Oculus (2013 – ελληνιστί «Ο Καθρέφτης της Κολάσεως»)

Βαθμολογία: 2.5 / 5

 

Γάνιασα να θυμηθώ το όνομα της (τι oblivious έλεγα, τι obstacles έλεγα, τι odious…μόνο octopus δεν είπα), όπως γάνιασα να αποφασίσω τι θα γράψω στη συγκεκριμένη κριτική (και για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δεν είμαι 100% σίγουρη). Κατάφερα, όμως, να προσδιορίσω τι είναι αυτό που με δυσκόλεψε (στη συγγραφή της κριτικής, για το όνομα ευθύνεται αποκλειστικά το Alzheimer) και είμαι έτοιμη να σας μπερδέψω για ακόμα μία φορά.

Λοιπόν, το θέμα με τη συγκεκριμένη ταινία είναι ότι θα την πρότεινα σε κάποιον για τους ίδιους ακριβώς λόγους για τους οποίους θα τον απέτρεπα από το να τη δει. Ορίστε; Εξηγώ∙ η ταινία διαπραγματεύεται την ιστορία δύο αδελφιών, της Kylie (Karen Gillan) και του Tim (Brenton Thwaites) και την προσπάθεια της πρώτης να αποδείξει ότι οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτήν δεν είναι υπαίτιοι για τα αποτρόπαια εγκλήματα που έλαβαν χώρα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη (και αρκετά πιο σαφής), σύμφωνα με τα αρχεία της αστυνομίας, ο Tim σε ηλικία 8 -αν δεν κάνω λάθος- ετών, σκότωσε τον πατέρα του (Rory Cochrane), ο οποίος λίγο πριν είχε σκοτώσει τη γυναίκα του και μητέρα του Tim (Katee Sackhoff). Σύμφωνα με την Kylie, όμως, τόσο ο Tim όσο και ο πατέρας τους, δεν ήταν υπεύθυνοι των πράξεων τους, αλλά για όλα τα δεινά που βίωσε η οικογένεια τους (συμπεριλαμβανομένων των φόνων) ευθύνεται ένας παμπάλαιος καθρέφτης (καθρέφτης αντίκα) με σκοτεινές δυνάμεις και φιλοαίματες διαθέσεις.

Όπως καταλαβαίνετε, το story της ταινίας δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχετε ακούσει. Αντιθέτως, αποτελεί μία safe επιλογή των σεναριογράφων του είδους, όπως safe επιλογή αποτελεί και για τους θριλερόφιλους. Θα σας την πρότεινα, επομένως, αν μου λέγατε ότι θέλετε να χαζέψετε 1-2 ωρίτσες ένα θριλεράκι μόνοι σας ή με την παρέα σας, στη δροσιά του μπαλκονιού σας ή του air condition, από την άλλη, θα σας απέτρεπα από το να τη δείτε για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Δε βαρεθήκατε τα ίδια και τα ίδια; Δε θέλετε να δείτε μία ταινία χωρίς να ξέρετε το τέλος της πριν από την αρχή της; Για εμένα, πάντως, το προβλέψιμο σενάριο λειτούργησε θετικά, διότι την είδα στο τέλος μίας ημέρας με 45°C (!), οπότε ο πολτοποιημένος μου εγκέφαλος δε θα άντεχε και πολλά περισσότερα.

Θα μου πεις, δε βαρέθηκες; Όχι. Και πάμε στο δεύτερο θετικό και ταυτόχρονα αρνητικό στοιχείο της ταινίας. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της Mike Flanagan παίζει ένα -χαοτικό θα το χαρακτήριζα - παιχνίδι καθ’ όλη τη διάρκεια της, μπερδεύοντας σκηνές του παρόντος και του παρελθόντος, καθώς και τις πραγματικές αναμνήσεις των πρωταγωνιστών με αυτές που εξωτερικοί παρατηρητές τους οδήγησαν να έχουν. Αυτό το παιχνίδι παίζεται τόσο έντονα (σε ορισμένα σημεία παραδέχομαι αρκετά επιδέξια) που καταφέρνει από τη  μία να σε εξιτάρει, από την άλλη να σε κουράσει απίστευτα. Διότι, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, χωρίς αυτό, θα ήταν μία μάλλον τρομερά βαρετή ταινία, από την άλλη, όταν έχεις πιει και δύο μπυρίτσες και βλέπεις στο ίδιο πλάνο τους ηθοποιούς σε διάφορες ηλικίες, στάσεις και θερμοκρασίες σώματος, ρίχνεις και ένα σιχτίρισμα για τον πονοκέφαλο που σου προκαλείται…

Last but not least, ο συνδυασμός των αδιάφορων ηθοποιών, των ασυνεχειών του σεναρίου και των χιλιοχρησιμοποιημένων σκηνοθετικών τρικ, σε κάνει να αναρωτιέσαι (εκ των υστέρων βέβαια) γιατί δεν πέρασες αυτές τις δύο ώρες με ένα mojito στο χέρι, σε κάποιο καλοκαιρινό μπαράκι. Από την άλλη, όμως, δεν είναι ο συνδυασμός αυτός, αυτό που πυροδοτεί τα σχόλια και τα γέλια της παρέας, κάνοντας αυτές τις καλοκαιρινές βραδιές αξέχαστες;