Αιχμηρά Αντικείμενα που Κόβουν την Ανάσα!

Περιγράφω εκστασιασμένη σε ένα φίλο μου τις εντυπώσεις μου από τον Σκοτεινό Τόπο της Φλιν και κοιτάζοντας με με ύφος ανθρώπου που έχει ανακαλύψει την πυρίτιδα πολύ πριν από μένα, με ρωτάει:

- Ποιο διάβασες, αυτό με το ξυράφι ή αυτό με την κλειδαριά;
- Αυτό με την κλειδαριά μάλλον…
- Ε, τότε διάβασε αυτό με το ξυράφι. Είναι ακόμα καλύτερο!

Για κανένα δεκάλεπτο επέμενα πως κανένα βιβλίο δεν γίνεται να είναι καλύτερο από αυτό που διάβασα διότι διάβασα το τέλειο αστυνομικό μυθιστόρημα! Φυσικά, έτρεξα αμέσως στο πλησιέστερο βιβλιοπωλείο και με τα τελευταία μου χρήματα αγόρασα το πρώτο βιβλίο της -αγαπημένης μου πλέον- Τζίλιαν Φλιν. Και εννοείται πως θα τρέξω πάλι για να αγοράσω το επόμενο!

Λίγο έλειψε από το να είμαι υποχρεωμένη να ζητήσω δημόσια συγγνώμη από το φίλο μου, και αυτό μόνο και μόνο γιατί και τα δύο βιβλία είναι εξίσου αριστουργηματικά!!! Πιστεύω πως το ποιο θα είναι το αγαπημένο του καθενός εξαρτάται μόνο από τη σειρά με την οποία τα διαβάζει. Και τα δύο ήταν υπέροχα και εγώ είμαι ένα τι πριν γράψω γράμμα εξομολόγησης του λογοτεχνικού μου έρωτα στην υπεύθυνη της γέννησης τους!

Πώς να περιγράψω επαρκώς πόσο καλό είναι το συγκεκριμένο βιβλίο; Παραθέτω τα λόγια του Στίβεν Κινγκ: «θα ήταν άδικο να χαρακτηρίσω το πρώτο μυθιστόρημα της Τζίλιαν Φλιν απλώς φανταστικό. Έχω περίπου τριάντα χρόνια να διαβάσω τόσο ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ». Πράγματι, μπορεί να μην έχω τριάντα χρόνια να διαβάσω κάτι αντίστοιχο (λόγω ηλικίας) αλλά θα ήταν άδικο το μυθιστόρημα Αιχμηρά Αντικείμενα να χαρακτηριστεί απλώς φανταστικό.

Δεν είναι μόνο η φανταστική ιστορία του ή η εξαιρετική πλοκή του. Είναι και η γραφή της Φλιν που σε κάνει να λατρεύεις το μυθιστόρημα της λέξη-λέξη. Είναι οι χαρακτήρες της, τόσο άριστα δοσμένοι που νιώθεις την καρδιά σου να σφίγγεται όταν το διαβάζεις λες και είσαι και εσύ εκεί ανάμεσα τους. Είναι ο τρόπος που σου πασάρει τις ανατριχιαστικές της εικόνες κάνοντας έναν τελείως άγνωστο κόσμο τόσο οικείο! Έχει τον τρόπο της να σε βάζει στις σελίδες της με το ζόρι, να παγιδεύει τα μάτια και τις σκέψεις σου στο βιβλίο της μέχρι να τελειώσει. Νιώθεις τον πόνο των θυμάτων, αγωνιάς όπως οι συμπολίτες τους, βιώνεις το θυμό των αστυνομικών. Συμπονείς τις οικογένειες και αποκτάς ένα χαζό χαμόγελο με το σκίρτημα του έρωτα ακόμα και σε ένα τόσο άσχημο μέρος. Γελάς με το μαύρο χιούμορ της αλλά ταυτόχρονα ανησυχείς μήπως όλα αυτά εκτυλίσσονται κάπου γύρω σου και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι…

Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει (τουλάχιστον όχι πρόσφατα) κάποιο βιβλίο που να μου προκαλεί τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα (με εξαίρεση φυσικά το δεύτερο βιβλίο της συγγραφέας). Και όλα αυτά από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα! Πρέπει να το διαβάσεις για να το καταλάβεις. Ή μάλλον πρέπει να το διαβάσεις ούτως ή άλλως. Είσαι δεν είσαι fan των αστυνομικών βιβλίων. Είσαι δεν είσαι fan των βιβλίων γενικότερα…