"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

Θεσσαλονίκη – Ρ’λύε

Οι σωστές συντεταγμένες

1

Το κόκκινο τηλέφωνο

3:00 π.μ., 14/11/2016

         Όταν χτύπησε το τηλέφωνο όλο το δωμάτιο φωταγωγήθηκε. Ο διαπεραστικός ήχος και τα φωτορυθμικά με το έντονο χρώμα που πλημμύρισαν τα πάντα δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν κανέναν να κοιμηθεί. Και ήταν τρεις το πρωϊ !!! Η σύζυγος του σηκώθηκε έξαλλη από το κρεβάτι ουρλιάζοντας.

«Αυτό παραπάει. Θα μπορούσες να βάλεις κάτι που θα ξυπνάει μόνο εσένα. Δεν χρειαζόταν να σηκώσεις όλο το τετράγωνο. Είσαι πιο άρρωστος από ποτέ»

 Απολογήθηκε με μισόλογα. Τίποτε δεν είχε πια σημασία. Αυτό ήταν το κόκκινο τηλέφωνο που δεν είχε χτυπήσει ποτέ. Μέχρι τώρα.

«Πες μου. Ελπίζω για το καλό σου να μην πήρες με ελαφριά καρδιά αυτό το νούμερο»

       Ο ηλικιωμένος Υπουργός ήταν αναστατωμένος. Τα μάγουλα του είχαν γίνει κατακόκκινα από την έξαψη και την αναμονή. Περίμενε πολύ καιρό αυτό το τηλεφώνημα και καθώς δεν ήθελε να το χάσει, ακόμη και αν ήταν πιωμένος ή άρρωστος, είχε εγκαταστήσει μεγάφωνα και προβολείς που θα ξυπνούσαν και νεκρούς. Τα όνειρα που τον κατέκλυζαν τελευταία του έλεγαν πως είχε έρθει η ώρα και το τηλεφώνημα αυτό τα επαλήθευε.

«Κύριε Υπουργέ, είμαι ο Καπένσκι, ο αρχιμηχανικός του Μετρό. Πρέπει να έρθετε τώρα. Νομίζω πως το βρήκαμε. Η νυχτερινή βάρδια είναι αναστατωμένη αλλά δεν θα μιλήσουν πουθενά. Αρκεί να έρθετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.»

«Ξέρω ποιος είσαι. Μόνο εσύ έχεις αυτόν τον αριθμό μου. Είσαι σίγουρος πως δεν με ξεσηκώνεις ξανά για κανένα αγγείο ή πιθάρι. Είναι αυτό που ψάχνουμε;»

«Είναι, ελάτε να το δείτε μόνος σας. Κοίταξα πάλι τα αντίγραφα που μου δώσατε και είναι πανομοιότυπο και σε αυτό το βάθος……..»

    Του έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν χρειάζονταν περισσότερα λόγια. Και στην πιο ασφαλή συσκευή, όπως η δική του, κάποιος μπορούσε να χωθεί. Άρχισε να ντύνεται βιαστικά αλλά όχι και ατημέλητα. Στο εργοτάξιο δεν θα ήταν μόνο ο υποτακτικός του αλλά και οι εργάτες και οι μηχανικοί της βάρδιας και ένας Υπουργός που σπεύδει  τα χαράματα για ενημέρωση και επιθεώρηση πρέπει να πείσει όσους τον δουν πως ακολουθεί κάποιον σημαντικό  κυβερνητικό προγραμματισμό. Όχι πως τον κάλεσαν ποιος ξέρει ποιοί.

«Καλύτερα να είχες γκόμενα. Δέκα χρόνια τώρα ξυπνάς και φεύγεις αξημέρωτα για τα λαγούμια που ανοίγουν οι φίλοι σου στα σπλάχνα αυτής της πόλης. Φεύγω και εγώ. Όταν γυρίσεις δεν θα με βρεις εδώ.»

        Μεγάλα λόγια για την ξανθή καλλονή που ξάπλωνε δίπλα στον ηλικιωμένο πολιτικό για να αποφύγει τα σεντόνια των ανώμαλων της Θεσσαλονικιώτικης ελίτ. Αν όμως κάποιος γνώριζε την «Οδύσσεια» του Υπουργού Φενάκη αυτά τα τριάντα χρόνια, από τότε που ο φίλος του Δήμαρχος της πόλης άνοιξε εκείνη την πρώτη τρύπα στο έρεβος, θα καταλάβαινε γιατί μια νέα σύζυγος ενός πλούσιου γηραιού πολιτικού, χωρίς ερωτικές αξιώσεις εξάλλου, δεν άντεχε πλέον τις χρυσές αλυσίδες της.

2

Σταθμός Μετρό «Χαριλάου»

3:15 π.μ., 14/11/2016

         Όμως όποια και να ήταν η απειλή που εξακόντισε η συμβία του, αυτός ήδη κατέβαζε το παράθυρο της λιμουζίνας για να τον φυσήξει ο κρύος βραδινός αέρας και να μειώσει την έξαψη του. Έπεσε πίσω στο κάθισμα και πληκτρολόγησε το μήνυμα προς την ομάδα των αποδεκτών του με το όνομα «Ακόλουθοι».

«Βρέθηκε. Πηγαίνω εκεί. Περιμένετε νεώτερη ενημέρωση. Ετοιμαστείτε»

        Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης δεν είναι ποτέ άδειοι, ακόμη και οι πιο παράμεροι, στις πιο απομακρυσμένες γειτονιές. Έβλεπε μέσα από τα παράθυρα της Μερσεντές νεαρά ζευγάρια να κάθονται στις στάσεις των λεωφορείων, κοριτσοπαρέες να τρεκλίζουν πιασμένες αγκαζέ στις πιάτσες των ταξί, κάθε λογής ξενύχτηδες, άστεγους και εργαζόμενους τη νύχτα, παντού όπου γ΄ριζε το βλέμμα του. Σε όλη τη διαδρομή από το ξενοδοχείο Ηλέκτρα στην πλατεία Αριστοτέλους μέχρι το εργοτάξιο του Μετρό στο άλσος της Νέας Ελβετίας οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή στις τρεις τα ξημερώματα!!!

       Ο οδηγός σταμάτησε στην είσοδο του εργοταξίου δίπλα στο άλσος και βγήκε για να ανοίξει την πόρτα του Υπουργού. Ο Φενάκης τηλεφώνησε στον αρχιμηχανικό εκνευρισμένος.

«Σβήσε τους προβολείς. Θέλεις να έρθει όλη η περιοχή για  να δει τα ευρήματα. Να γίνουμε Αμφίπολη; Ανέβα να με οδηγήσεις ή στείλε κάποιον έμπιστο σου.»

«Δεν μπορώ να ανέβω Κύριε, θα χρειαστεί να περιμένετε πολύ. Είναι το βαθύτερο επίπεδο που ανοίξαμε ποτέ. Έχω αφήσει μόνο τον φωτισμό στη διαδρομ. Μην αφήσετε τη σκάλα για κανένα λόγο και θα φθάσετε εδώ που είμαι. Μην φύγετε, το ξαναλέω, από τη σκάλα μέχρι να με βρείτε.»

        Με τον έμπιστο θηριώδη οδηγό και σωματοφύλακα στο πλάϊ του άρχισε να κατεβαίνει στα έγκατα της πόλης.

3

«Χρηματοδότηση FM100»

1980 και έκτοτε…..

          Δεν ήταν Υπουργός το 1980 αλλά δημοτικός σύμβουλος του Κθούβελα, του ανθρώπου που τον μύησε στη Λατρεία Τους. Του πανέξυπνου πολιτικού που με εκπληκτική μαεστρία χειριζόταν τα δεκάδες διαφορετικά θέματα που φαινομενικά λίγη είχαν μεταξύ του σχέση και καμία με την παλινόρθωση Τους. Του πρωτοπόρου του αγώνα για την ελεύθερη και ανεξάρτητη ραδιοφωνία και τηλεόραση που σκέπασε με ένα αδιαπέραστο πέπλο όλο το τιτάνιο έργο που απαιτούσε η αναζήτηση, και η αποκαθήλωση στα βάθρα τους, των Μεγάλων Παλαιών. Μαζί με άλλους θρησκευτές στην Αθήνα και τον Πειραιά, ο Δήμαρχος δεν δίστασε να ντυθεί με την «αιώνια κουρελού της γραφικότητας» προκειμένου κανένας αδαής να μην καταλάβει το Μεγάλο Σχέδιο της επανακατάκτησης του πλανήτη που εξυφαίνονταν στην ίδια του την πόλη. Και μάλιστα από την εποχή του Δημήτριου του Πολιορκητή του ελληνιστικού ηγεμόνα που οι σύγχρονοι αδαείς ιστορικοί απέδωσαν σε ψυχικό καταναγκασμό και μανία καταδίωξης την εμμονή του να κατασκευάζει τερατώδεις στοές που διαπερνούσαν την πόλη από άκρο σε άκρο.     

         Μαζί του κατέβηκε το 1980 στην τεράστια τρύπα που άνοιξε για το Μετρό της πόλης μπροστά στη Διεθνή Έκθεση. Εκεί όπου του υπέδειξε ο αγγελιοφόρος Τους πως πρέπει να ξεκινήσουν την έρευνα.

«Τίποτε από όσα θα δεις», του είπε ο Δήμαρχος, «δεν είναι ο κύριος σκοπός μας»

          Όσο τρόμο και πανικό προκαλούν σε όσους δεν έχουν δεσμευτεί στο Σκοπό, τα πτωματοφάγα γκόουλ, που ενοχλημένα από την εισβολή στον χώρο τους γρυλίζαν με εκείνα τα απαίσια δόντια τους, δεν ήταν Η Αποκάλυψη που αναζητούσαν. Ούτε οι τεράστιοι σωροί από μισοφαγωμένα ανθρώπινα οστά που βρήκαν στα πόδια πέτρινων ειδώλων με αποκρουστική εμφάνιση βαθειά μέσα στην τρύπα του Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού κάτω από την Αγγελάκη και μέχρι την Καμάρα. Όπως και δεν ήταν ο σκοπός τους να εξοντώσουν, πως θα μπορούσαν άλλωστε, τα τεράστια Σογγώθ που προκαλούσαν τους σεισμούς κάτω από το Πανεπιστήμιο. Ο πολυδιαφημισμένος «μετροπόντικας» φτυάριζε άμμο με τα κουβαδάκια του μπροστά στις τιτάνιες γλοιώδεις αποφύσεις των τεράτων αυτών.  Επιλέξαν να μην τα προκαλέσουν αλλά δεν μπορούσαν και να μην τα ταϊζουν. Η πόλη έθρεψε για πολλά χρόνια τα ζελατινώδη φρικαλέα κτήνη με στρατιές αστέγων και τοξικομανών και τελευταία (γιατί κανένα έργο δεν σταμάτησε ποτέ) με μετανάστες και ασυνόδευτα προσφυγόπουλα.

          Στο γραφείο του Δημάρχου διάβασε όλα τα έργα του Χάουαρντ Φίλιππς Λάβκραφτ και αναρωτήθηκε εάν μιλούσε για τη Θεσσαλονίκη, και όχι για την Νέα Υόρκη, όταν έγραφε το «Μοντέλο του Πίκμαν» ή αν είχε κατεβεί ερέβη των δικών της νεκροταφείων όταν έγραψε τον «Τύμβο». Μαζί με τον μέντορα του συμμετείχαν στις τελετές της τεκτονικής Στοάς της πόλης, στην οδό Φιλικής Εταιρίας, όπου μελέτησε με τη βοήθεια του τα πολύτιμα αποσπάσματα του «Νεκρονόμικον» που οι αδελφοί τους από τη Νέα Υόρκη τους έστείλαν όταν επιβεβαίωσαν πως οι έρευνες του Δημάρχου πλησίαζαν σε Αυτό. Κάθε πολιτικός ταγός αυτής της πόλης διαδέχονταν στη γνώση του Τελικού Σχεδίου τον προηγούμενο. Ενημερώνονταν και συνέχιζε το έργο του προκατόχου του από την δεκαετία του 1980 έως σήμερα.

           Η αναμονή όμως είχε ξεθυμάνει τον αρχικό ενθουσιασμό των θρησκευτών. Κάποιοι πρώην πιστοί τόλμησαν ακόμη και να αμφισβητήσουν τα όσα θαυμαστά αποκάλυπταν τα έργα που προχωρούσαν αργά και με προσοχή στα τρίσβαθα της πόλης. Τα κούφια κρανία τους και τα εύθρυπτα οστά τους σωρεύονταν μπροστά στα πόδια των αποτρόπαιων βωμών. Αλλά και οι ανήσυχοι ερευνητές και οι συγγραφείς της πόλης έψαχναν εναγωνίως εισόδους στις αβύσσους της. Κάποιοι μάλιστα το επιτύγχαναν καθώς οι ακοίμητοι τοποτηρητές των Μεγάλων Παλαιών, οι κληρικοί του επίσημου χριστιανικού δόγματος, είχαν ατονήσει τις άμυνες τους ασχολούμενοι με την ψευτοπολιτική. Περιοδικά και βιβλία, ομιλίες και ημερίδες, άρθρα και συνεντεύξεις για την «Υπόγεια Θεσσαλονίκη», για την «άγνωστη», «παράξενη» «μυστηριώδη» πόλη πολλαπλασιάζονταν ανησυχητικά. Και οι Μεγάλοι Παλαιοί αδημονούσαν και έστελναν όνειρα.

4

«Ελέγξτε την αλληλογραφία σας. Έχετε ένα νέο όνειρο»

            Ο αριστερός Υπουργός Φενάκης «έπαιρνε γραμμή» με τα όνειρα. Δεν χρειάζονταν διαταγές, τηλεφωνήματα, φαξ, επιστολές και συσκέψεις. Σαν υπνωτισμένος με τα μάτια θολά κρεμούσε το κορμί του στην καρέκλα του υπουργικού συμβουλίου και άκουγε αλλά και μιλούσε μηχανικά ενώ έβαζε σε τάξεις τις εντολές που είχε πάρει το προηγούμενο και όλα τα προηγούμενα βράδια από τότε που μπήκε στην τελική ευθεία το σχέδιο, στο όνειρο που είχε δει. Δεν έβλεπε σαν θεατής ούτε άκουγε σαν ακροατής μέσα στο όνειρο κάποιον να του υπαγορεύει, αλλά το ζούσε. Σαν σε ταινία όπου τον άρπαξαν βίαια και τον έβαλαν μέσα της, ο Φενάκης περπατούσε πραγματικά στα γλιστερά δρομάκια της Ρλύε, μύριζε την απίστευτη δυσωδία που ανέδιδε η βυθισμένη για αιώνες πόλη που μόλις βγήκε στην επιφάνεια και ατένιζε με δέος την μορφή που σκέπαζε τον ουρανό από πάνω του, τον Κθούλου. Μόνο που δεν ήταν όπως στο διήγημα. Η πόλη δεν ήταν νησί αλλά ξηρά υπονομευμένη από θάλασσα και έμοιαζε με την δικιά του. Το πρόσωπο της Θεσσαλονίκης δεν ήταν αυτό μιας γοργόνας, της αδελφής του Μέγα Αλέξανδρου, αλλά ενός Γοργόνειου, με μυριάδες πλοκάμια που ξερνούσαν δηλητήριο. Ξυπνούσε κάθιδρος τις τελευταίες νύχτες.

          Όσο οι μέρες πλησίαζαν οι πιστοί κατακλύζονταν από ανομολόγητα όνειρα. Είδαν σε αυτά τις αδελφές ψυχές τους και αναγνωρίζονταν πλέον παντού. Σε όλα τα κόμματα, σε όλους τους οργανισμούς, σε όλες τις φυλές, σε όλες τις θρησκείες. Ένα παγκόσμιο πολυφυλετικό, πολυθρησκευτικό δίκτυο χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς διακρίσεις. Μια ιεραρχία που την δίδασκαν οι Μεγάλοι Παλαιοί μέσα από τα όνειρα και όταν θα επιτελούσε τον σκοπό της θα εξανεμίζονταν.

          Ο Φενάκης κατέβηκε στο μετρό της Νέας Ελβετίας το ίδιο εκείνο βράδυ που έφθασε στη χώρα ο Αμερικάνος Πρόεδρος για να υποδεχθεί ……… τον Κθούλου. Ενημερώθηκαν όλοι στο τελευταίο όνειρο τους. Έπρεπε να ανέβει ο βωμός και το ειδώλιο από τα βάθη της Θεσσαλονίκης πριν μιλήσει ο αρχιερέας του, ο Ομπάμα στην Πνύκα. Και αυτός, ο ευλογημένος Φενάκης, θα τον ανέβαζε στο φως του τελευταίου Ήλιου του κόσμου.

5

«Σηκωθείτε από καναπέδες…»

Εκπομπή «΄Εσσεται Ήμαρ», 6/11/2016, 22:00

             Τα όνειρα έχουν ένα κακό, όπως τα ραδιοκύματα διαχέονται παντού και τίποτε δεν εξασφαλίζει την ιδιωτικότητα του μηνύματος που στέλνει κάποιος με αυτά. Ο Λιακάπουλος δεν κοιμόταν πολύ αλλά συνήθιζε να παίρνει έναν σύντομο υπνάκο ανάμεσα στα δελτία ειδήσεων που παρεμβάλλονταν στην πολύωρη εκπομπή του. Στον τηλεοπτικό σταθμό, που θησαύριζε με τις πωλήσεις των αποκαλυπτικών βιβλίων του, ήταν ο απόλυτος άρχοντας. Κανείς δεν παρεμβάλλονταν ούτε επενέβαινε στις εκπομπές του. Έλεγε ότι ήθελε, ανακάτευε Νεφιλίμ, γίγαντες, αγρογραφήματα, βρυκόλακες και ξωτικά αλλά και αποκαθήλωνε πόρνους και μέθυσους Αγίους, ποτέ όμως δεν μιλούσε για Μεγάλους Παλαιούς και Κθούλου. Ώσπου μερικές μέρες πριν την επίσκεψη του Ομπάμα «έπιασε το σήμα». Όταν είπε «Κάμερα σε μένα», στράφηκαν σε αυτόν και οι ξενυχτισμένοι από τις εφιάλτες Θεσσαλονικείς που είχαν αντιληφθεί και αυτοί τις εκπομπές των Παλαιών αλλά με παράσιτα.

«Δεν ξέρω πώς να σας το πω αλλά θα με καταλάβετε όσοι βλέπετε τα ίδια όνειρα. Δεν είναι για εσάς, δεν είστε οι παραλήπτες τους. Κάτι πήγε στραβά και τους κρυφακούσαμε. Κάτι μεγάλο, κάτι μοχθηρό, κάτι απίστευτα και ανυπολόγιστα σιχαμερό θα αναδυθεί για να καταπιεί τον τόπο μας. Για αυτό έρχεται ο Ομπάμα στην Ελλάδα, για να κάνει τις βέβηλες τελετές και επικλήσεις που θα το φέρουν. Και όλοι εμείς θα είμαστε τα σφάγια στη θυσία που ετοιμάζουν. Ξέρω τι σας λέω. Τώρα είναι η ώρα να σηκωθείτε από καρέκλες, ντιβάνια, καναπέδες, στρώματα και από τους τάφους σας ακόμη τώρα είναι η ώρα να σηκωθείτε».

            Πολλοί ήταν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής όσοι πήγαν στον τηλεοπτικό σταθμό ανήσυχοι για να του μιλήσουν. Δεν ήξεραν όμως πως η εκπομπή ήταν μαγνητοφωνημένη και είχε γυριστεί πριν τρεις μέρες. Ο Λιακάπουλος είχε εξαφανιστεί από τη Δευτέρα.

6

Η «Μεγάλη Πρόφαση» δεν χρειάζεται πλέον

           Στο Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι συνεργάτες του Υπουργού που είχαν λάβει το μήνυμα του που έστειλε καθ΄ οδόν για το εργοτάξιο. Τελευταίοι μπήκαν οι μοναχοί από την Μονή Σφιγμένου του Αγίου Όρους που ταξίδεψαν με ελικόπτερο για να φέρουν το αντίτυπο του Νεκρονόμικον που φυλούσαν στη Μονή από την Τουρκοκρατία. Η Μονή είχε αντισταθεί με επιτυχία στην προσπάθεια του Οικουμενικού Πατριαρχείου να της πάρει από τα χέρια τον πολύτιμο τόμο. Λίγες στιγμές πριν τα «Θεοφάνεια» του Κθούλου πολλές ήταν οι ομάδες των θρησκευτών που αγωνίζονταν σε έναν φρενήρη αιματοβαμμένο αγώνα να κερδίσουν ένα βλέμμα ευαρέσκειας από τα χιλιάδες μάτια του Θεού τους.   

           Επιτέλους, η «Μεγάλη Πρόφαση» που είχε εξαντλήσει όλη την αξιοπιστία όλων των κυβερνήσεων αυτού του τόπου και είχε ξεφτιλίσει όλους τους πολιτικούς του, που με τις συνεχείς παλινωδίες τους κρατούσαν τα σπλάχνα της Θεσσαλονικιώτικης γης ανοιχτά μέχρι να βρεθεί το είδωλο του Κθούλου, έφθανε στο τέλος της. Ποτέ κανένα Μετρό δεν θα γίνονταν. Έψαχναν, δεν έφτιαχναν. Και τώρα θα έβρισκαν και θα τέλειωναν τα ψέματα. Η αίθουσα είχε γεμίσει από αλλοπαρμένους πολιτικούς με οράματα παγκόσμιας τυραννίας, από μαινάδες συζύγους ανυπόμονες για σεξουαλικά όργια, από κληρικούς και στρατιωτικούς που παραληρούσαν ονειρευόμενοι, χωρίς καθοδήγηση πλέον, κόσμους καταστροφής, βίας και λαγνείας. Περίμεναν τον Υπουργό να κηρύξει την έναρξη της Νέας Εποχής.

7

Εναλλακτική Κολλεκτίβα

           Τίποτε δεν έπρεπε να πάει στραβά. Πολλές φορές τα αστέρια ήταν σωστά και η κατάλληλη ώρα περνούσε χωρίς να την αντιληφθούμε και η βυθισμένη Ρλύε, η αληθινή Θεσσαλονίκη, δεν αναδύονταν ποτέ. Τότε ήταν που οι συνομωσιολόγοι, οι κάθε λογής Γιαννουλάκηδες, Καρτάλου, Μπαλάνοι, Σμυρναίοι, Ιωαννίδηδες, Μπαχάδες και τόσοι άλλοι  έβγαιναν από τα χαρακώματα τους και με τα βιβλία και τις δήθεν διηγήσεις τους προσπαθούσαν να βουλιάξουν πάλι την επόμενη απόπειρα των θρησκευτών να φέρουν πάλι στη Γη τον Κθούλου. Αυτή τη φορά όμως υπήρχαν και άψογα εναλλακτικά σχέδια, εκπονημένα από τις πιο έμπειρες μυστικές υπηρεσίες. Η φωτιά που θα άναβε η νέα απόπειρα να αναδυθούν οι Μεγάλοι Παλαιοί θα έκαιγε για πάντα ώστε ο αυριανός κόσμος να είναι αποκαϊδια και ανίκανος να αντισταθεί την επόμενη φορά. Εάν χρειαζόταν επόμενη.

          Ο Επιτελάρχης του Υπουργού τηλεφώνησε στην Κατάληψη Μπαφομέτ στο Ρέμα της Τούμπας. Όποιος το σήκωσε εκεί, μετέφερε στους εκατοντάδες κουκουλοφόρους ότι έπρεπε να εκκενώσουν την κατάληψη και να βγουν στον δρόμο. Σήμερα οι αρχές δεν θα τους κοιτούσαν καν στην προσπάθεια τους να «μαλακώσουν» την πόλη για την έλευση Τους. Εξάλλου το παλιό εργοστάσιο πάνω στο ρέμα έπρεπε να ανοίξει διάπλατα τις πύλες τους στα μιάσματα του απόκοσμου τρόμου που θα καταβρόχθιζαν τους κατοίκους της πόλης. Μαζί με τους νεαρούς αναρχικούς φυσικά.

8

Η μεγαλύτερη Πανσέληνος του Χρόνου,

14/11/2016 24:00

      Ο Αρχιερέας Ομπάμα ανέβηκε στην Πνύκα το πρωϊ της 14^ης Νοεμβρίου 2016. Άρχισε να ψέλνει με μια βαριά ιερατική φωνή την γνωστή επίκληση, που αναγνωρίσαμε από τους δέκτες μας όλοι οι αναγνώστες του Λάβκραφτ με αρχική έκπληξη και αμέσως μετά με τρόμο που οδήγησε σε παραλήρημα. Στη Θεσσαλονίκη ο ουρανός σκοτείνιασε από τεράστια πυκνά μαύρα σύννεφα ενώ η θάλασσα σκαρφάλωσε την παραλία και χύθηκε μέσα στα καταστήματα της Λεωφόρου Νίκης. Ήταν πράσινη, γλιτσιασμένη και βρωμούσε φρικτά. Ένας τεράστιος όγκος με χιλιάδες μάτια έριχνε το μοχθηρό βλέμμα του στους έντρομους Θεσσαλονικείς που είχαν βγει να θαυμάσουν το μεγαλύτερο φεγγάρι των τελευταίων 70 ετών. Στις 14 Νοεμβρίου 2016 τα αστέρια ήταν σωστά όχι όμως για το ολόγιομο Φεγγάρι………………….. Οι συντεταγμένες του Λάβκραφτ ήταν, δυστυχώς, λάθος.