The Book Thief (2013 – ελληνιστί «Κλέφτρα βιβλίων»)

Βαθμολογία 3 / 5

Η μεταφορά βιβλίων στον κινηματογράφο, και μάλιστα βιβλίων που θεωρούνται πολύ καλά και αγαπητά, είναι κάπως επικίνδυνη για τους δημιουργούς των ταινιών. Αν ο σεναριογράφος (κυρίως) προσπαθήσει να δει το όλο θέμα κάπως πιο δημιουργικά και να αλλάξει λίγα ή και πολλά (να του αλλάξει τα φώτα δηλαδή) πράγματα σε σχέση με το βιβλίο μπορεί εύκολα να κατηγορηθεί για κατακρεούργηση ενός αριστουργήματος (ακόμα και αν το βιβλίο απέχει από αυτό το χαρακτηρισμό) ή για ασέβεια στο πρωτότυπο. Από την άλλη η πιστή απεικόνιση των γραφομένων του βιβλίου αφαιρεί μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος, ειδικά για αυτούς που το έχουν διαβάσει. Κατά τη γνώμη μου, η τέλεια συνταγή είναι πιστή σε μεγάλο βαθμό μεταφορά ενός βιβλίου και προσπάθεια πρωτοτυπίας σε άλλα επίπεδα (σκηνοθετικά, οπτικά, σε επίπεδο ηθοποιίας κτλ).

Η συγκεκριμένη ταινία επιχειρεί να επιτύχει κάποιες από τις παραπάνω αρετές (χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο όμως άρα μη μπορώντας να μιλήσω για τις λεπτομέρειες του σεναρίου). Παρακολουθούμε την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού (Sophie Nelisse) που προέρχεται από αριστερή οικογένεια, η μητέρα της οποίας την δίνει για υιοθεσία (μαζί με τον αδερφό της, ο οποίος όμως χάνεται νωρίς) σε μια κλασική γερμανική οικογένεια που προσπαθεί να επιβιώσει τα χρόνια λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Έχοντας ως μοναδική κληρονομιά ένα βιβλίο, δεν θα μπορούσε παρά να αγαπήσει το διάβασμα, παρότι αρχικά δεν ήξερε να διαβάζει, και να καλλιεργήσει την τάση της προς την μυθιστορία. Το ζευγάρι που την υιοθετεί συνδυάζει στοργή (στην μορφή του πατέρα, Goeffrey Rush) και γλυκιά αυστηρότητα και ορθολογισμό (στο πρόσωπο της μητέρας, Emily Watson). Σημαντική η γνωριμία της με ένα γειτονόπουλο με το οποίο αναπτύσσει αγνή φιλική σχέση αλλά και ένας εβραίος που κρύβεται στο υπόγειο του σπιτιού της.  

Αυτό που ξεχωρίζει στην ταινία είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες και των τριών πρωταγωνιστών (και κατά τη γνώμη μου το ιδιαίτερα του  Rush) αλλά και η συμπαθητική αποτύπωση της περιόδου όσον αφορά τα σκηνικά. Καλός ο ρυθμός της ταινίας, δεν έχει ιδιαίτερες ανατροπές και ξαφνιάσματα αλλά δεν βαριέσαι κιόλας.  Στα αρνητικά, το γεγονός ότι εκτός από το τέλος που είναι αρκετά δύσκολο, ακουμπάει μόνο επιφανειακά την χιτλερική νοοτροπία και όταν το κάνει αυτό γίνεται με έναν τρόπο αναίμακτο και κάπως ωραιοποιημένο. Ωραία πινελιά το γεγονός ότι ο αφηγητής είναι ο ίδιος ο θάνατος με highlight του μερικές σκηνές πριν το τέλος. Αν το δείτε θα καταλάβετε για τι μιλάω.

Ταινία που αξίζει να τη δείτε. Δεν θα ενθουσιαστείτε αλλά ούτε τον χρόνο σας θα χάσετε. Ακόμα και σε μικρό βαθμό δημιουργεί συναισθήματα που νιώθεις κάποιος όταν βλέπει μια ταινία σχετική με την εποχή εκείνη. Συγκίνηση, αγανάκτηση, αποτροπιασμός, όλα αυτά σε μικρές δόσεις. Γενικά μια light ταινία για ένα βαρύ θέμα!