Άκου
βρε δήθεν φίλε. Εγώ είμαι η γυναίκα που θα ήθελες να έχεις σαν πουτάνα και σαν
κυρία μαζί. Έλα όμως που έγινα και μαγκάκι. Η έσχατη λύση για μένα πολλές φορές
ήταν να αυτοκτονήσω. Μα πάντα με προλάβαινε η αισχρή πράξη. Δηλαδή να γίνομαι
ένα με το σκουπιδαριό από λέξεις μου πεταμένες και βρώμικα παρατημένες και με χαρτομάντιλα που είχα σκουπίσει της ψυχής μου τους οργασμούς.
Βρωμάγανε
τα δάχτυλα μου από παραίτηση και θλίψη. Έπαιρνα τα δήθεν καλά μα λιγοστά λόγια
των άλλων που ήταν σαν περιττώματα καλοσύνης και ευγένειας και με σκατά έγραφα
στον τοίχο της ψυχής μου : πονάωωω! ! άντε γαμηθείτε όλοι! Κι ύστερα ξανά
ανασφάλεια και απόγνωση. Σκούπιζα με μια πατσαβούρα γεμάτη ασβέστη τα μούτρα
μου. Γιατί εγώ δεν έχω τοίχο. Μόνο ρουφιάνα τύχη και καρδιά στο πεζοδρόμιο.
Πάτα με! Παραπάτα! Σκόνταψε και πέσε επάνω μου για να έχω μια αφορμή για την
πληγή στο γόνατο μου και την ύπαρξη μου.
Μαίρη
Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου