"Αφηγήσεις Πεσόντα" από τον Θανάση Πάνου

ΤΡΙΧΕΣ

Λόγω της αδυναμίας μου στις γυναικείες τρίχες ποτέ δεν θα μπορούσα να είμαι κουρέας. Τρίχα καμία δεν θα είχα κόψει όπως ταιριάζει στα όμορφα κεφάλια τους. Το ψαλίδι στο χέρι μου θα ήταν αδύνατον να κόψει έστω και μια γκρίζα τρίχα.
Μια μέρα όμως, ωστόσο, εμφανίστηκε στην κλίνη μου γυναίκα με μαλλιά πολλά, μακριά πλοκάμια που ηδονικά με τύλιγαν και εγώ χανόμουν μέσα τους.
Είδε την αδυναμία μου αυτή και μου τα πρόσφερε, σφάγιο ερωτικό στα πόδια μου. Στην αρχή έκπληκτος αρνήθηκα, εκφράζοντας την θέση μου ότι αν κόψω τα υπέροχα μαλλιά της ήταν σαν να έκοβα αυτό το τόσο όμορφο και εύθραυστο κεφάλι και συνάμα το πιο μαλακό κομμάτι από τον έρωτα που ήμουν τυλιγμένος.

Ήταν όμως τόση η φλόγα της δίψας κάτι από το σώμα της να μου προσφέρει, που μόνη της τα έκοψε, χωρίς την άρνησή μου την ευγενική διόλου να υπολογίσει.
Έτσι ακόμη μια φορά ο έρωτας πέταξε μακριά και αγανακτισμένος έμεινα, τις τρίχες της να πλέκω στο άδειο μου κεφάλι.