"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Απόψε η νύχτα είναι περίεργη. Συναισθήματα και σκέψεις μπλέκονται και γίνονται ένα μπερδεμένο κουβάρι στο μυαλό μου, που δε λέει να ξεκολλήσει. Ξέρω τι φταίει. Αυτή η βροχή που πέφτει έξω, αυτός ο αγαπημένος ήχος που τώρα πια έχει γίνει μαχαιριά στην καρδιά μου. Αιτία; Εκείνος. Μάλλον... όχι, όχι Εκείνος, αλλά η απουσία του που η βροχή την κάνει δυσβάσταχτη. Την αγαπώ την βροχή. Ναι, την αγαπώ πολύ. Νιώθω κάθε σταγόνα της που πέφτει πάνω μου, σαν ερωτικό κάλεσμα. Κάθε της στάλα γίνεται υγρός σύντροφος που με μουσκεύει και με κάνει να νιώθω ζωντανή. Βρόχινες ριπές που πολιορκούν την ύπαρξή μου ολόκληρη. Μια ύπαρξη που την συντάραξε Εκείνος. Μαζί και την ως τώρα ζωή μου. Αυτός είναι ο λόγος που τώρα πια, κάθε φορά που πέφτει εχει γίνει ένας εφιάλτης που με πονάει. Επειδή στο μυαλό μου έρχεται παντα αυτος.
Τον συνάντησα ένα βροχερό βράδυ σαν το αποψινο. Μια αγέρωχη αντρική φιγούρα μέσα στην υγρή νύχτα. Περπατούσα πίσω του και δεν με είχε δει.
"Ε, ξένε!" φώναξα για ν' ακουστώ.
Αμέσως κοντοστάθηκα έκπληκτη από την τόλμη μου. Γύρισε και με κοίταξε. Λίγες στιγμές μετά, άρχισε να με πλησιάζει.
"Πόσο μόνη είσαι για να βρίσκεσαι έξω μία τέτοια νύχτα;"
"Όσο κι εσύ" βρήκα το θάρρος να του απαντήσω.
Η υπόλοιπη βραδιά, μας βρήκε να κάνουμε έρωτα κάτω από ένα υπόστεγο ρουφώντας άπληστα ο ένας την μοναξιά του άλλου. Από τότε, κάθε φορά η βροχή κατέφθανε ευτυχισμένη, αφού της χαρίζαμε απλόχερα τον έρωτά μας. Τώρα όμως... Τώρα δεν είμαι μαζί του και η βροχή δε με χαϊδεύει πια απαλά, δεν μου προσφέρει τις σταγόνες της, συντροφους ερωτικούς, παρά με κοιτάζει εχθρικά. Ανοίγω το παράθυρο, αφήνοντάς την να μου στείλει κάποιες θυμωμένες στάλες δικαστές.
"Τι θέλεις;" φωνάζω απελπισμένη. "Κι εμένα μου λείπει!"
Αρχίζει να πέφτει πιο ορμητική και απαιτητική.
"Εντάξει" της μιλάω και πάλι, "θα πάω. Θα τον φέρω πάλι σε σένα, για πάντα τώρα πια".
Βγήκα έξω τρέχοντας και μπήκα στο αυτοκίνητο. Οδηγούσα σαν τρελή, δε φοβόμουν όμως. Η βροχή με προστάτευε. Φτάνοντας στο σπίτι του, τον πρόλαβα να μπαίνει στο αυτοκίνητό του. Με είδε και βγήκε πάλι έξω κρατώντας την πόρτα ανοιχτή. Δε δίστασα ούτε στιγμή. Έπεσα με φόρα στην αγκαλιά του. Με κράτησε σφιχτά και τα χέρια του ένιωσα να με θωρακίζουν. Τα φιλιά του, έκλεισαν όλες τις πληγές και έσταξαν σα φάρμακο μέσα μου.
"Που πήγαινες;" ρώτησα ξέπνοα.
Με κοίταξε γαλήνια.
"Που αλλού; Στη βροχή. Στο κάλεσμά της. Μόνο τ' όνομά σου μπορεί να φωνάξει ο ήχος της. Μόνο τ' όνομά σου..."

Σ.Κραββαρίτη