Prisoners (2013 - ελληνιστί «…Prisoners»)

Βαθμολογία: 4 / 5

Να και ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον θρίλερ! Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι θα το χαρακτήριζες περισσότερο ως αστυνομική περιπέτεια, αλλά αφού τέτοιο το θεωρούν οι δημιουργοί του, πάμε πάσο. Άλλωστε είχαμε τόσο καιρό να δούμε μία ταινία που να κρατάει αμείωτη την αγωνία μας μέχρι το τέλος (μάλιστα για 153 ολόκληρα λεπτά!), ώστε ελάχιστα μας απασχολεί το σε ποια κατηγορία κατατάσσεται.

Θα ήθελα να γράψω πως η ταινία βλέπεται ευχάριστα, αλλά μόνο ευχάριστη δεν είναι. Θέμα της η απαγωγή δύο ανήλικων κοριτσιών και ο αγώνας των γονιών τους και της αστυνομίας να τα εντοπίσουν. 




Δράστης φαίνεται να είναι ο οδηγός ενός σαραβαλιασμένου μίνι βαν που ήταν παρκαρισμένο στο σημείο όπου έπαιζαν τα κοριτσάκια τη στιγμή της απαγωγής τους, όμως, ο εντοπισμός του από την αστυνομία δε θα βοηθήσει και πολύ (σχεδόν καθόλου για την ακρίβεια) καθώς φαίνεται αδύνατον να του εκμαιεύσουν πληροφορίες εξαιτίας της νοητικής του υστέρησης.

Ενώ φαίνεται να είναι ένα πολύ προβλέψιμο σενάριο και έχουμε αρχίσει την ψιλή κουβέντα μεταξύ μας, ο δημιουργός του αρχίζει να μας βομβαρδίζει με νέα στοιχεία και το κουβεντολόι κόβεται στο άψε σβήσε. Αναπάντητα τα ερωτήματα για το πώς περάσαμε την εβδομάδα που μας πέρασε, αναπάντητο και το ερώτημα ποιος είναι ο δράστης. Διότι μόλις καταλήγεις σε ένα πιθανό σενάριο, κάποιο νέο στοιχείο έρχεται να καταρρίψει τις υποθέσεις σου και να σε οδηγήσει σε τελείως καινούριους δρόμους σκέψης.

Κάπως έτσι κυλάει όλη ταινία, με εσένα να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη και τον εγκέφαλο σου να έχει πάρει φωτιά. Διότι οι Aaron Guzikowski (σεναριογράφος) και Denis Villeneuve (σκηνοθέτης) σε έχουν βάλει να παίζεις το παιχνίδι τους «μάντεψε ξανά και ξανά». Και όπως στο Blackjack ξέρεις ότι δεν αρκεί να έχεις καλό φύλλο, πρέπει να σου έρθει και με τη σωστή σειρά, έτσι και εδώ μπορεί να έχεις τα στοιχεία που χρειάζεσαι, αλλά δεν είσαι σίγουρος για το φινάλε. Οι συντελεστές έχουν ανακατέψει πολύ καλά την τράπουλα και όσο και αν νιώθεις κοντά στη λύση, σίγουρα δεν στοιχηματίζεις.

Η όλη διαδρομή είναι επίπονη. Άγχος, θυμός, αγανάκτηση. Ορισμένες πολύ σκληρές εικόνες δεν βοηθούν καθόλου την κατάσταση αφού προσθέτουν ένα διαρκές σφίξιμο στην καρδιά σου, διόλου ευχάριστο. Είναι ακριβώς αυτά τα συναισθήματα, όμως, που κάνουν την κορύφωση να αξίζει, που σε κάνουν να περιμένεις λυτρωτικά την κάθαρση (;) στο τέλος της ταινίας.

Μοναδικό μειονέκτημα της η ανυπαρξία μίας οργανωμένης έρευνας που θα μείωνε την ένταση και την αγανάκτηση που νιώθεις για τα όσα διαδραματίζονται και κυρίως για τα όσα δεν διαδραματίζονται. Το κουβάρι μοιάζει να ξετυλίγεται χάρη σε τυχαία γεγονότα ή καλύτερα σε γεγονότα που διαδραματίζονται τυχαία τη σωστή χρονική στιγμή. Αν πάλι αυτό φαίνεται εξοργιστικό μόνο στα συνηθισμένα στο CSI μάτια, τότε δε μιλάμε για μειονέκτημα αλλά, αντιθέτως, για σημαντικό πλεονέκτημα αφού αυτές οι -όχι και τόσο τυχαίες- επιλογές του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη προσδίδουν στο φιλμ έναν εξοργιστικό αλλά αξιέπαινο ρεαλισμό.

Δεν ξέρω αν σας μπέρδεψα με τα παραπάνω, δεν ξέρω καν αν εστίασα στα σωστά σημεία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία μου άρεσε πολύ. Και την προτείνω ανεπιφύλακτα παρόλο που χρειάστηκαν 2-3 ποτηράκια κρασί παραπάνω για να καλμάρω τα νεύρα μου. Μία καθόλου ευχάριστη ταινία, που όμως βλέπεται τρομερά ευχάριστα…

Υ.Γ. Πάρα πολύ καλές οι ερμηνείες των Hugh Jackman & Terrence Howard (πατεράδες), Jake Gyllenhaal (αστυνόμος), Maria Bello & Viola Davis (μανάδες) και Paul Dano (ύποπτος).

Υ.Γ. 2 Αναμενόμενο, βέβαια, για την Maria Bello που έχει «χάσει» κάμποσα παιδιά στην καριέρα της…