Public Enemies (2009 – ελληνιστί «Δημόσιος Κίνδυνος»)

Βαθμολογία: 4/5

 

 

Gangsters, 30’s, emotion, Depp. Τέσσερα πετυχημένα συστατικά, τέσσερις ολόκληροι βαθμοί. Δικαιολογούμαι για να μην παρεξηγούμαι, διότι αρκετοί από εσάς θα με βρείτε υπερβολική. Ωστόσο, κατά την προσωπική, ταπεινή μου γνώμη, με παίρνει για τεσσάρι παρά τα κραξιματάκια που έφαγε η συγκεκριμένη ταινία από πολλούς φανατικούς του είδους.

 





 
Το Public Enemies διαπραγματεύεται την ιστορία του θρυλικού ληστή τραπεζών, John Dillintzer, ο οποίος την περίοδο του οικονομικού κραχ, κατάφερε μαζί με τη συμμορία του να αποσπάσει αμύθητα ποσά από τις αμερικάνικες τράπεζες. Ο Dillintzer αποτέλεσε τη δεκαετία του '30 το νούμερο ένα καταζητούμενο εγκληματία της χώρας, με το νεοσύστατο τότε FBI να τον κυνηγά νυχθημερόν και τα media να κάνουν κρα για μία του ατάκα. Βλέπετε, ο θρυλικός κακοποιός, ως ένας επιδέξιος άντρας κολλημένος στις αρχές του, δεν άργησε να γίνει δημοφιλής και εξαιρετικά αγαπητός στο κοινό που έβλεπε στο πρόσωπο του τον εκδικητή ενός άδικου και διεφθαρμένου συστήματος. Σημειώνεται ότι, όσο αδίστακτος ήταν στο επάγγελμα του, ξαφρίζοντας τις πιο δυνατές τράπεζες σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και γαζώνοντας οποιονδήποτε στεκόταν εμπόδιο στα σχέδια του, άλλο τόσο ευγενικός και προστατευτικός ήταν με τους πολίτες-μάρτυρες των γκανγκστερικών σκηνών του. Αν σε όλα αυτά προσθέσετε και την ευκολία με την οποία ξέφευγε από συλλήψεις και φυλακές (οι οποίες τελικά μάλλον τον «φιλοξενούσαν»), θα καταλάβετε γιατί το ανερχόμενο αστέρι του FBI, Melvin Purvis (Christian Bale) ζούσε και ανέπνεε μόνο για τη σύλληψη του.

Από την περιγραφή του χαρακτήρα του Dillintzer και μόνο, είναι προφανές ότι η νούμερο ένα επιλογή για το νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο, είναι –μα φυσικά, ποιος άλλος;- ο Johnny Depp. Αλλά και ο Depp δεν επαναπαύτηκε. Απέδειξε και με το παραπάνω πόσα αξίζει η συμμετοχή του σε έναν τέτοιο ρόλο, αφού πολλές φορές ένα και μόνο του βλέμμα έφτανε για να απογειώσει το συναίσθημα και τη σκηνή. Φαντάζομαι δε, ότι στη σκηνή που απαντά στη γυναίκα που κατάφερε να του κλέψει την καρδιά “I like baseball, movies, good clothes, fast cars and you. What else do you need to know;” σε ύφος πολλά υποσχόμενο και γεμάτο αυτοπεποίθηση, πολλές θα αναστέναξαν ζηλεύοντας την.

Βρήκα πολύ καλό και το υπόλοιπο καστ της ταινίας (Russo, Wenham, Clarke, Dorff, Walker, Mulligan, Crudup, Ribisi κ.ά.), με την Marion Cotillard να δείχνει υπέροχη ακόμα και στο 3$ φόρεμα της (λέμε τώρα…), ενώ αρκετά like κάνω αφενός στα σκηνικά και κοστούμια της ταινίας και αφετέρου στη μουσική επένδυση που την πλαισιώνει με το πλέον κατάλληλο τρόπο.

Φυσικά, στα θετικά του έργου και η σκηνοθεσία του ταλαντούχου Michael Mann, ο οποίος μπορεί να μην έδωσε στο κοινό την καλύτερη ταινία του, χάρισε όμως 140 (!) λεπτά ενός καλογυρισμένου φιλμ, γεμάτο έντονες εικόνες. Ωστόσο, αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στην ταινία, είναι ότι στο background της παρακολουθούμε μία ακόμα ιστορία, αυτή της γέννησης του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών (το γνωστό μας F.B.I.), όπως το οραματίστηκε ο Edgar Hoover, την ιστορία του οποίου θα μάθουμε αργότερα μέσα από την εκπληκτική ερμηνεία του Leonardo DiCaprio (J. Edgar, 2011).

Ανακεφαλαιώνοντας, πρόκειται για ένα χορταστικό γκανγκστερικό film γεμάτο συναίσθημα, δράση και δυνατές ερμηνείες που αξίζει να δείτε, γιατί πιστεύω ότι θα απολαύσετε και τα 140 λεπτά του...