Tokarev (2014 – ελληνιστί «ούτε τα ρώσικα δεν μεταφράζουμε πλέον»)

Βαθμολογία: 2 / 5

Ένας πρώην εγκληματίας και νυν επιτυχημένος επιχειρηματίας, νομοταγής πολίτης και πάνω απ’ όλα σωστός οικογενειάρχης (Nicolas Cage) παθαίνει την πρώτη σοβαρή φρίκη της ζωής του (έχει φάει κι άλλες, αλλά δεν συγκρίνονται…) όταν άγνωστοι εισβάλουν στο σπίτι του και απαγάγουν την κόρη του. Κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα:

Πρώτον: ποιος πήρε την κόρη;

Δεύτερον: γιατί η αστυνομία συμπεριφέρεται τοοόσο ωραία σε ένα πρώην  εγκληματία;

Τρίτον: πότε παίρνει σύνταξη ο μέσος detective στις USA;

Τέταρτον: η γυναίκα του Cage και η κόρη του, λέτε να ήταν συμμαθήτριες;

και τέλος, ερώτημα πέμπτο: Τι παίζει με τα μαλλιά του Cage;;;

Σοβαρά τώρα, Nicolas, σε ποιο κομμωτήριο πας; Δε γίνεται ρε φίλε, έχεις περισσότερα και από την εφηβεία! Τι λέγαμε; Α, ναι! Αφήσαμε την κριτική για την ταινία στη μέση…

Ε, κάπως έτσι αφήναμε και την ταινία. Κουτσομπολεύαμε, σκοτωθήκαμε για το ποιος θα φτιάξει ποπ κορν, τρέχαμε όλοι να ανοίξουμε την πόρτα, λέγαμε τα νέα μας, τις ανησυχίες μας, τις απόψεις μας για το Κυπριακό…και η ταινία στο βάθος έπαιζε. Διότι μπορεί να τα είχε όλα - απαγωγές, φόνους, μαφίες, αστυνομίες, έρωτες, ίντριγκες, λάθη, πάθη, ξύλο, αφεντικά και δούλους – αλλά σαν να υπήρχε μία ασυνέχεια (ή και περισσότερες) στο όλο εγχείρημα και δεν μπορούσε να μας καθηλώσει. Τι να μας καθηλώσει, δηλαδή, ούτε καν να κρατήσει τις σκέψεις μας για λίγο δεν μπορούσε, που η λίστα για τα ψώνια που συγκρότησα στο μυαλό μου ξεπέρασε σε μέγεθος μέχρι και την Οδύσσεια…

Δεν έδεναν οι σκηνές, δεν έδεναν οι ερμηνείες, δεν έδενε το feeling…ψιλομάπα το επιδόρπιο. Το τρως, γιατί δεν έχεις κάτι άλλο στο ψυγείο σου και γιατί λυπάσαι να το πετάξεις, αλλά μετά σιχτιρίζεις τις τζάμπα θερμίδες που φορτώθηκες…

Αν με πιάνετε, γενικά...δεν….Οι ερμηνείες ήταν από αδιάφορες έως αστείες (πολύ αστείες στην περίπτωση της Rachel Nichols και κανα-δυο ακόμα), με τον Cage σε mood «να το κάνουμε να τελειώνουμε, έχω να γυρίσω άλλες τέσσερις μέσα στο ‘14» (είναι πολλά τα χρέη παιδιά…) και τον Danny Glover να θυμίζει συνταξιούχο που βγαίνει delivery για να μπαλώσει καμιά τρύπα (έχει όλη την καλή διάθεση, αλλά δεν το ‘χει…). Η σκηνοθεσία του Paco Cabezas από την άλλη, έμοιαζε με κακοφτιαγμένο κολάζ από αναπαραστάσεις επιλεγμένων σκηνών παλιών ένδοξων φιλμ και χιλιοπαιγμένων εικόνων. Το σενάριο από άκρως προβλέψιμο έγινε (από τη μέση περίπου και μετά) μία (μάλλον κακόγουστη) φάρσα. Ομοίως και το τέλος του (μοιάζει με φάρσα), το οποίο αν και ανατρεπτικό δεν έσωσε καθόλου την κατάσταση.

Όπως είπα και στους φίλους μου, με όλα αυτά που είδαμε στο 2^ο μισό, μόνο αν η γυναίκα του Cage πατούσε κατά λάθος τον Ρώσο στην επιστροφή[1], θα παραδεχόμουνα τους δημιουργούς της…

---

[1] Για το γαμώτο των συμπτώσεων…