Act of Valor (2012 -ελληνιστί «Πράξη Ανδρείας»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

        Εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε να είναι «Τι γενναίοι που είναι οι πεζοναύτες μας» και να αποτελεί τρόπο προσέλκυσης νέων πεζοναυτών από τον αμερικανικό στρατό. Άλλωστε αυτό δεν ισχύει λίγο-πολύ με όλες τις πολεμικές αμερικανικές ταινίες όπου όλος ο κόσμος είναι εναντίον των καλών αμερικάνων??

     Η ταινία αφηγείται την περιπέτεια μιας ομάδας πεζοναυτών που αφού σώζουν αρχικά μια μεξικανή δασκάλα από τα χέρια τρομοκρατών, διαπιστώνουν ότι από πίσω κρύβονται πολλά που φυσικά θα καταλήξουν σε τρομοκρατική επίθεση σε αμερικανικό έδαφος (η 11/9 ακόμα πληγώνει και φοβίζει τους Αμερικάνους απ’ ότι φαίνεται). Αρκετή δόση προπαγάνδας φυσικά (οι πεζοναύτες μπουκάρουν σε σπίτια όπου σκοτώνουν μόνο τους άνδρες και δεν πειράζουν τις γυναίκες), δράση στο μέγιστο βαθμό, παρουσίαση πολεμικών μηχανών τελευταίας τεχνολογίας και…ανδρεία. Οι παραπάνω γραμμές θα μπορούσαν να ανταποκρίνονται σε όλες τις ταινίες αυτού του είδους. Ας πάμε όμως τώρα εξειδικευμένα στη συγκεκριμένη ταινία. Οι δημιουργοί (Mike McCoy, Scott Waugh, Kurt Johnstad) προσπαθούν να δώσουν έμφαση στο συναίσθημα και σε ένα βαθμό το πετυχαίνουν. Η ταινία είναι αφηγηματική στο μεγαλύτερο μέρος της και ειδικά στην αρχή όπου μας δείχνει τη ζωή των πεζοναυτών πριν την αποστολή με τις οικογένειές τους. Σε αυτές τις σκηνές δεν μπορείς να μην αισθανθείς συγκίνηση σκεπτόμενος ότι αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν πίσω γυναίκες και παιδιά για να υπερασπιστούν τα (σωστά ή λανθασμένα είναι άλλη υπόθεση) πιστεύω τους (υπάρχουν και κάποιοι που το κάνουν για βιοποριστικούς λόγους βέβαια ή απλά λόγω βλακείας). Άλλωστε δεν φταίνε αυτοί αν οι Η.Π.Α. με τις επεκτατικές και μιλιταριαστικές πολιτικές της έχει δημιουργήσει παντού εχθρούς. 

    Το ύφος της ταινίας είναι ντοκυμαντερίστικο (σε αυτό βοηθάει τόσο η αφήγηση, όσο και το γεγονός ότι οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι πραγματικοί πεζοναύτες και όχι ηθοποιοί). Οι ρυθμοί εξαντλητικά γρήγοροι (πάντως δεν κατάλαβα πως πέρασαν σχεδόν 2 ώρες) χωρίς περιττές σκηνές ενώ και η υπόθεση είναι απλή και κατανοητή, ό,τι πρέπει δηλαδή για μια τέτοια ταινία. Ξεκινάει με μια πολύ δυνατή σκηνή, ίσως από τις πιο σοκαριστικές που έχω δει σε ταινία όπου δεν βλέπεις ακριβώς τι γίνεται αλλά το γνωρίζεις και σοκάρεσαι. Οι ηθοποιοί δεν είναι κακοί δεδομένου ότι δεν είναι ηθοποιοί. Η σκηνοθεσία η κατάλληλη για την ταινία χωρίς πολλή καλλιτεχνία αλλά προσεγμένη σε μεγάλο βαθμό. Τέλος, προσπαθεί να παρουσιάσει το κατά τη γνώμη μου δυνατότερο είδος φιλίας που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ δύο ανδρών, αυτό μεταξύ συμπολεμιστών αν και τελικά δεν εστιάζει καθ’ όλη τη διάρκεια εκεί. 

 Τα αρνητικά νομίζω είναι τα προφανή. Προπαγανδιστικό κλίμα (πάντως όχι σε ενοχλητικό βαθμό για μένα τουλάχιστον), επίδειξη δύναμης (το έχω μεγαλύτερο – το όπλο ντε- και το δείχνω) από μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που έχει δημιουργήσει τόσους εχθρούς που σε κάνει να αναρωτιέσαι πότε θα την πατήσει πραγματικά και πολύ μα πολύ αίμα (όχι αναγκαστικά αρνητικό, ανάλογα πόσους αντέχεις να δεις να πεθαίνουν με μια σφαίρα στο κεφάλι). Τέλος, οι διάλογοι είναι επιπέδου δημοτικού στις περισσότερες σκηνές (τι να κάνεις το μπλα μπλα άλλωστε όταν μιλούν τα όπλα).

       Γενικά πάντως μιλάμε για μια καλή ταινία για το είδος της απλά θα πρέπει να εστιάσεις όχι στην προπαγάνδα αλλά στις σχέσεις των ανθρώπων, να ξεχάσεις ότι οι πρωταγωνιστές είναι στρατιώτες της παγκόσμιας υπερδύναμης και να τους δεις ως απλούς ανθρώπους που κάνουν μια συνειδητή επιλογή για διάφορους λόγους. Εντάξει υπάρχουν και οι στρατο%#^#%# που θέλουν απλά να σκοτώσουν αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Μια καλοφτιαγμένη ταινία δράσης που θα σε κρατήσει για 2 ώρες στην τσίτα!!!