Σαν τότε
Όταν ήμασταν παιδιά και φοβόμασταν τα τέρατα στην
ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι, οι γονείς μας έλεγαν ότι τα τέρατα βρίσκονται
μέσα στο μυαλό μας. Και αυτό μας καθησύχαζε... Αθώα πλάσματα...
Τώρα πια, όταν η Νύχτα μας τυλίγει με τα μαύρα της φτερά, νιώθουμε και
πάλι ότι τα βλέμματα δεν είναι στραμμένα επάνω μας. Τότε/ Έτσι αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο και τα δάκρυά μας κυλάνε
στα μάγουλά μας. Δεν αντέχουμε άλλο να κάνουμε τον σκληρό και τον μεγάλο. Θέλουμε να ξεχάσουμε πως μεγαλώσαμε και να
κρυφτούμε στην ντουλάπα ή κάτω από το κρεβάτι. Να κλάψουμε τόσο που στο τέλος
θα ξεχάσουμε γιατί ξεκινήσαμε να κλαίμε.
Όπως - το σχεδόν νεκρό - παιδί μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου