"Βετεράνοι" ενός Ακήρυκτου πολέμου (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Γιάννη Μπαχά

Άρθρο επ’ αφορμή του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Στίβου «Βετεράνων» 2015 στην Κατερίνη

       Όλοι παραδεχόμαστε πως η Ευρώπη, και κυρίως η Ελλάδα, αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα. Ο γηγενής πληθυσμός «γερνάει» και το ισοζύγιο των νέων γεννήσεων και των θανάτων γέρνει σαφώς υπέρ των δεύτερων. Κατά αυτόν τον τρόπο, και χωρίς να υπολογίσουμε το «μπόλιασμα» των λαών της Ευρώπης με την αμφιλεγόμενη, έκων άκων, πολιτογράφηση των μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, οι Έλληνες φθίνουν αριθμητικά και το έθνος οδηγείται σε αναπόδραστη σταδιακή συρρίκνωση, αν όχι εξαφάνιση. Και ενώ ο πληθυσμός γερνάει, το συνεχώς συρρικνούμενο τμήμα του, αυτό  που βρίσκεται σε νεώτερη ηλικία και ασχολείται με τον αθλητισμό, διεκδικεί και μεθοδεύει απροκάλυπτα τον εξοβελισμό του υπολοίπου τμήματος που αθλείται, ώστε να το αποκλείσει από τη δραστηριότητα και τα όποια ευεργετήματα του αθλητισμού που προστατεύεται από την Πολιτεία.

        Με διαπρύσιους υποστηρικτές αυτής της πολιτικής, τους ανενεργούς αθλητικά εκπροσώπους της μέσης ηλικίας που καταλαμβάνουν ισοβίως θέσεις στα διοικητικά όργανα του Αθλητισμού, τις Ομοσπονδίες των αθλημάτων. Αυτοί απεργάζονται κανονισμούς και διατάξεις που στόχο έχουν να αποκλείσουν από τον αγωνιστικό αθλητισμό τους συνομηλίκους τους. Την ίδια ώρα που κανείς δεν διανοείται να θέσει ως όριο άσκησης διοίκησης τα τέσσερα ή τα οκτώ χρόνια (μία ή δύο θητείες) παραμονής σε θέση μέλους Δ.Σ. Ομοσπονδίας και έτσι διοικούν εις το διηνεκές παράγοντες όπως οι γνωστοί «αθάνατοι» της Κολύμβησης, της Καλαθοσφαίρισης, της Αντισφαίρισης και της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης, αλλά και άλλοι πολλοί. Την ίδια ώρα, που θεωρείται ικανός για το ανώτατο Πολιτειακό αξίωμα, ένας ηλικιωμένος πολίτης και ως ευρωβουλευτής ένας ενενηντάρης (και..) και που πρέπει να αποχωρήσουν οικιοθελώς και μόνο υπέργηροι βουλευτές ενώ ως Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων και Δημοσίων Οργανισμών υπηρετούν κάποιοι σε αυτούς και μετά τη σύνταξή τους, προφανώς για να αξιοποιηθεί η εμπειρία τους. Και ενώ, λοιπόν, διοικούν τον δημόσιο (όχι κρατικό) Αθλητισμό οι «συνεργαζόμενοι» με τη νέα γενιά ηλικιωμένοι παράγοντες, οι ίδιοι συμφωνούν με τη συνεχή ώθηση προς τα πίσω των ηλικιακών και προς τα εμπρός των επιδοσιακών κριτηρίων, ώστε να συμμετέχουν στον από το Κράτος επιχορηγούμενο Αθλητισμό μόνο οι νεώτεροι συνέλληνες μας.

   

     Κατ αυτούς οι πιο μεγάλοι αθλητές θα πρέπει να οδηγούνται στους Χ.Υ.Τ.Α. (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Αθλητών). Τέτοιοι είναι, κατά αυτούς, τα παντοειδή πρωταθλήματα «Βετεράνων». Και σε αυτή την περίπτωση όμως ουδεμία μέριμνα δεν λαμβάνει η Πολιτεία για την οικονομική ενίσχυση των διοργανώσεων τους, την προβολή τους, την ηθική και υλική επιβράβευση των συμμετεχόντων σε αυτά. Αποτελούν δε αυτά τα «πρωταθλήματα» (για κάποιους πάλι) γραφικές εκδηλώσεις χαρακτηριζόμενες από την προβολή των συγκινητικών ιστοριών των πιο ηλικιωμένων αθλητών και ο χαρακτηρισμός κάποιου ως βετεράνου είναι ένα νέο «αστέρι στο πέτο» για να διακρίνονται μέσα σε αυτά τα ιδιότυπα «γκέτο» οι παλαίμαχοι. Και μας το καρφιτσώνουν στην εξαιρετικά παραγωγική ηλικία των 35 ετών!!!

        Σε μια Πολιτεία που θεσπίζει με περισσή σπουδή αντιρατσιστικούς νόμους θωρακίζοντας όσους βάλλονται από τις εναντίον τους διακρίσεις εξαιτίας του φύλου τους, του σεξουαλικού προσανατολισμού τους, της θρησκείας τους και άλλων λόγων, επιτρέπει στο όνομα μιας ψευδοανάπτυξης την περιθωριοποίηση των ενεργών αθλητών των 35 ετών και άνω, χαρακτηρίζοντας τους ως «γέρους», «αγύμναστους» «καφενόβιους» και τόσους άλλους χαρακτηρισμούς που θα παραδεχθούν πως δέχθηκαν οι ομήλικοι συναθλητές μου. Επιτρέπουμε στις Ομοσπονδίες να θεσπίζουν αυθαιρέτως ηλικιακά όρια για τη συμμετοχή σε διοργανώσεις ή, όπου τηρούνται ακόμη τα προσχήματα, να απεργάζονται και να εφαρμόζουν όρια επιδόσεων που είναι πιο πιθανόν να επιτύχουν οι μικρότερες ηλικίες. Όπου υπάρχει μια επίφαση δημοκρατικότητας και ευαισθησίας κατά των διακρίσεων, οι Διοικήσεις θεσπίζουν επαχθή οικονομικά «πρόστιμα» με τα οποία και πλήττουν τους ίδιους που συμβάλλουν στην οικονομική ευρωστία του αθλήματος (πληρώνοντας αδρά για να γυμναστούν τα παιδιά τους). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιβολή «ηλικιακού προστίμου» στην Πετοσφαίριση, όπου οι αθλητές άνω των 35 ετών υποχρεώνονται να πληρώσουν 50 ευρώ κάθε έτος. Εδώ, θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς πως ένα πιο αναπτυξιακό κριτήριο θα ήταν ίσως, η επιβολή δασμού σε όσους έχουν για παράδειγμα ύψος μικρότερο από 1.80 μ. Έτσι όμως όπως ισχύει σήμερα υποκρύπτει μια ταξική διάκριση καθώς προσπερνάει τον σκόπελο μόνο ο έχων την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει τον δασμό.

        Οι αθλητές άνω των 35 ετών που επιθυμούν να αγωνιστούν έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με τον χλευασμό, την ειρωνεία, πολλές φορές και με την ευθεία προσβολή. Στην θέση του γέρου της διαφήμισης παγωτού που λέει «να φύγετε, να πάτε αλλού» βρίσκεται στον αθλητισμό ο νεαρός αθλητής του οποίου προφανώς πλήττεται η αισθητική από τις χαμηλές επιδόσεις ή την επίδραση της ηλικίας στην εικόνα της νιότης και του σφρίγους που οι διοργανωτές θέλουν να δίνουν οι αγώνες.

        Σήμερα που η φαρμακοδιέγερση, η βία στους αθλητικούς χώρους, η εμπορευματοποίηση, η διαφθορά, και η διαπλοκή εκκολάπτονται μέσα στο σύστημα και εξαιτίας αυτού, του επαγγελματικού και του υψηλού αθλητισμού, οι διοργανώσεις των «βετεράνων» καθώς εξουδετερώνουν την ψυχαναγκαστική καταδίωξη της διάκρισης με τη θέσπιση κατηγοριών ανά πενταετία (άρα μετάλλιο σχεδόν για όλους), έχει ως αποτέλεσμα τον εξοβελισμό του ντοπαρίσματος, του χρηματισμού της διαιτησίας και της εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου βίας.

        Θα αναφερθώ σε ένα πρόσφατο φαινόμενο, το οποίο αναδεικνύει τις ροές του «μεταναστευτικού ρεύματος» του παροπλισμένου αθλητικού δυναμικού της χώρας. Στο πρόσφατο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παλαιμάχων Στίβου που έγινε στην Κατερίνη 13 και 14 Ιουνίου σημειώθηκε μια εντυπωσιακή έκρηξη συμμετοχών και μια συνακόλουθη εκτίναξη σε δυσθεώρητα ύψη των επιδόσεων που σημειώθηκαν. Οι αθλητές του Στίβου, μέλη κάποτε της ανάλγητης οικογένειας του Σ.Ε.Γ.Α.Σ., ένοιωσαν την απαξίωση του επίσημου φορέα του κλασικού αθλητισμού που κατήργησε ακόμη και τον όρο της ελεύθερης συμμετοχής δύο αθλητών εκτός ορίων στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και με μια σειρά αναχρονιστικές διατάξεις οδηγεί κάθε χρόνο στο κλείσιμο δεκάδων σωματείων καθώς (σύμφωνα με το καταστατικό της) δεν έχουν δικαίωμα ψήφου!!! Οι ηλικιωμένοι αθλητές ακόμη και με αξιόλογες επιδόσεις αντιμετωπίζουν την απαξίωση στον σύλλογο τους από διοίκηση και προπονητές. Επίσης, το «φαινόμενο της πεταλούδας» εμφανίστηκε στο χώρο καθώς οι λίγοι που μέχρι σήμερα στήριζαν τις διοργανώσεις του παλαιμαχικού Κινήματος και πρόβαλλαν τη δράση τους στα μέσα ενημέρωσης και κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα, προκάλεσαν το ενδιαφέρον των καλύτερων αθλητών που ήρθαν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να ανεβάσουν (κυριολεκτικά)  τον πήχυ και πάλι όπου έπρεπε να είναι.

        Οι 96 δρομείς που αγωνίστηκαν στο δρόμο των 5000 μέτρων του Πανελληνίου Πρωταθλήματος σκέφθηκαν πως είναι προτιμότερο να τρέξουν σε ταρτάν και να διεκδικήσουν έναν  άϋλο τίτλο (αλλά με ιστορική ισχύ για τους μανιακούς της καταγραφής) αντί να χρησιμοποιηθούν ως κινούμενη διαφήμιση για εταιρίες κινητής τηλεφωνίας σε λαϊκούς δήθεν δρόμους σε άσφαλτο με μεγαλόσχημα ονόματα. Σε αυτές τις βαθειά υποκριτικές εκδηλώσεις όπου οι διοργανωτές δεν περιμένουν να καταγράψουν τις επιδόσεις όσων τερματίσουν μετά από κάποιο αυθαίρετο και πάλι χρονικό όριο. Που έχουν, τέλος, παράβολο συμμετοχής ή υποχρεωτική διαφήμιση.

        Ο αθλητής που υπερβαίνει κάποιο ηλικιακό όριο δεν είναι «βετεράνος», «παλαίμαχος», «διαχρονικός» ή ότι άλλο. Είναι ισότιμος και ισάξιος με κάθε άλλον χωρίς κανέναν επιθετικό προσδιορισμό. Όταν αγωνίζεται κατατάσσεται αναλόγως με την επίδοσή του, στη θέση που του αναλογεί. Κανείς, φυσικό πρόσωπο ή συλλογικότητα, δεν έχει δικαίωμα να χαράζει όρια και να δημιουργεί «στρατόπεδα συγκέντρωσης» με βάση την ηλικία, την επίδοση ή την εμφάνιση. Όταν επιχαίρουν οι διεθνείς θεσμοί πως ο όσκαρ Πιστόριους αγωνίζεται, όντας άτομο με ειδικές ικανότητες, στους «κανονικούς» Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν μπορεί να αποκλείεται ή να οδηγείται στην αυτοαπομόνωση προπηλακιζόμενος και λοιδωρούμενος ο ηλικιωμένος από τις επίσημες διοργανώσεις του Σ.Ε.Γ.Α.Σ.

        Είμαστε, ίσως όμως, βετεράνοι πολεμιστές, όπως άλλωστε σημαίνει και η λέξη, ενός ακήρυκτου πολέμου που μαίνεται χρόνια τώρα στον αθλητισμό αυτής της χώρας. Που δεν διστάζει να ελληνοποιεί ξένους για να καμαρώσει ολυμπιακά μετάλλια, δεν συνετίζει και δεν συνετίζεται από τα δηλητήρια που τρέχουν στις φλέβες των πρωταθλητών της, δεν κρύβεται από ντροπή όταν οι νέοι της ξυλοκοπούν αλλήλους στο όνομα ανώνυμων εταιριών, δεν αναγουλιάζει όταν συνακροάται χυδαίους διαλόγους διαιτητών και μετόχων αυτών των εταιριών.

        Αντιθέτως, οι, συνομήλικοι των βετεράνων, μισθοφόροι «αξιωματικοί» Πρόεδροι των Ομοσπονδιών, στρέφουν τα όπλα τους (τους κανονισμούς, τις προκηρύξεις, τη χλεύη και την απαξίωση εναντίον του Έλληνα αθλητή μιας κάποιας ηλικίας και επίδοσης. Εναντίον αυτών και αυτής της νοοτροπίας, πολεμούμε χρόνια. Ναι, σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε πλέον βετεράνοι και «νοσοκομείο» της ψυχής και του σώματος μας είναι οι αγώνες μας, μετάλλια στη στολή μας αυτά που αυτοαπονέμουμε, χωρίς σύνταξη παρά τις κρατήσεις συναισθημάτων που μας έκανε τόσα χρόνια ο Ελληνικός Αθλητισμός. Ναι, σε αυτόν τον πόλεμο είμαστε βετεράνοι και ακόμη μαχόμαστε, σίγουροι πως θα τον κερδίσουμε και υποσχόμενοι πως δεν θα τους αφήσουμε να τον χάσουν και αυτόν.

        Ο Θεός Αγών του αρχαίου κόσμου είχε φτερά, ο βαρύς χειμώνας του Ελληνικού Αθλητισμού τον οδήγησε στην αποδημία. Σήμερα ζει και πετάει πάνω από τη «χώρα του αειμαχικού Κινήματος» και το ζεστό (όπως οι καρδιές μας)  κλίμα της.