"H Καρδιά θυμάται..." (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Μαρία Καραπάνου

Η καρδιά μου η πονεμένη

πάντα από θυμό πονά

και σπαράζει η καημένη

και την πρύμνη της κοιτά.

Αχ! Να πήγαινε  Αχ! Να ταξίδευε

στο Ναύπλιο μια μέρα

και τη μορφή να χάραζε στου δειλινού τη μέρα.

Μέρα γλυκιά, μέρα γιορτή

της θάλασσας κλωνάρι

σαν της αυγής ξημέρωμα

λαμπρό μαργαριτάρι.

Λαμποκοπάει υπέροχα

ο κόσμος το θαυμάζει

μα σαν το βλέπει το παιδί

φωνάζει και κραυγάζει.

Τρέχει γοργά, τρέχει σιμά

την άνοιξη να φέρει

μα σαν νυχτώσει πέρα εκεί

πονάει κι υποφέρει.

Βαδίζει εκεί και χάνεται

στου αλόγου μονοπάτι

μα δεν το συλλογίζεται

ανθρώπινο γινάτι.

Μα σαν προβάλλει η ανατολή

ήρεμη και πελώρια

ευθύς αμέσως γίνεται

του έρωτα βαπόρια.

Λυσσομανάει ο άνεμος

στου καραβιού την πλώρη

αφού τον αφουγκράζεται

ο νους αυτής της κόρης.

Ο ουρανός εθύμωσε

βροντώντας και βρυχώντας

σαν της κιθάρας τη χορδή

τη συννεφιά νικώντας.

Και  τα πουλιά αποδήμησαν

σε άλλη πολιτεία

και ξαφνικά ορμήσανε

σε άλλη παραλία.

Και τα βουνά προσπέρασαν

με ύφος γερακίσιο

και ξαφνικά εμφανίστηκε

κορμί παλικαρίσιο.

Το παλικάρι εγέλασε

με μιας ξεκαρδισμένα

και το ντουφέκι εσήκωσε

χωρίς να πει κουβέντα.

Ευθύς εκεί ακούστηκε

ψίθυρος του αέρα

και τα πτηνά φονεύθηκαν

απ' του φονιά τη χέρα.

Με μιας η φύση μαύρισε

τα δέντρα ελύγησαν

και στου θανάτου την πνοή

σιώπησαν και πένθησαν.

Κι η γη όλη εθρήνησε

τα δόλια πλάσματά της

μα ουδείς δεν κοντοστάθηκε

εκεί παρηγοριά της.

Μα ξαφνικά εμφανίστηκε

στου ορίζοντα τη μέρα

ο νιος που δε λογάριασε

θανάτου τη φοβέρα.

Με το ένα χέρι εσήκωσε

γρήγορα τη φλογέρα

μα πριν προλάβει να ακουστεί

έπεσε από μαχαίρα.

Όλη η πλάση οργάνωσε

όμορφη συγχορδία

για την ψυχή του αγοριού

παραδεισένια μελωδία.

Το τέλος γράφτηκε βαρύ

φινάλε ματωμένο

μα η γη τον καλοδέχτηκε

ψηλό, γεροδεμένο!