Cruel As a Child (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

18η Συμμετοχή  από τον Κώστα Μπίνα

Δεν φοβόμαστε να χάσουμε τον σύντροφό μας ή την σύντροφό μας. Φοβόμαστε μην μείνουμε μόνοι μας. Όλοι έχουμε πει όταν έχει τελειώσει μια σχέση δεν μπορώ χωρίς εκείνη....δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν... μην με αφήσεις... αυτό που έρχεται μετά το μην με αφήσεις αλλά ποτέ δεν το λέμε δυνατά είναι το με εμένα. Μην με αφήσεις μόνο μου... με εμένα. Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε τον εαυτό μας. Μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλο τον κόσμο. Ο εαυτός μας θα είναι το τελευταίο άτομο. Αν τα πηγαίναμε καλά με εμάς, δεν θα υπήρχαν ψυχολόγοι και ψυχίατροι. Το περίεργο είναι ότι όσο πιο ανεπτυγμένος είναι ένας πολιτισμός τόσο περισσότεροι ψυχολόγοι υπάρχουν. Δεν είδα κάποιον ψυχολόγο στις φυλές του Αμαζονίου. Δεν ξέρω αν εκεί οι άνθρωποι τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, δεν έχω πάει ποτέ αλλά πιστεύω είναι καλύτερα σε σύγκριση με εμάς. Η φύση παίζει μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό.

         

Ας θυμηθούμε την τελευταία φορά που ήμασταν μόνοι μας στη φύση. Τελείως μόνοι μας, εμείς και οι μέλισσες. Τρέχαμε, μυρίζαμε λουλούδια, κυνηγούσαμε πεταλούδες, τρέχαμε από κάποια αράχνη ή άλλο έντομο, τραγουδούσαμε, σφυρίζαμε, ξαπλώσανε στο γρασίδι και κοιτούσαμε τα σχέδια που έκαναν τα σύννεφα, κατουρήσαμε, δεν σκεφτόμασταν την δουλειά μας, και τέλος χαμογελούσαμε. Νιώθαμε αυτή την αίσθηση ελευθερίας, που μας προσφέρει η φύση.

          Όλα αυτά όμως αλλάζουν όταν υπάρχει και κάποιος άλλος εκεί. Θα έχουμε στο μυαλό σας αν μας κοιτάζει, αν σχολιάζει το κάθε τι που κάνουμε. Αν του φαίνεται περίεργος ο τρόπος που μιλάμε, που γελάμε. Η αίσθηση της ελευθερίας χάνετε, επειδή εμείς την αφήνουμε να χαθεί. Επειδή θέλουμε να διατηρήσουμε μια εικόνα, η οποία πρέπει να είναι καθώς πρέπει για τους άλλους. Όλο αυτό γίνετε αν απλά μέσα στη φύση βρεθεί και κάποιος άλλος μαζί σας. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν μετά έρθουν εκατό, χιλιάδες, εκατομμύρια άλλοι. Το μυαλό τρελαίνετε, ο καθωσπρεπισμός χτυπάει κόκκινο. Τι πρέπει να κάνω για να με συμπαθήσουν? Με σχολιάζουν? Με εμένα γελάνε? Και έτσι σιγά σιγά καταλήγουμε να καθόμαστε σε μία δερμάτινη πολυθρόνα και να μιλάμε σε κάποιον άγνωστο για θέματα που δεν έχουμε πει δυνατά ούτε στον εαυτό μας.