"Απομεινάρια ματαιοδοξίας πλάι στο χώμα" από τη Σοφία Λεονίδου

(Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Καταγραφή στιγμών. Μια νύχτα που ο καλλιτέχνης με στεγνή σιγουριά έσκισε το έργο του, το έθαψε στον κήπο, και έπειτα εν ολίγων στιγμών οι τύψεις του το ξέθαψαν πάλι στην αγκαλιά του. Οι παλάμες του θολώνουν τα μάτια, δεν την αντέχουν τόση πραγματικότητά. Το σώμα ματαιοδοξεί με κάθε εσωτερική λέξη. Φτύνει δάκρυα σαν αναμνήσεις, αναμνήσεις που γδέρνουν, να μουσκέψει η σάρκα. Να πνίξει το δηλητήριο αυτό τις φλέβες, να αυτοκαταστρέφομαι με κάθε λυγμό. Απλότητα θλίψης μες σε σύνθετους σπαραγμούς. Τι ματαιόδοξο, να σκάβεις με μανία για να θάψεις την αποτυχία του εαυτού σου και έπειτα, να αναπολείς και να θλίβεσαι και θλίβεσαι πλάι στα απομεινάρια, είτε στάχτη είτε χώμα.