Από το
πρωί ένιωθε έντονη δυσφορία. Το βράδυ δεν είχε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου, στο μυαλό
τον στριφογύριζαν διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα του παρελθόντος.
Όσο προχωρούσε η ώρα και η μέρα η δυσφορία γινόταν εντονότερη.
«Δύσκολη η
σημερινή μέρα» ψέλλισε κοιτώντας τον εαυτό του στο καθρέφτη. Πράγματι η
σημερινή μέρα δεν ήταν μια τυχαία μέρα, ήταν σημαδιακή μέρα για τον ίδιο. Σαν
σήμερα πριν από 20 χρόνια παντρεύτηκε την εκλεκτή της ζωής του αν και με περιπετειώδη
τρόπο εντούτοις η αγάπη ήταν τόσο μεγάλη που τίποτε δεν θα μπορούσε να σταθεί
εμπόδιο στα όνειρα τους. Τα πρώτα χρόνια πέρασαν αρκετά καλά μόνο ευχάριστες αναμνήσεις
είχε να θυμάται με αποκορύφωμά τη γέννηση της μονάκριβής του κόρης. Στην πορεία
θέλεις λίγο η ρουτίνα θέλεις άλλοι τρίτη παράγοντες άρχισε να χάνεται η ισορροπία
η χημεία και αντικαταστάθηκαν με την ανία και βαρεμάρα, ώσπου λίγο αργότερα οδηγήθηκε στο
χωρισμό.
Πήγε και κάθισε στο τραπέζι. Πήρε και αρκετά
φωτογραφικά άλμπουμ έβγαλε από μέσα αρκετές φωτογραφίες τις οποίες σκόρπισε κάπως
άτσαλα στο τραπέζι. Τις φωτογραφίες τις αγαπούσε πάντοτε, από τα νιάτα του είχε
επιδοθεί στην φωτογραφική τέχνη από χόμπι στην αρχή αλλά στην πορεία τον κέρδιζε
όλο και περισσότερο. Διακρίσεις και βραβεία ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο η κοινωνική
αναγνώριση που άρχισε να απολαμβάνει από τους καλλιτεχνικούς κύκλους και όχι
μόνο ολοένα και μεγάλωνε οι διακρίσεις ξέφυγαν από τα σύνορα της χώρας και έφτασαν
σε παγκόσμιο επίπεδο με παγκόσμια βραβεία. Έτσι ήταν! Μπορεί στο χώρο της τέχνης
να τον είχε γοητεύσει η φωτογραφία αλλά στον επαγγελματικό μέρος τον είχε κερδίσει
η αγάπη για τον συνάνθρωπο του και ιδιαίτερα για τον αδύναμο και απροστάτευτο συνάνθρωπο
του για αυτό συνειδητά επέλεξε το επάγγελμα του νοσηλευτή ψυχικής υγείας «φοβερός
συνδυασμός» του είχε πει γνωρίζοντας τον πριν από 22 χρόνια η Μαρία η μετέπειτα
σύζυγος του. Η φωτογραφία και η προσφορά στον συνάνθρωπο τόσο διαφορετικά
πράγματα αλλά με τόσα κοινά στην πορεία.
Εξάλλου δεν ήταν τυχαίο το ότι κατάφερε να συνυπάρξει και τις δυο του αγάπες
ταυτόχρονα. Πρωτοστάτησε και πέτυχε να γίνει ομάδα φωτογραφίας στο χώρο
εργασίας του με μαθητές τους ίδιους τους θεραπευομένους του έτσι μπόρεσε να
τους διδάξει την τέχνη της φωτογραφίας και παράλληλα να τους μάθει να αγαπούν
και να αποδέχονται το εαυτό τους να προσφέρουν στην κοινωνία μέσο δεξιοτήτων
και ικανοτήτων μιας εναλλακτικής δραστηριότητας ευχάριστης και δημιουργικής.
Η ίδια η
φωτογραφική τέχνη που τόσο πολύ αγάπησε σε βαθμό που την μετέφερε και στο
επαγγελματικό του χώρο ήταν αυτή που του έδωσε την χαριστική βολή. Με ένα
«κλικ» πέρασε και κατέστρεψε όλη του τη ζωή διαγράφοντας τα πάντα, γιατί
ακριβώς έτσι είχε γίνει! Σε κάποια στιγμή αδυναμίας όπου οι ισορροπίες στο
σπίτι ήταν αρκετά λεπτές με καυγάδες, φωνές για ασήμαντα πράγματα ο ίδιος
βρέθηκε ευάλωτος και «εύκολο θήραμα» σε μια όχι άγνωστη γυναίκα για τον ίδιο η
οποία εκμεταλλεύτηκε την αδύναμη στιγμή του και κατέληξε να έχει ένα «
επιπόλαιο» δεσμό μαζί της.
Σε κάποιο «μυστικό» ραντεβού σε ένα απόμερο cafe καθισμένοι στο πιο απομακρυσμένο
τραπεζάκι ο ίδιος επιζητούσε λίγη συντροφιά και ένα άτομο να μπορεί να αφουγκραστεί
την φουρτούνα που περνούσε! Εκείνη ζητούσε αγάπη και έρωτες ενώ ο φωτογράφος
που βρέθηκε την δεδομένη στιγμή εκεί για να αναλάβει την νέα καμπάνια του νέου ανανεωμένου
cafe έκανε την
δουλεία του βγάζοντας φωτογραφίες για να
δοθούν σε όλο τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Έτσι το cafe με την μοντέρνα
διακόσμηση τα ωραία τραπεζάκια και το
ερωτευμένο ζευγαράκι σε δεύτερο φόντο να συμπληρώνει το «κατ» παρέλασε μπαίνοντας σχεδόν σε όλα τα σπίτια καταλήγοντας
και στα χέρια της συζύγου του η οποία αναγκάστηκε στη συνέχεια να ψάξει το
κινητό του! Εκεί μπόρεσε να βρει και να συμπληρώσει και τα υπόλοιπα κομμάτια
του παζλ που της έλειπαν. Μάταια
προσπάθησε να της εξηγήσει, να απολογηθεί ,να μαζέψει, να σώσει ότι μπορούσε να σωθεί! Όλα έγιναν τόσο γρήγορα,
με ταχύτητα φωτός!
Μόνος τώρα ψάχνει
μέσα από φωτογραφίες τις αναμνήσεις του. Άλλοτε αναστενάζοντας, άλλοτε κυλώντας
δάκρια από τα μάτια του! Όλες όμως τις προσπέρνα! Δεν στέκεται σε καμία! Τις
σκορπά άτσαλα στο τραπέζι ώσπου ξαφνικά στα χέρια του πέφτει μια φωτογραφία με
ένα μικρό κοριτσάκι! Είναι η κόρη του η Χαρά του προσπαθεί να θυμηθεί πότε την
είχε τραβήξει.
Όλη αυτήν την συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή
έρχεται άτσαλα να διακόψει ο ήχος του ηλεκτρονικού υπολογιστή! Είναι μήνυμα
από την κόρη του την Χαρά του, του γράφει
τα εξής «Μπαμπάκα μου δεν σε έχω ξεχάσει πότε, πόσο μάλλον σήμερα που είναι η επέτειος
του γάμου σου με την μητέρα! Τι και αν ζείτε πλέων χωριστά! Εγώ πάντα σε έχω στην καρδιά μου! Ήσουν και παραμένεις
για εμένα το πρότυπο μου! Οι δικές σου αγάπες είναι και δικές μου και για αυτό
έχω ακολουθήσει συνειδητά τα βήματά σου! ’Έχω περάσει στο πανεπιστήμιο στην νοσηλευτική
ψυχικής υγείας ενώ η αγάπη μου για την φωτογραφική τέχνη όλο και μεγαλώνει! Εκτός
από τα βραβεία σε τοπικούς διαγωνισμούς χθες πήρα και το πρώτο μου παγκόσμιο
βραβείο. Το αγόρι μου ο Κώστας τον οποίο θα γνωρίσεις πολύ σύντομα είναι περήφανος
για μένα και λέει ότι πρόκειται για ένα απίστευτα απίθανο συνδυασμό η αγάπη για
την τέχνη και για τους ανθρώπους που υποφέρουν. Νομίζω ότι ζω ότι και εσύ είχες
ζήσει με την μητέρα μου! Σε αφήνω τώρα! Θα σου τηλεφωνήσω αργότερα! Τώρα είμαι
μαζί με τον Κώστα και την φωτογραφική μου μηχανή πάμε για φωτογράφηση! Φιλία…»
Ένας κόμπος
στο λαιμό τον πνίγει! Μένει ακίνητος, αδύναμος. Κοιτάζει από την μια τον ηλεκτρονικό
του υπολογιστή και από την άλλη την φωτογραφία της Χαράς η οποία είναι ακόμη στο χέρι του.
Αναστενάζοντας βαριά και με τρεμάμενη
φωνή κοιτώντας την φωτογραφία λέει «ελπίζω μόνο να μην έχεις στην πορεία το
ίδιο τέλος με εμένα» και ξεσπά σε ένα γοερό κλάμα.
Δεν τόλμησε να το πει στην ίδια μα ούτε καν
τόλμησε να της το γράψει! Το μόνο που τόλμησε ήταν να απευθυνθεί στην
φωτογραφία της που κρατούσε στο χέρι του
και η οποία στο τέλος γλίστρησε από το χέρι του και αναμείχτηκε μαζί με τις υπόλοιπες
όπως γλίστρησε και η ίδια η ζωή του για μια στιγμή η οποία όμως ήταν αρκετή να χάσει
μέσα από τα ίδια του τα χέρια ότι πραγματικά αγάπησε….
-ΤΕΛΟΣ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου