"Η Νεράιδα" από την Κατερίνα Σακελλάρη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Άλλο ένα κυριακάτικο πρωινό ξύπνησα ξημερώματα για να πάω στην αρχαία Κόρινθο. Mου έχει γίνει συνήθεια να επισκέπτομαι αρχαιολογικούς χώρους νωρίς το πρωί πριν πλακώσουν τα στίφη των τουριστών, εξάλλου το πρωινό φως είναι πάντα καλύτερο για τις φωτογραφίες που μου αρέσει να τραβάω 8.30 πέρασα την πύλη του αρχαιολογικού χώρου μόλις κούμπωσα τον τηλεφακό και τον έστρεψα στα απομεινάρια του ναού αντί για τον κίονα που στόχευα είδα τα δύο πιο φωτεινά μέλια μάτια που έχω δει ποτέ μου  να κοιτάζουν ευθεία στον φακό και να μου χαμογελούν κατέβασα γρήγορα τον φακό και έκανα τα πρώτα βήματα για να την πλησιάσω άλλα τα χαμογελαστά μάτια είχαν εξαφανιστεί. Τις επόμενες Ώρες έψαχνα στον χώρο να την βρω αλλά πουθενά, οι τουρίστες άρχισαν να γεμίζουν τον χώρο και εγώ κάθε φορά που σήκωνα την μηχανή μου και προσπαθούσα να εστιάσω σε ένα δέντρο ένα κίονα ένα λουλούδι πάντα νόμιζα ότι έβλεπα τα ελαφίσια  μάτια της να μου χαμογελούν για κλάσματα του δευτερολέπτου και να χάνονται. Μέσα στην απογοήτευση μου ρώτησα έναν Φύλακα μήπως είχε δει μία κοπέλα με χαμογελαστά μέλια μάτια μόλις ολοκλήρωσα την πρόταση μου κατάλαβα πόσο τρελός πρέπει να φαινόμουν στα μάτια του φύλακα. Αλλά παραδόξως αντί να με διαολόστειλε μου μίλησε για τις νεράιδες που στοιχειώνουν τον χώρο της Ακροκορίνθου εδώ και χιλιετίες τρελαίνοντας τους άντρες απλώς και μόνο με το χαμόγελό τους ή με μια μάτια τους.

Στην αρχή νόμισα ότι με δουλεύει αλλά μετά άρχισε να μου λέει λεπτομέρειες για άντρες της δικής του γενιάς που έχασα την μιλιά τους ή ακόμα και τα λογικά τους από τα χαμογελαστά μάτια μιας νεράιδας . Λίγο φοβισμένος λίγο απογοητευμένος αποφάσισα να φύγω από τον αρχαιολογικό χώρο και να κάτσω για έναν καφέ δίπλα από την πύλη ,η μηχανή πήγε να μου πέσει από τα χέρια, στο πρώτο τραπεζάκι κάθονταν η νεράιδά μου με το μελιά μάτια και διάβαζε ένα βιβλίο πίνοντας φραπέ δεν πίστευα στα μάτια μου την πλησίασε της είπα ότι την είχα δει στον αρχαιολογικό χώρο και πόσο μου έκανε εντύπωση τα χαμογελαστά μάτια της μου είπε το όνομα της  που για κάποιο λόγο το ξέχασα αμέσως μου έδωσε το χέρι της και στην μνήμη μου χαράχτηκε ανεξίτηλα το σπασμένο της νυχάκι. Μιλήσαμε για ιστορία, φιλοσοφία αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι τα λακκάκια στα μάγουλα της όταν χαμογελούσε. Ένιωθα μεθυσμένος και ας είχα πιεί μόνο καφέ, χωρίς να το έχω σχεδιάσει έσκυψα και της πήρα ένα φιλί από τα ροζ  σαρκώδη χείλη της η μαγεία  του πρώτου φιλιού το άρωμα που ανέδυε το σώμα της δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο. Στην πρότασή της να περπατήσουμε στο παρακείμενο δασάκι την ακολούθησα με ευχαρίστηση αφού το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι δίπλα της να αναπνέω το άρωμά της  να βλέπω τα χαμογελαστά της μάτια. Ακόμα και όταν με οδήγησε μέσα στον χορταρένιο κύκλο βαθιά στο δάσος μπήκα με ευχαρίστηση. Πλέον ήξερα ότι δίπλα μου

Είχα μία νεράιδα ένα μαγικό πλάσμα ικανό για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο μέσα στον κύκλο με φίλησε ακόμα μια φορά το σώμα της κόλλησε πάνω στο δικό μου τα χέρια μου ταξίδευαν στην πλάτη της και στα μακριά μαλλιά της δεν με ένοιαζε αν έχανα τα λογικά μου ή την ομιλία μου το μόνο που ήθελα είναι την νεράιδα μου αγκαλιά. Tο επόμενο πρωί ξύπνησα έξω από τον  κύκλο απόλυτα λογικός και χωρίς προβλήματα ομιλίας αλλά με μια βαθιά θλίψη γιατί ήξερα ότι η νεράιδα μου είχε φύγει. Ίσως η τρέλα να ακολουθήσει την θλίψη και ο μύθος για τις νεράιδες βγει αληθινός.