Catch 44 (ελληνιστί "Η συναλλαγή")

Βαθμολογία: 2/5

 

E-buddies μου, το κόβω από εδώ και πέρα να είστε οι μόνοι buddies μου, διότι με τις ταινίες που διαλέγω, ένας-ένας από τους (σκέτο-) buddies μου θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια… Και δεν θα έχουν και άδικο εδώ που τα λέμε. Οι τελευταίες μου επιλογές (βλ. The Woman) είναι όλες η μία καλύτερη από την άλλη!

Τι να σου λέω e-buddie μου, που στο βιντεοκλάμπ (ντιβιντικλάμπ πλέον, αλλά παραδεχτείτε το, η λέξη είναι γελοία) έχουν εκτυπώσει τη λίστα με τις ενοικιάσεις μου και ξεκαρδίζονται στα γέλια! Που εάν η λίστα πέσει στα χέρια ενός κριτικού (ή έστω ορκισμένου σινεφίλ) θα με βάλει να πληρώσω πρόστιμο.

Πάω και ‘γω το καημένο να διορθώσω τη ζημιά (τόσο στο όνομα μου, όσο και στον ελεύθερο χρόνο των φίλων μου), αντιστέκομαι στα τύπου «το καλύτερο θρίλερ της χρονιάς», «θα μείνετε άφωνοι», «δεν υπάρχει πιο ταινιάρα λέμε» promotions (στα οποία συνήθως τσιμπάω και κινδυνεύω τώρα οι buddies να βλέπουν ταινίες και εγώ Dancing with the Stars 1006^ος κύκλος) και αρπάζω με σταθερό χέρι το Catch.44.

Bruce Willis, Forest Whitaker, μία ξανθιά, δράση στο φόντο, safe τίτλος: η ταινία κάνει κρα. Κλασική περιπέτεια Bruce Willis. Καμία έκπληξη, κανένας φόβος∙ δύο ώρες με πυροβολισμούς, τρέξιμο, παρεξηγημένους ήρωες που θα πάρουν το αίμα τους πίσω, κολλημένους κακούς που θα πάρουν τα @#$%^@ τους, λίγο γυμνό, λίγο έρωτας, κάνα ελικόπτερο να πέφτει, καμιά ατάκα να σπάσει λίγο το χειλάκι μας, κλασικά πράγματα. Παλιά-γνώριμα και αγαπημένα.

Και όμως! Εκεί που λέω «το γλίτωσα το πρόστιμο», να ‘μαι υπό την απειλή της εξάμηνης φυλάκισης για παραδειγματισμό. Η λίστα να μακραίνει και το προσωπικό του βιντεοκλάμπ να με έχει κάνει γκρουπάκι στο facebook «ούτε ο Chuck Norris τέτοιο σερί στις μ@#$%^ς !».

Διότι τον Bruce τον είδαμε κάνα δίλεπτο όλο κι όλο, την ξανθιά (Malin Akerman) την βαρέθηκε η ψυχή μας, ο Forest Whitaker σε mood «εντάξει, λάθος η συμμετοχή μου στην ταινία, άντε να τελειώνουμε» και η μάνα του σεναριογράφου να σκέφτεται «τζάμπα τόσα λεφτά πεταμένα στις σπουδές, κομμωτή έπρεπε να τον κάνω!».

Και όντως έπρεπε! Διότι ο τύπος εμπνεύστηκε μία και μοναδική σκηνή, την οποία μάλιστα, φρόντισε να μας τη δείχνει ξανά και ξανά. Τι; Περιμένετε περίληψη; Δεν έχει. Μία-δύο σκηνές είναι όλο κι όλο το έργο (συνολικά 7 λεπτά με το ζόρι) και από εκεί και πέρα το υπόλοιπο φιλμ γεμίζει με το τίποτα. Και όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα. Για να ακριβολογούμε, το μόνο θετικό στοιχείο στην ταινία είναι η μικρή της διάρκεια (97’)!