Το παγώνι μου

Από την Ιουλία Ελευθεριάδου (Διαγωνισμός - 7η Συμμετοχή)

Ήτανε κάποτε ένα παγώνι. Το κάποτε εδώ δεν είναι σαν το μια φορά και έναν καιρό τον παραμυθιών, αλλά εντάσσεται χρονικά μεταξύ του άμεσου και του έμμεσου παρελθόντος. Συνεχίζει να είναι αόριστο χρονικά, γιατί δε μας βοηθάει η μνήμη μας να το τοποθετήσουμε σε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Τουλάχιστον ξέρουμε ότι δε μιλάμε για εκατό ή χίλια ή δέκα χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά για ένα υποσύνολο χρόνου ανάμεσα στα τριάντα χρόνια της δικής μου ζωής. Διαφορετικά δε θα είχα ποτέ την τύχη να γνωρίσω το παγώνι.

Όταν συμβαίνει στη ζωή μας κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ο χρόνος στη ζωή μας καθορίζεται ως πριν ή μετά το γεγονός αυτό, με την αντίστοιχη λογική του π.Χ. και μ.Χ. Συνήθως αυτό το παθαίνουμε όταν γνωρίσουμε κάποιον που στην αρχή θα κεντρίσει το ενδιαφέρον μας, μετά θα κερδίσει τη συμπάθειά μας, μετά την αγάπη μας και στο τέλος γίνει ουσία δική μας και κομμάτι μας.

Κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί σε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη είναι βέβαια μέσα από ένα δυνατό έρωτα, όταν βρει κάποιος το άλλο του μισό. Η δεύτερη είναι να γνωρίσει κάποιον που τα μάτια του θα είναι καθρέπτες και θα μπορεί να βλέπει τον εαυτό του μέσα από αυτά και η περίπτωση αυτή είναι η φιλία. Υπάρχει βέβαια και η ειδική περίπτωση του να ερωτευτεί κάποιος το φίλο του, αλλά κάτι τέτοιο δε σχετίζεται με την ιστορία μας. Με το παγώνι και εμένα συνέβηκε η δεύτερη περίπτωση.

Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά τυχαία, ξαφνικά, απροσδόκητα και εδώ που τα λέμε, τα σημαντικότερα και ουσιαστικότερα πράγματα στη ζωή μας έτσι συμβαίνουν. Εγώ ήμουν αρκετά μικρή, με τη σχετική έννοια του χρόνου που αναφέραμε παραπάνω. Έχω την αίσθηση ότι μάλλον ήταν μαζί μου και κάποιος από τους δύο γονείς μου ή ίσως και οι δύο. Δε θυμάμαι ποιος και δεν έχω την αίσθηση ότι με κρατούσε από το χέρι ή ότι μου μιλούσε. Όμως, πρέπει να ήταν κάπου εκεί κοντά μαζί μου διότι δεν είχα την ανασφάλεια ότι ήμουν μόνη μου και εκτεθειμένη. Ήξερα ότι αν το χρειαζόμουν θα ήταν κάποιος δίπλα μου.

Ήμουν ή ήμασταν στην αυλή του κτιρίου του συλλόγου των κυνηγών για κάποιο αδιάφορο για εμένα τότε λόγο σε μια επαρχιακή ελληνική πόλη, η οποία λέγεται και κωμόπολη γιατί δεν είναι χωριό, ούτε πόλη. Κοντά σε αυτήν την κωμόπολη γεννήθηκε ο πατέρας μου και εκεί γνώρισε ξαφνικά και αναπάντεχα τη μητέρα μου, η οποία γεννήθηκε κάπου πολύ μακριά. Όμως, ξαφνικά και αναπάντεχα παρέλαβε ένα φάκελο με τον πρώτο διορισμό της ως δασκάλα στη συγκεκριμένη κωμόπολη. Στην αρχή μάλιστα δεν ήθελε καθόλου να πάει, παραλίγο να αρνηθεί και αν δεν πήγαινε δε θα γνώριζε τον πατέρα μου και έτσι εγώ δε θα υπήρχα. Έχω ζήσει και εγώ εκεί κάποια χρόνια, αλλά πολλά δε θυμάμαι. Ξέρω όμως ότι αυτό το μέρος είναι σημαντικό, αφού εκεί γνώρισε ο μπαμπάς τη μαμά και εγώ το παγώνι.

Μέσα στην αυλή των κυνηγών υπήρχε ένας φράχτης που απομόνωνε μια μικρή έκταση του κτήματος. Πλησίασα πιο κοντά στο φράχτη για να δω τι είχε μέσα. Τότε ήταν που με πλησίασε το παγώνι. Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα σε αυτό ήταν ο τρόπος που περπατούσε. Είχε μία περηφάνια, έναν αέρα κοσμοπολίτικο, ένα ύφος που παρόμοιο είχα δει στις ντίβες του αμερικάνικου κινηματογράφου, μέσα από εικόνες προηγούμενων δεκαετιών.

Το παράδοξο όμως ήταν ότι ενώ φαινομενικά είχε μια υπερφίαλη αλαζονεία και έπαρση, όταν με πλησίασε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, ήταν πλέον ένα ευάλωτο, φοβισμένο και ίσως δειλό πλάσμα. Η ουρά του ήτανε όλη την ώρα κλειστή. Πέρασαν κάποια λεπτά που με το παγώνι κοιταζόμασταν στα μάτια και ήμασταν και οι δύο ακούνητοι. Μάλλον από το φόβο της αβεβαιότητας για το πώς θα αντιδράσει ο άλλος. Ήξερα ότι αν κάνω οποιαδήποτε κίνηση, για παράδειγμα να το ακουμπήσω, κάτι που βέβαια ήθελα πολύ, θα εξαφανιζότανε αμέσως από μπροστά μου και δε θα ξαναείχα την ευκαιρία ποτέ να είμαι τόσο κοντά, μπροστά του!

Εκμεταλλεύτηκα όλο το χρόνο που είχα στη διάθεσή μου για να το επεξεργαστώ. Η ομορφιά του ήταν αφοπλιστική. Ο συνδυασμός χρωμάτων, τα φτερά του, τα μάτια του, ο λαιμός του ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει μέχρι τη στιγμή που γνώρισα το παγώνι. Στη συνέχεια αναρωτήθηκα που ζούνε τα παγώνια. Μέχρι τότε ήξερα για παγώνια που βρίσκονται σε ζωολογικούς κήπους και μετά γνώρισα αυτό στην αυλή των κυνηγών.

Όταν έκανα αυτή τη σκέψη τρόμαξα. Έκανα εικόνα τους κυνηγούς να σκοτώνουν το παγώνι και αυτό μου προκάλεσε απίστευτο φόβο γιατί αν πάθαινε κάτι το παγώνι, εγώ θα στεναχωριόμουν πολύ. Μεγάλος μπελάς να γνωρίζεις παγώνια και να έχεις και την έννοια τους μετά.

Ευτυχώς αργότερα θα μου ξεκαθάριζε ο πατέρας μου ότι οι κυνηγοί δε σκοτώνουν παγώνια και ότι αυτό στην αυλή, όπως και άλλα ζώα τα είχαν σαν έκθεση φυσικής ιστορίας. Μου εξήγησε ότι οι κυνηγοί είναι άνθρωποι που αγαπούν τη φύση και τους αρέσει να βρίσκονται στη φύση και να κυνηγάνε. Επίσης, μου είπε ότι αυτοί που είναι επικίνδυνοι δεν είναι αυτοί στο σωματείο, που κυνηγούν με άδεια, σε συγκεκριμένες περιοχές, εποχές και με συγκεκριμένους κανόνες, έτσι ούτως ώστε να μην κινδυνέψει κανένα ζωντανό είδος με εξαφάνιση. Θα πω ψέματα αν πω ότι κατάλαβα τι εννοούσε και αν είχε δίκιο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μόνο ανακούφιση που δεν κινδύνευε το παγώνι και αυτό μου έφτανε.

Μέσα σε μία στιγμή που κοίταξα το παγώνι, ένιωσα τόσα πολλά, νοιάστηκα για αυτό λες και το ήξερα όλη τη ζωή μου. Τότε πήρα ένα από τα πρώτα μου μαθήματα της ζωής. Για το λόγο αυτό είναι για εμένα τόσο σημαντική η συνάντησή μου με το παγώνι. Κατάλαβα ότι μια στιγμή φτάνει για να νιώσεις κάποιον φίλο σου, αρκεί να διαβάσεις στα μάτια του μια ανάγκη. Να τον συμπαθήσεις γιατί είδες κάτι που σε συγκίνησε ή και που σου θύμισε τον εαυτό σου.

Κοιτάζοντας το παγώνι ψιθύρισα τι όμορφο που είσαι! Δε θυμάμαι αν το είπα δυνατά ή από μέσα μου. Ένιωσα όμως ότι τι παγώνι το κατάλαβε γιατί αμέσως μετά άνοιξε την ουρά του σε όλο της το μεγαλείο και μαγεύτηκα ακόμη περισσότερο. Τότε είδα στα μάτια του παγωνιού τον εαυτό μου. Στο μέλλον θα γινόμουν και εγώ σαν το παγώνι. Θα έψαχνα με αγωνία στο πλήθος να βρω κάποιον να με αναγνωρίσει παρά τις αδυναμίες μου και τις ανασφάλειές μου. Όταν συμβαίνει αυτό και μόνο τότε μπορεί κανείς ή εγώ, να ανοίξει τα φτερά του.

Είμαι τυχερή γιατί έχω γνωρίσει ανθρώπους που παραμένουν στην επιφάνεια και βλέπουν μόνο αυτήν, αλλά ευτυχώς γνώρισα και άλλους που με αποδέχτηκαν και με βοήθησαν να ανοίξω τα φτερά μου.