"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Χωρίς Αντίο

Έρχεται Πάσχα. Για την ακρίβεια έρχονται οι διακοπές με αφορμή το Πάσχα. Τι θα κάνω? Θέλω να κοιμάμαι για να μην σκέφτομαι και για να μην θυμάμαι. Κι όμως θα ξεκολλήσω από τα σεντόνια μου. Θα πάω επιτέλους μετά από τόσους μήνες στο πατρικό μου σπίτι. Θα ανέβω τα σκαλοπάτια. Θα φτάσω μπροστά από την πόρτα της μάνας μου από συνήθεια που δεν λέει να φύγει. Θα πάω να ανοίξω την πόρτα της κι εκείνη δεν θα ανοίγει πια. Μια φωνή θα λέει μέσα μου : η μαμά σου δεν μένει πια εδώ! Έχει πεθάνει. Δεν υπάρχει πια. Πότε θα το πάρεις χαμπάρι επιτέλους? Οκ.. θα ανέβω στο δικό μου διαμέρισμα. Θα είμαι ψύχραιμη και μέσα μου η ψυχή μου θα ουρλιάζειιι. ... μαμά!!!!

Γιατί δεν είσαι εδώ γαμώτο? Θα χτυπιέμαι και η μοναξιά μου δεν θα χωράει σε άπειρα τετραγωνικά. Οι απουσίες οι γαμημένες γίνονται δικλείδες ασφαλείας και ουτοπίες παρηγοριάς μέσα σε έρημες ανασφάλειες. Ναι ξέρω. . Έρχονται μέρες για το Μέγα Πάθος και για έναν πόνο που θα φέρει Ανάσταση. Κι όμως όχι βρε φίλε, δεν μου είναι εύκολο να πάω στο νεκροταφείο πάλι. Δεν γουστάρω άλλη Σταύρωση. Εμένα η μάνα μου είναι στον ουρανό σου λέω. Ακούς? Εγώ δεν έχω γονείς. Εγώ είμαι χωρίς ρίζες σε αυτή την γη. Εγώ έγινα ξανά παιδί χαμένο και γονιός του εαυτού μου. Ακούς? Μεγάλωσα και είμαι δυνατή και δεν με νοιάζει. Κι όμως θέλω ακόμα την μαμά μου. .

Μαίρη Τσίλη