Από την Δήμητρα Ορφανού
Είχα μέσα στην ψυχή
μια αυγή
Δεν ήθελα να
βραδιάσει ποτέ
Το σκοτάδι με
τρομάζει
Όχι το σκοτάδι που
φοβούνται τα παιδιά
Αλλά το δικό τους
σκοτάδι
Ζήτησα να μεγαλώσει η
μέρα στην καρδιά τους
Μεγάλωσε η άδεια
βαλίτσα που κρατούνε
Για να φύγουν και να
γλιτώσουν από το τέρας
Που τους κυνηγά
Τον εαυτό τους
Ένιωσα μιζέρια για τη
δική τους τη μιζέρια
Εγώ δεν έχω αυτά που
έχουν
Αλλά έχω αυτά που δεν
έχουν
Είναι μια παρηγοριά
Να ξέρεις ότι κι εσύ
έχεις κάτι
Όταν αυτοί αδιαφόρησαν
γέμισαν ουλές
Γιατί ξέχασαν ότι το
σάπιο μέσα τους
Θα ξερνούσε
Ήθελα να ξεράσω κι
εγώ
Αλλά δεν είχα
αποφάγια μέσα μου
Σκότωσαν τα πάντα
γύρω τους
Γέλασαν γιατί νόμισαν
ότι τα σκουλήκια τους ξέχασαν
Αλλά τα κουφάρια τους
βρόμαγαν πολύ
Ήταν ωραία τροφή για
τους λύκους
Τους παραμόνευαν
Αυτοί δηλαδή οι άλλοι
Οικτίρουν τώρα για
συμπόνια
Ήταν ανηλεείς
Τους αξίζει η τιμωρία
Το γδάρσιμο στους
ασπάλαθους
Άραγε θα ικανοποιηθώ
από τη τα τιμωρία τους
Ή θα αναλωθώ κι εγώ
στο νεκροθάλαμο
που έχουν τοποθετήσει
τις ψυχές τους οι δικοί τους
αυτοί που τους ξέρουν
καλά και τους φυλάνε
για να μη χαθεί το
πανάκριβο είδος τους.
είναι πολύ ακριβή
τελικά η φτήνια τους…
αντίο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου