 |
| Σταυρούλα Δεκούλου |
Γυμνή στον κάμπο
Κι αν φθινοπώριασε τι;
Γυμνή διαβαίνω στης λαχταράς τον κάμπο.
Έλα να με ντύσεις με στίχους,
να νοτίσεις τη σάρκα με φιλιά που
μυρίζουν γαζία.
Θα σε φιλέψω δύο χείλη βουτηγμένα στο
μέλι με θυμαρίσια ανασαιμιά.
Έλα να σκεπαστούμε μ' ένα σεντόνι
ραμμένο από ροδόχρυσα πλατανόφυλλα
και να μεθύσεις από τον μούστο του
κορμιού
που στ' άγγιγμά σου κόκκινο γίνεται
κρασί
που 'χει τη γλύκα του έρωτα και τ' άρωμα
του πόθου.
Σταυρούλα Δεκούλου 1/10/19
Στιγμές φωτός
Σαν γέρνει η νύχτα τα χρυσόχαρτα
χηρεύουν
απ΄ την επίκτητη λάμψη τους
κι έτσι σκληρά και τσαλακωμένα
δυσκολεύονται πια να κλέψουν ανέμελα
φιλιά από φιλήδονα χείλη.
Τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι
αναμετρούν το ύψος τους
με της ψυχής τους το βάθος
και την ικμάδα του νου.
Έχει τόση μαγεία να γεννιέσαι φεγγάρι
μα το πληρώνεις ακριβά…
Κανείς δεν μπορεί να σ’ αναγνωρίσει αν
δεν σ’ ανταμώσει νύχτα.
Σταυρούλα Δεκούλου 14/10/19
Σ' έντυσα έρωτα
Θα ‘θελα να βρω δυο στίχους
να σε χωρούν ολάκερο μέσα τους.
Να μην περισσεύει λέξη καμιά.
Να χωράς σε μια βαθιά μου ανάσα
και σαν κραυγή να φανερώνεσαι.
Να σωπαίνουν όλοι οι ήχοι τριγύρω
και ν’ απομένει μόνο αυτός της καρδιάς
μου που σε συλλαβίζει.
Θα ‘θελα να βρω μια λέξη να στη φορέσω
κατάσαρκα.
Είμαι γυμνός από χρόνια, μου ‘χες πει.
Δάκρυσα κι άρχισα να κλώθω στίχους.
Μα όσο νήμα κι αν ξόδεψα
μονάχα πέντε γράμματα κατάφερα να σιάξω.
Έρωτα σ’ έντυσα κι αφέθηκα να με
ταξιδέψεις.
Σταυρούλα Δεκούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου