Elysium (2013 – ελληνιστί δεν έχει, τι περιμένατε?)

Βαθμολογία 3 / 5

Μπορεί μια φουτουριστική, περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας να έχει κοινωνικοπολιτική χροιά στα όρια του κομουνιστικού ιδεώδους της κοινής περιουσίας και της πάταξης των μεγάλων αφεντικών? Και όμως μπορεί….

Βρισκόμαστε στο έτος 2154 (ή κάπου εκεί τελοσπάντων). Η γη έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο σκουπιδαριό (κάτι σαν τις φαβέλες στη Βραζιλία) όπου κατοικούν όλοι οι φτωχοί και καταφρονεμένοι, οι οποίοι δουλεύουν (αν το κάνουν και αυτό) σε μεγάλα εργοστάσια. 

Οι πλούσιοι από την άλλη κατοικούν λίγο έξω από τη γη, σε έναν διαστημικό σταθμό με την ονομασία «Elysium» σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, με καταπράσινα πάρκα, πλούσιες βίλες και ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Το βασικότερο είναι ότι σε κάθε μία οικία υπάρχει ένα ιατρικό μηχάνημα (κάτι σαν τομογράφος) το οποίο θεραπεύει όλες τις ασθένειες. Ο πρωταγωνιστής μας Max (Matt Damon) φτωχός πλην τίμιος (πλέον) βιοπαλαιστής εκτίθεται σε θανατηφόρα δόση ραδιενέργειας και η μόνη σωτηρία του είναι ένα ταξίδι (παράνομα βεβαίως βεβαίως) στο Elysium ώστε να αποθεραπευτεί. Για να το επιτύχει αυτό θα βρεθεί αντιμέτωπος με την Υπουργό Άμυνας του Elysium Delacourt (Jodie Foster) που εκτός των άλλων σχεδιάζει και ένα ωραιότατο πραξικόπημα για να αποκαθηλώσει τον μαλθακό (για τα πρότυπά της πρωθυπουργό).

Η ταινία προσφέρει αυτό που υπόσχεται. Αρκετή δράση (μη φανταστείτε σκηνές τύπου Άρχοντα των Δαχτυλιδιών αλλά πέφτει αρκετό ξύλο), εντυπωσιακά εφέ που συνοδεύονται από μια άρτια σκηνοθεσία από τον Neill Blomkamp (ο οποίος μας έχει χαρίσει το επίσης φουτουριστικό και κοινωνικό District 9). Χωρίς πολλές υπερβολές, παρουσιάζει εξαιρετικά την αντίθεση των δύο κόσμων και τη διάκριση μεταξύ πλούσιων και φτωχών που είναι εξόφθαλμη. Υπάρχει ένταση που διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο αλλά δεν σε καθηλώνει κιόλας. Έντονες είναι και οι κοινωνικοπολιτικές πινελιές για την πάλη των τάξεων, οι λίγοι έναντι των πολλών, τα προνόμια των πλουσίων έναντι της ανέχειας των φτωχών και τα συναφή. Και πάλι όμως χωρίς πολλά δράματα αλλά με λίγες μεν αλλά συγκινητικές σκηνές έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Μειονέκτημα το προβλέψιμο σενάριο με το σχεδόν Happy End (εκεί υπάρχει ένα στοιχείο αιφνιδιασμού που σώζει την κατάσταση).

Σε γενικές γραμμές λοιπόν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που κουβαλάει το στίγμα του δημιουργού της, ο οποίος με χολιγουντιανά εργαλεία (εφέ, πρωταγωνιστές) φτιάχνει μια σχετικά off broadway (που θα έλεγαν και οι θεατρόφιλοι) ταινία με στόχο τόσο να τραβήξει τις μάζες όσο και να προβληματίσει σε κοινωνικό επίπεδο και γιατί όχι να δώσει ελπίδα (το παρατράβηξα λίγο μου φαίνεται!!!). Anyway…δε θα χάσετε αν τη δείτε…!!!