Σμίγουν τα κύματα;
Αργά αργά το φως δίνει τη θέση του στο
σκοτάδι. Ακόμα μία νύχτα μοναχική, απ’
αυτές που θα ακολουθήσουν δίχως εσένα πια. Καθισμένη στο πιάνο παίζω
ασταμάτητα… μελωδίες… τις δικές μας μελωδίες. Οι αναμνήσεις πάνε να θολώσουν
στον καθρέφτη της μνήμης κι εγώ πασχίζω να τις κρατήσω ζωντανές, σαν να ήταν χθες,
σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Ταξιδεύουν τα χέρια επάνω στα πλήκτρα…
και πάλι… και πάλι…
Έτσι και τότε… σ’ εκείνο το μικρό βιεννέζικο καφέ… ο χώρος
γέμισε από την παρουσία σου.
Η
μουσική… «Τα κύματα του Δουνάβεως»… σαν το κύμα της αγάπης σου.
1 2 στροφή…
1 2 στροφή…
Χορεύω μαζί σου στους ρυθμούς του βαλς.
Μοναχά εσύ κι εγώ… τίποτε άλλο δεν υπάρχει κι ούτε ποτέ θα υπάρξει.
Το ένα σου χέρι αγγίζει απαλά την πλάτη
μου, το άλλο σφίγγει την παλάμη μου… το κορμί μου συντονίζεται με το δικό σου…
πετώ μαζί σου… σ’ έναν κόσμο ονειρικό.
1 2
στροφή… 1 2 στροφή…
Με βλέπεις, καλέ μου;
Σμίγουν, άραγε, τα κύματα; Να γίνει ένα ο παγωμένος Δούναβης
του βορρά με το παιχνιδιάρικο γαλάζιο του Αιγαίου!;
Κι όμως! Σε τούτο το αρχοντονήσι που
στεγάσαμε την αγάπη μας… απέραντο Αιγαίο εσύ και Δούναβης εγώ στην αγκαλιά σου.
Ο έρωτας σου μύριζε βροχή κι αρμύρα…
Κείνη
τη νύχτα μετά τη βροχή
γαλάζιο
βελούδο αγκάλιαζε τα κορμιά μας η θάλασσα
κι
ο έρωτας χόρευε βαλς επάνω στα κύματα…
Θυμάσαι;
Αφεθήκαμε…
Ανάλαφροι…
Διάφανοι…
Εγώ
θυμάμαι
Και
στην ανάμνηση μεθώ…
Ζηλιάρα ερωμένη η θάλασσα, είπε μαζί μου
να σε μοιραστεί… και οι θεοί κι η μοίρα έριξαν το μοιραίο ζάρι.
Νύχτα ήταν… μια νύχτα σαν την αποψινή,
όταν έφτασε το μαύρο μαντάτο, την ώρα που έπαιζα στο πιάνο τη μελωδία μας.
Σαν σε όνειρο όλα…
Συνέχισα να παίζω πιο δυνατά… πιο έντονα!
Χτυπούσα τα πλήκτρα μέχρι που τα δάχτυλά μου μάτωσαν!
Προσπάθησα να μισήσω εκείνη που μου
στέρησε ό,τι αγαπούσα περισσότερο από καθετί στον κόσμο, μα και πάλι η
απεραντοσύνη της με γαλήνευε, ειδικά τις νύχτες.
Πόσα φεγγάρια πέρασαν από τότε! Κι εγώ
εδώ, να σου στέλνω το δικό μου κάλεσμα… μη με ξεχάσεις, ζωή μου… με τη μουσική
θα σε αναπολώ, θα σε θυμάμαι, θα σε περιμένω…
1,2 στροφή… 1,2 στροφή…
Σμίγουν τα κύματα… κι ας έρχονται από
μακριά κι ας παίρνουν –για μια τόση δα στιγμούλα- κατευθύνσεις αντίθετες…
1,2 στροφή… 1,2 στροφή…
Χόρεψε με… πάρε με μαζί σου… κάνε μου
έρωτα ατελείωτο.
Σμίγουν, μάτια μου, σμίγουν τα κύματα…
Απόψε…
Για πάντα…
Copyright,
Σμαραγδή Μητροπούλου, 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου