Pawn (2013 – ελληνιστί «To πιόνι» υποθέτω)

Βαθμολογία: 3 / 5

     Τελικά έχω αρχίσει να πιστεύω ότι οι ταινίες που παίζει ο Forest Wittaker (συνήθως) αξίζουν το χρόνο μου (το ίδιο συμβαίνει και με τον έταιρο πρωταγωνιστή, Ray Liotta, σε μικρότερο βαθμό πάντως). Όπως και η συγκεκριμένη, στην οποία βέβαια δεν έχει μεγάλο ρόλο αλλά με το χαρακτηριστικό έντονο παίξιμό του δίνει το στίγμα στην αρχή. Κάτι σαν ένα καλό Lead in για αυτό που θα ακολουθήσει στη συνέχεια.

    Η ταινία αφορά μια ληστεία σε ένα εστιατόριο που δεν ξεκίνησε καλά και κατέληξε ακόμα χειρότερα με την ομηρεία αρκετών εκ των πελατών, του ιδιοκτήτη και των εργαζόμενων. Στην υπόθεση μπλέκονται ρώσοι μεγαλοαπατεώνες, αμερικάνοι μικροαπατεώνες, ένας πρώην κατάδικος, o ασφαλίτης αδερφός του, μερικοί διεφθαρμένοι αστυνομικοί και ένας πληροφοριοδότης που βρίσκεται μέσα στο εστιατόριο την ώρα της ληστείας (δε θα σας πω με ποια ιδιότητα...είναι ωραία έκπληξη για το τέλος).  Το αντικείμενο της ληστείας δεν είναι τα λεφτά (αποκλειστικά)  αλλά ένας σκληρός δίσκος που περιέχει ονόματα απατεώνων και διεφθαρμένων δημόσιων προσώπων, μεταξύ των οποίων και αστυνομικών. Ο κεντρικός ήρωας είναι ο πρώην κατάδικος που κινδυνεύει από το πουθενά να βρεθεί στο επίκεντρο χωρίς να έχει κάποια ουσιαστική σχέση με τα γεγονότα.

    

Η υπόθεση παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον και η σκηνοθεσία βοηθάει στο να διατηρηθεί το ενδιαφέρον του θεατή μιας και υπάρχει εναλλαγή σκηνών που μας πηγαίνει πίσω στο χρόνο και ξανά στο παρόν ενώ υπάρχει και μια σκηνή ...what if…! Δηλαδή τι θα γινόταν αν...!  Μικρά, συνηθισμένα τρικ από τον σκηνοθέτη που όμως δίνουν έναν τόνο πρωτοτυπίας στην ταινία αφού κατά τα άλλα το σενάριο είναι χιλιοπαιγμένο με παραλλαγές φυσικά. Όπως προανέφερα, ο Whittaker δίνει μια άλλη ποιότητα στο καστ παρότι δεν έχει μεγάλο ρόλο παρά μόνο στις αρχικές σκηνές που όμως είναι αρκετά δυνατές και δίνουν τον τόνο για τη συνέχεια. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί επιτελούν το έργο τους αρκετά ικανοποιητικά (όπως ο ρώσος ιδιοκτήτης του εστιατορίου, που έχει μια εκνευριστική ψυχρότητα και ηρεμία). Επίσης, βάζει τον θεατή στο κλίμα και δημιουργεί ερωτηματικά που απαντώνται καθώς κυλάει η ταινία. Βέβαια, προσωπικά ένιωσα ότι κάποια κενά δεν συμπληρώθηκαν αλλά το συγκεκριμένο γεγονός δεν μου χάλασε τη γενική εικόνα. Τέλος, η ύπαρξη του πρώην κατάδικου που τείνει να φορτωθεί τα πάντα δημιουργεί το απαραίτητο συναισθηματικό δέσιμο που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των θεατών και ενός τουλάχιστον εκ των πρωταγωνιστών.

      Σε γενικές γραμμές μία καλή ταινία, με ρυθμό και αγωνιώδη ατμόσφαιρα. Αρχικά μπορεί να μπερδεύει τον θεατή ως προς το ρόλο του κάθε πρωταγωνιστή αλλά μάλλον αυτό είναι το κεντρικό νόημα, να δημιουργήσει σύγχυση και αμφιβολία και στο τέλος να δώσει απάντηση σε όλα αυτά. Σίγουρα, ένας καλός τρόπος να περάσει ευχάριστα η βραδυά (ή το ταξίδι στην περίπτωσή μου)!!