Από την Αριάδνη Δάντε
Εκεί στου δειλινού την μοναξιά,
στις φεγγαρολουσμένες όχθες της
λίμνης
εκεί ξεχάστηκα να αναπολώ τον
έρωτα.
Με μουδιασμένα δάχτυλα από το
φθινοπωρινό αεράκι,
απλώνω στο νερό τα ξεσκισμένα
μου όνειρα.
Κι αρχίζουν να αναδύονται
μπροστά στο φόντο από τα καλάμια.
Χαμόγελα, φωνές, χαρές και
έρωτας
στριφογυρίζουν και ανεμίζουν
στην επιφάνεια
με μελωδίες που γλυκαίνουν την
ψυχή μου.
Αλίμονο σε εμένα τον άνθρωπο
που ξέχασα το καρδιοχτύπι μου
και παραδόθηκα στο χαμό του
αγαπημένου μου.
Η μοναξιά δεν πρέπει να έχει
πολύ χρόνο!
Και που πονάω και θλίβομαι
είναι και πράγματα που δεν επιστρέφουν.
Την μοναξιά πρέπει να διώξω,
γιατί αλλιώς θα με κυριεύσει.
Για να ’μαι εδώ πρέπει να
μπαλώσω τα όνειρα, πρέπει να συνεχίσω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου