Ταξίδια του Φακού - Στράτος Σολανάκης

Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν και φυλακίζουν στιγμές, αλλά και συναισθήματα που μένουν για πάντα, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε. Σε άλλες περιπτώσεις, μας διηγούνται και κάποια ιστορία. Το ίδιο θα κάνει αυτή τη φορά ο Στράτος Σολανάκης, ο οποίος φιλοξενείται και πάλι στο μπλογκ μας και μας παρουσιάσει τη δική του ιστορία μέσα από κάποιες ιδιαίτερες φωτογραφίες. Πάμε να δούμε τι έχει να μας πει...

Εκείνο το πρωινό ήταν ομιχλώδες, προμήνυμα πως η μέρα δε θα κυλούσε καλά και κάτι θα πήγαινε στραβά. Ακόμα και το κεφάλι φοβόσουν να σηκώσεις να κοιτάξεις τον ουρανό. Η φύση συμμαχούσε με το μουντό τοπίο, με τα δέντρα να δείχνουν μια απειλητική και άγρια διάθεση.

Εκείνη λοιπόν τη μέρα, ο Φαίδων αποφάσισε να πάρει τη βάρκα και να δοκιμάσει την τύχη του στην ψαριά. Τα οικονομικά της οικογένειας τον τελευταίο καιρό δεν ευνοούσαν μια άνετη ζωή, κι έτσι ήταν αρκετές οι μέρες που η βάρκα ανοιγόταν στο πέλαγος. Η Γαλήνη, σαν πιστή σύζυγος και σύντροφος, αποφάσισε να τον συνοδεύσει και αυτή τη φορά και τώρα στεκόταν τον κοίταζε που ξεμάκραινε παρακαλώντας μέσα της να πάνε όλα καλά.

Λίγη ώρα μετά, αφού η βάρκα είχε ανοιχτεί για τα καλά και η Γαλήνη είχε επιστρέψει στο σπίτι, ένας μανιακός αέρας έδωσε το παρών επιζητώντας την προσοχή όλων. Η καρδιά της Γαλήνης άρχισε να χτυπά ξέφρενα και βγήκε τρέχοντας από το σπίτι. Κατηφόρισε με βιασύνη προς το λιμάνι, σαστίζοντας όταν έφτασε, με την ορμή των κυμάτων που απειλούσαν να καταπιούν όποιον ανόητο στεκόταν μπροστά τους.

Στάθηκε κάπου παράμερα να προφυλαχθεί και η καρδιά της έστελνε αμέτρητες προσευχές, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, δεν την ένοιαζε αν ήταν θεός ή διάβολος, αρκεί να γυρνούσε σώος ο αγαπημένος της. Συντροφιά της είχε την ελπίδα, αν και βαθιά μέσα της γνώριζε πως δε θα τον έβλεπε πάλι ποτέ.

Κάποτε, η οργή του αέρα κόπασε και ακολούθησαν ατελείωτες ώρες αναμονής. Η Γαλήνη προσευχόταν, παρακαλούσε, καμιά ικεσία της όμως δεν εισακούστηκε. Το λιμάνι ήταν άδειο, ακριβώς όπως και η καρδιά της. Ένα γκρίζο τοπίο έμεινε και μια φουσκωμένη θάλασσα, που έμοιαζε να την περιγελούσε. Τα δάκρυά της έπεσαν κάτω κι ενώθηκαν με τα νερά που είχαν αφήσει πίσω τ' αγριεμένα κύματα. Ο Φαίδων δε θα γυρνούσε καλά και η Γαλήνη δε θα έβρισκε ποτέ πια γαλήνη στην ψυχή της..

Επιμέλεια κειμένου: Σοφία Κραββαρίτη