Shelter (ελληνιστί «Το Καταφύγιο»)

          Βαθμολογία: 4 / 5

Ας σηκώσει το χέρι του όποιος έχει δει πάνω από 2 με 3 καλά ψυχολογικά θρίλερ τα τελευταία 5 χρόνια!! Όπως το φαντάστηκα, μετρώντας τα χέρια είναι σαν να σας ρώτησα ποιος συμφωνεί με την ιδέα να δούμε στη βουλή τον Βεργή και δεξί του χέρι την Τζούλια (ναι, την γνωστή Τζούλια) να υπόσχεται Βουλγάρες στον Καρατζαφέρη για να στηρίξει το νομοσχέδιο για την ανακήρυξη όλων των παραλιών της Ελλάδας σε παραλίες γυμνιστών!

Ε, λοιπόν με τη συγκεκριμένη ταινία μπορείτε να πείτε ότι έχετε δει τουλάχιστον ένα καλό! Μη φανταστείτε κανένα αριστούργημα, ούτε καμιά συγκλονιστική ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια, Τζούλιαν Μουρ (αν και ο συμπρωταγωνιστής, Jonathan Rhys Meyers,  γίνεται αρκετά πειστικός ως Δρ Τζέκυλ, Mister Hyde και καμιά δεκαριά ακόμα νοματαίους μαζί). Ο σεναριογράφος Michael Cooney, δεν καταφέρνει να φτάσει στα επίπεδα της κορυφαίας του δουλειάς (Identity) αλλά επιστρέφει δυναμικά. Βέβαια, το σενάριο αλλού ξεκινάει και αλλού μας πάει. Ενώ αρχικά νομίζεις ότι βλέπεις ένα ψυχολογικό δράμα στη συνέχεια μπλέκονται η θρησκεία,η ιατρική, η μαγεία, η μετενσάρκωση με λίγο dressing από οικογενειακή τραγωδία αφού ένας ένας οι πρωταγωνιστές – άθεοι τιμωρούνται παραδειγματικά αλλά και σκηνές που σε αναγκάζουν να αφήσεις το κομμάτι πίτσας που κρατάς από τα χέρια σου νομίζοντας ότι η σάλτσα είναι αίμα (ότι πρέπει για δίαιτα). Η πρωταγωνίστρια, μια πολύ καλή ψυχολόγος που δεν πιστεύει στις πολλαπλές προσωπικότητες, έρχεται αντιμέτωπη με μία κλινική περίπτωση που της αλλάζει τα πιστεύω (και τα φώτα εδώ που τα λέμε). Αντιμετωπίζει έναν ασθενή που απ’ ότι φαίνεται έχει ξεπαστρέψει όποιον άθεο κυκλοφορούσε στην περιοχή τα τελευταία 100 χρόνια και έχει γίνει καταβόθρα ψυχών. Άκακος στην αρχή, ξεκινάει να γίνεται επικίνδυνος καθώς ξετυλίγονται οι ιστορίες των πολλών εαυτών του. Η ταινία γενικά έχει καλή ροή αφού ξεκινάει σε χαλαρούς ρυθμούς ώστε να σκάσεις και κανένα γελάκι ενώ σταδιακά η ένταση ανεβαίνει, το σκηνικό γίνεται πιο σκοτεινό (όλο και περισσότερες βραδινές σκηνές) ενώ δεν λείπουν και οι στιγμές που θα πεταχτείς λίγο (ή πολύ, ανάλογα με τα νεύρα σου εκείνη την ώρα) από την καρέκλα σου. Δεν σε κουράζει ιδιαίτερα, αν και είναι σχετικά μεγάλη για το είδος της (σχεδόν 2 ώρες ταινία).

Με λίγες δόσεις από «Stigmata», ανάμνηση από τον «Εξορκισμό» και σενάριο που παραπέμπει σε «Paranormal Activity» με σκιές να τρέχουν αριστερά δεξιά, η ταινία υπόσχεται ότι θα περάσεις 2 ώρες ευχάριστα (αν και δεν υπόσχομαι ότι θα συνεχίσεις να αισθάνεσαι την ίδια ευχαρίστηση όταν ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου για ύπνο).