στην αρχή . Είμαι 17 χρονών λοιπόν, δεν ξέρω πολλά τα οποία ξέρω τώρα γνωρίζω αρκετά . Υπάρχει επίσης κάτι γύρω από την Αδελφότητα που ξέχασα να το αναφέρω.. Σε αυτόν τον φανταστικό κόσμο όπου το κάθε τι είναι αληθινό  όποιο άτομο κατέχει μαγικές δυνάμεις πρέπει να μάθει να χειρίζεται τουλάχιστον ένα από τα 5 ακόλουθα στοιχεία. Φωτιά, Νερό, Γη , Αέρα, Κεραυνό. Το περισσότερο που έχει φτάσει ποτέ άτομο στο να μάθει αυτά τα στοιχεία ήταν ο πατέρας μου που είχε μάθει μέχρι 3. Φωτιά , Νερό και Αέρα. Όποιος προσπαθεί να μάθει κάποιο από αυτά  πρέπει να προσέξει το εξής. Αν η προσωπικότητα κάποιου είναι πιο κοντά στο στοιχείο του Νερού, ας πούμε θα τα βρει δύσκολα να μάθει να ελέγχει την μαγεία του , επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως το στοιχείο που τον αντιπροσωπεύει . Δεν είναι ακατόρθωτο, είναι όμως πανδύσκολο. Παλούκι, ουσιαστικά,  για να μην χρησιμοποιήσω έναν λίγο διαφορετικό όρο. Αλλά αν είσαι τόσο σίγουρος πια πως μπορείς να το κάνεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, να δεις τα λάθη σου, να κάνεις αυτοκριτική, να απογυμνώσεις την ψυχή σου. Τέλος, να αγκαλιάσεις τα λάθη, τα πάθη, την ύπαρξη σου ολόκληρη  ακριβώς όπως είναι και να κατανοήσεις τι είναι αυτό που θέλεις να αλλάξεις. Αρχικά μέσα σου και έπειτα στον κόσμο.

 

Ορισμένα μέλη της οικογένειας μου , απόγονοι του Έρμις όλοι τους και η μητέρα μου μαζί , κατάφεραν να το κάνουν. Και παρόλο που αρχικά φαινόταν να μην έχει πολλές ελπίδες να κυριαρχήσει στο Νερό, τελικά το κατόρθωσε. Και όταν  ο κόσμος την χρειαζόταν περισσότερο από όλους εκείνη κατάφερε και πήρε τον έλεγχο και των 5 στοιχείων με αποτέλεσμα τελικά να οδηγηθεί στην κατάκτηση του 6^ου στοιχείου. Του Πνεύματος, που σχεδόν κανένας ποτέ δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει, μόνο ο Έρμις και η μητέρα μου.Και να’μαι τώρα εγώ , στην προσπάθεια μου να σώσω τον κόσμο να προσπαθώ να κατακτήσω το μοναδικό από τα 5 στοιχεία που δεν μπορώ να εξουσιάσω. Την Φωτιά και αυτό επειδή είναι το πιο αντιπροσωπευτικό για εμένα.

Ενώ λοιπόν είμαι στο υπόγειο του σπιτιού μου, της μονοκατοικίας στην οποία μένω με τον πατέρα μου, προσπαθώ να χτυπήσω με μια μπάλα φωτιάς μια ξύλινη μαριονέτα την οποία χρησιμοποιώ σαν στόχο. Παλεύω, συγκεντρώνομαι, παίρνω μια επική πόζα και εκεί που είμαι έτοιμη να ρίξω μια τεράστια μπάλα φωτιάς από τα χέρια μου.. Τζίφος.. Φεύγουν μόνο μερικές σπίθες. « Να πάρει !!!» παλεύω πάλι και προσπαθώ ξανά αλλά δεν τα καταφέρνω.. Αρχίζω να θυμώνω όμως με πείσμα συγκεντρώνω τον εαυτό μου και ξεκινάω να νιώθω την ζέστη της φλόγας σε όλο μου το κορμί. Με ταχύτητα λοιπόν κάνω μια κίνηση με το χέρι μου σαν να θέλω να απελευθερώσω μέσα από την ανοιχτή μου παλάμη μια ολόκληρη φλεγόμενη ρουφήχτρα  μα το μόνο το οποίο καταφέρνω είναι να ελευθερώσω μια μικρή , ετοιμοθάνατη φλόγα, σαν την φλόγα ενός κεριού που το σβήνει ο άνεμος . Με θυμό ορμάω στην μαριονέτα και αρχίζω να την χτυπάω με τα χέρια μου και τα πόδια μου συνέχεια. « Άθλιο, αναξιόπιστο, γαμημένο, βρώμικο, φριχτό, άχρηστο !!!» χτυπάω μανιασμένα  την μαριονέτα με αποτέλεσμα εκείνη τελικά να σπάσει και να πέσει στο πάτωμα.. « Γαμώ το σπίτι μου !!» την κλωτσάω και κάθομαι σε μια καρέκλα που έχω κοντά σε ένα τραπέζι..

Έχω ιδρώσει οπότε σκουπίζω το κεφάλι μου με μια πετσέτα και πίνω λίγο νερό από ένα μπουκάλι. Έχω μακριά καστανά προς μαύρα μαλλιά, τα οποία κληρονόμησα από τους γονείς μου, καστανά μάτια, από τον πατέρα μου διότι η μητέρα μου είχε γαλάζια,γλυκό πρόσωπο, απαλά ροζ χείλη , λευκό δέρμα, καλό θέλω να πιστεύω στήθος, λιγνό και σχετικά ψηλό σώμα, δυνατά πόδια και χέρια και γυμνάζομαι συχνά. Τις περισσότερες φορές δένω τα μαλλιά μου εκτός και άμα θέλω να το παίξω γλυκούλα ή σοβαρή που τότε τα αφήνω  λυτά. Τα έχω πάρει !!! Γιατί είναι τόσο δύσκολο γαμώτο  ;;; Θα μου πείτε « Αλίνα κάνε υπομονή θα το καταφέρεις απλά ο συγγραφέας-δημιουργός σου θέλει να χρησιμοποιήσει αυτήν την αδυναμία σου ώστε να μπορεί να δώσει μια ένταση συνέχειας στις ιστορίες για τις Κυριακές»,  πράγμα το οποίο είναι σωστό και εφόσον  το αποκάλυψα τώρα ο συγγραφέας πολύ πιθανόν να με κάνει να πάθω κάτι πολύ κακό ή πολύ ντροπιαστικό σύντομα. Ω , επίσης μην περιμένετε καμιά μεγάλη μονομαχία ή κάτι τέτοιο, αυτήν η ιστορία ήταν όλη και όλη η εισαγωγή στο σύμπαν και η συζήτηση του τι πρόκειται να ακολουθήσει. Περιπέτειες και γέλιο παιδιά από την άλλη φορά...

Συγγνώμη !!! ):

Ενώ λοιπόν κάθομαι έτσι και τα έχω πάρει αντιλαμβάνομαι τον ήχο από τα κλειδιά του πατέρα μου καθώς έρχεται μέσα στο σπίτι κουρασμένος. Δουλεύει σε ένα βιβλιοπωλείο το οποίο κληρονομήσαμε από την γιαγιά και τον παππού μου. Ανεβαίνω λοιπόν τα σκαλοπάτια και κλειδώνω το υπόγειο. Τον κοιτάζω καθώς κάθεται μέσα στο σαλόνι και χαϊδεύει το σκυλί μου, την Τρούντι. Είναι ωραίος και μοιάζει με καθηγητή. Έχει μακριά, καστανά μαλλιά, ωραία καστανά μάτια, ώριμο πρόσωπο, γένια που γκριζάρουν λίγο στο πρόσωπο του και όμορφο σώμα. Όχι πολύ μυώδες, είναι λιγνός αλλά δεν έχει μπυροκοίλι. Γενικά καλά κρατιέται για την ηλικία του. Φοράει γυαλιά με λιγνό σκελετό, πουκάμισο μπλε μακρυμάνικο και ένα μπλε μακρύ τζην παντελόνι με μια καφετιά ζώνη. « Καλώς τον..» τον χαιρετάω και του δίνω ένα φιλί στο μάγουλο. « Καλησπέρα Αλίνα.. Κουραστικό για απόγευμα Παρασκευής ..Πωπω με τάραξαν σήμερα αυτοί οι Ιεχωβαδες... Ήρθαν μέσα στο βιβλιοπωλείο και λες και έκαναν επιδρομή να πάρει ο διάολος. Δεν έφευγαν με τίποτα !!! Ευτυχώς βέβαια κατάφερα και τους έδιωξα χρησιμοποιώντας την πειθώ και την λογική...» μου χαμογελά  εκείνος. « Να μαντέψω, χρησιμοποίησες τα δυο 45αρια του παππού έτσι ;;; Μπαμπά, ξέρω τι εννοείς όταν λες εσύ Πειθώ και Λογική μέσα στο βιβλιοπωλείο..» γελάω λίγο και εφόσον ανάβω το μάτι της κουζίνας βράζω μερικά μακαρόνια. Θα φάμε μακαρόνια με κοτόπουλο σήμερα.

« Πώς πήγε το σχολείο ;;» με ρωτάει σοβαρά και εγώ απευθείας απαντώ « Ε, όλα καλά. Λίγο βροχή, λίγο σκόνη και ως συνήθως τίγκα στον ύπνο. Ξέρεις..» με αποτέλεσμα εκείνος να με κοιτάξει με σοβαρό βλέμμα. « Και ... Έγινε κάτι ακόμα..» πάω να πω κρύβοντας το πόδι μου που έχει ματώσει σε ένα σημείο. « Δηλαδή ;;» με ρωτάει και με μια κίνηση παίρνει το χέρι μου από το πόδι μου. Βλέπει ένα κόκκινο σημάδι, μια ουλή, όχι ανοιχτή, ούτε πολύ έντονη, ουλή όμως. Και φαίνεται ότι πριν έβγαζε αίμα. « Τι είναι αυτό Αλίνα ;;» με ρωτάει. « Να.. Πήγα στο σχολείο σήμερα με το ποδήλατο. Αλλά όπως πήγαινα ο μπούλης του σχολείου, ο Ρίτσι και η κοπέλα του, η Μπέτι πέρασαν από δίπλα μου με το αμάξι τους με αποτέλεσμα εγώ τελικά να πέσω πάνω σε κάτι σκουπιδοντενεκέδες και να χτυπήσω το πόδι μου στο πεζοδρόμιο... Βέβαια, πριν μιλήσεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι... Πήρα την εκδίκηση μου...» χαμογελώ απευθείας σατανικά. « Ωχ..» λέει εκείνος. « Τι έκανες ;;» συνεχίζει. « Να μωρέ.. Άλλαξα το νερό του Ρίτσι στο μπάσκετ με νερό τουαλέτας και το σαμπουάν της Μπέτι με αφρό ξυρίσματος... Μπορείς να φανταστείς τι συνέβη...» το χαμογελό μου γίνεται ακόμη πιο μεγάλο και σατανικό. 

Ενώ βάζω τα πιάτα ο πατέρας μου μου κάνει ολόκληρο κήρυγμα ότι δεν είναι σωστό να αναζητώ την εκδίκηση , ούτε να πέφτω στο επίπεδο αυτών των ατόμων , ότι είμαι πολύ καλύτερη τους και όλη αυτήν η τζαζ.. Φαντάσου να του έλεγα κιόλας ότι ξεφούσκωσα όλα τα λάστιχα του Ρίτσι, πέταξα τις ρεζέρβες του στο ποτάμι και χάλασα την μηχανή του αμαξιού του.Ε, άμα θέλεις να έχεις αμάξι μην μπλέκεις μαζί μου και ποτέ μην αφήνεις τα κλειδιά του αμαξιού σου σε κοινή θέα. Επίσης ήξερα που παρκάρει το αμάξι του.. Αχχχχχ, γλυκιά εκδίκηση... Όταν φτάνουμε τελικά στο θέμα του ότι θα πρέπει να σώσω τον κόσμο και πώς θα το κάνω όταν συμπεριφέρομαι έτσι με κάνει να τον κοιτάξω και να πω « Και νομίζεις πως ξέρεις ότι νιώθω μπαμπά ;; Όλοι σου λένε μην πέσεις στο επίπεδο τους και μην αναζητάς εκδίκηση, μην πηγαίνεις γυρεύοντας για μπελάδες... Δεν πηγαίνω εγώ γυρεύοντας για μπελάδες, οι μπελάδες πηγαίνουν γυρεύοντας εμένα !!! Η εκδίκηση είναι γλυκιά άμα αυτός από τον οποίο την παίρνεις μάθει το μάθημα του και δεν έρχεται ξανά και ξανά γυρεύοντας να σε καταστρέψει !!

Ναι, δεν είναι ο σωστός τρόπος σκέψης αλλά είναι ο δικός μου τρόπος σκέψης. Δεν είμαι κάτι απαλό και αγνό, μπαμπά, όπως μια απάντηση σε ένα ερώτημα ή μια αγκαλιά , μια στιγμή που κρατάς στα χέρια σου.. Είμαι θυμωμένη, είμαι φωτιά, είμαι η φωνή όλων αυτών που αν και θέλουν να ακουστούν δεν μπορούν να το κάνουν επειδή δεν τους δόθηκε η ευκαιρία. Πες με επαναστάτρια, πες με ανόητη. Απλά, θέλω να το ξέρεις μπαμπά... Ψάχνω να βρω την θέση μου, το ποια είμαι σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο, σε αυτό το τεράστιο σύμπαν ηρώων και ανθρώπων, βασιλιάδων και θεών , θεών και τεράτων. Ποια είμαι ;;; Δεν μπορείς να μου απαντήσεις ξεκάθαρα.. Είμαι η κόρη σου , ωραία. Σε τι διαφέρω από την κόρη του οποιουδήποτε άλλου πατέρα ;;; Είμαι η Μεσσίας της Αδελφότητας ;;; Ωραία, τι σημαίνει αυτό ;;; Θα περάσω πόσα χρόνια να αγωνίζομαι και να παλεύω, να διδάσκω τον κόσμο περί της ειρήνης, της σοφίας, της καλοσύνης, της ανθρωπιάς , της ελευθερίας απλά και μόνο για να καταλήξω να με σταυρώσουν οι ίδιοι άνθρωποι που προσπαθούσα να απευθυνθώ σε αυτούς και να τους αλλάξω προκειμένου να τους βοηθήσω ;;; Δεν σκοπεύω να το πάθω.. Και όχι, δεν θα ακούσω το ότι είμαι πολύ νέα ακόμα για να με απασχολεί αυτό, θέλω να βρω την θέση μου, την ταυτότητα μου !

Έχω βαρεθεί να μου λέει ο κόσμος ότι με καταλαβαίνει,δεν με ξέρουν. Θέλω να περπατώ σε αυτήν την γη, να αγγίζω πράγματα που δεν καταλαβαίνω, να βλέπω ότι δεν μου είναι ορατό , θέλω να νιώσω, να ζήσω , να κρατηθώ και να νιώσω ότι ανήκω κάπου.. Δεν με ξέρουν διότι δεν είμαι εδώ.. Ο θάνατος της μαμάς και η ζωή χωρίς αυτήν με δίδαξε ένα πράγμα μπαμπά..» λέω ενώ σηκώνομαι και αφήνω το πιάτο μου στον νεροχύτη. « Αυτός ο κόσμος συνεχίζει να κοιμάται ενώ εγώ συνεχίζω να ονειρεύομαι για εμένα. Και είναι γεμάτος ψιθύρους και ψέμματα που ποτέ μα ποτέ δεν θα πιστέψω.» λέω την αλήθεια και εφόσον πλένω το πιάτο μου πάω να ξαπλώσω...

Συγγνώμη για το πόσο μεγάλο είναι το κείμενο, θα προσπαθήσω να είναι μικρότερο την επόμενη φορά. Ή μάλλον, το αφήνω στην κρίση σας...

Συνεχίζεται γλυκά μου, τα λέμε την άλλη Κυριακή !!!