"Τελευταία Ελπίδα" από τον Βαγγέλη Κομψέλη

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι σε μια συνεχή και ιδιαίτερη ανησυχία. Αμέτρητες αρνητικές σκέψεις, κυβερνούν το μυαλό μου. Τα συναισθήματά μου, ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Δεν μου αρέσει η μιζέρια που μ' έχει κατακλύσει. Αισθάνομαι ότι με πνίγει, με ναρκώνει ή με υπνωτίζει. Ο αέρας που αναπνέω λιγοστεύει και οι δυσκολίες μοιάζουν σαν θηλιά περασμένη γύρω απ' τον λαιμό μου. 

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ στον εαυτό μου μια αδράνεια. Κυριολεκτικά όμως. Έχω αμελήσει το σώμα μου, δεν γυμνάζομαι πλέον τακτικά, δεν ακολουθώ καν, σωστή και υγιεινή διατροφή. Τα βράδια μου τα περνάω αδειάζοντας μπουκάλια κρασιού, μήπως και καταφέρω να κοιμηθώ και πάντα ξυπνάω με πονοκέφαλο, δίχως όρεξη για τη νέα μέρα που έχει ξημερώσει. Αισθάνομαι μια αδράνεια με τεράστια δόση αποτυχίας. Το μυαλό μου έχει στερέψει. Η φαντασία μου έχει πεθάνει. Ούτε ίχνος δημιουργικότητας. Όλη μέρα κάθομαι μπροστά από ένα χαζό κουτί που το λένε laptop, πίνοντας τους καφέδες τον έναν πίσω από τον άλλον, καπνίζοντας μανιωδώς. Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή. Θέλω να σηκωθώ ξανά και να συνεχίσω. Έχω όνειρα ακόμη. Μπορεί να έχω ψεύτικο τόξο και βέλη που χαραμίστηκαν σε ανούσιους και ψεύτικους στόχους, αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν κάπου εκεί έξω. Γιατί όμως να ξοδεύω άδικα το σημάδι μου κάθε φορά; Γράφω χωρίς να καταλαβαίνω ακόμα το λόγο που το κάνω. Κάπως θέλω να ξεσπάσω και εγώ, να ξεφύγω μιλώντας σε κάποιον που απλά θα με ακούσει σιωπηλός. Τελικά όλοι οι άνθρωποι, πάντα έχουν κάτι να σου πουν όταν βρίσκεσαι αδύναμος, γιατί τους αρέσει να κάνουν υποδείξεις. Γι' αυτό αποφασίζω κάθε φορά να μη μιλήσω σε κανέναν και να ξεσπάω στο χαρτί και στο αλκοόλ. Στην τελική, αμφιβάλλω αν οι ίδιοι ακολουθούν τις συμβουλές που μου δίνουν. Πόσο ειρωνικό.. Κοιτάζω την ατζέντα στο γραφείο μου και στην πρώτη σελίδα γράφει στόχοι του μήνα. Αξίζεις! Θα τα καταφέρεις, λέω στον εαυτό μου. Με βοηθάει και μου υπενθυμίζει πως δεν πρέπει να τα παρατήσω. Ευτυχώς -και λέω ευτυχώς- καθώς, θέλω δε θέλω, θα σηκωθώ από το λήθαργο και θα πάψω να είμαι αδρανής, ξεκινώντας να δραστηριοποιούμαι όλο και περισσότερο. Μπορεί όλα να δείχνουν δύσκολα, ίσως και ανέφικτα, όμως ξέρω μέσα μου πως θα τα καταφέρω. Δεν μου αρέσει πλέον αυτή η αποτυχία, αυτή η παραίτηση χωρίς καμιά προσπάθεια. "Πίστεψε σε σένα και όλα θα πάνε καλά". Πρέπει να μου το θυμίζω συνεχώς αυτό, για να μην το ξεχάσω ποτέ. 

Το μπουκάλι άδειασε, τα πνευμόνια μου δεν αντέχουν άλλον καπνό. Τέλος το παραλήρημα, ώρα για ύπνο και ξεκούραση, ελπίζοντας πως η επόμενη μέρα θα ξημερώσει διαφορετική από τις άλλες, φέρνοντας μαζί της την ελπίδα και μια νέα αρχή. Γεμάτη ζωή...

Βαγγέλης Κομψελης