Βαθμολογία 3,5 / 5 (ίσως και 4 μόνο και μόνο για την πρωταγωνίστρια!)
Το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει
στον κινηματογράφο, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι να ξεκινάς με τέσσερις
επιλογές, να έχεις απορρίψει τις τρεις
για διάφορους λόγους («ααα, δεν μπορώ τους εξωγήινους», «γαμώτο, αύριο
ξεκινάει η προβολή», «πολύ αργά παίζει, κάτι σε πιο νωρίς έχουμε?» κτλ) και να
επιλέγεις αναγκαστικά την τέταρτη και τελευταία (αλλιώς μπορείς να δεις την Τίνκερμπελ!!) και ως εκ θαύματος, η τέταρτη να αποδεικνύεται μια πολύ επιτυχημένη επιλογή!
Κάπως έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να
παρακολουθήσουμε την πρώτη αμερικάνικη (χολιγουντιανή για την ακρίβεια)
προσπάθεια του Niels Arden Oplev (δημιουργού του εξαιρετικού «Το κορίτσι με τα
τατουάζ») με πρωταγωνιστές τον Collin Farrel και την Noomi Rapace
(στο «Κορίτσι με τα τατουάζ» έπαιζε το κορίτσι με τα τατουάζ). Οι δύο
πρωταγωνιστές γνωρίζονται και ενώνουν τις τύχες τους και τις πορείες τους
εξαιτίας της δίψας για εκδίκησης που έχουν, ο καθένας για τους δικούς του
λόγους. Από τη μια, μια συμμορία (μπλέκονται Λατίνοι, Ούγγροι, Αλβανοί και καμιά 10αριά ακόμα φυλές του Ισραήλ) και
από την άλλη, ένα απόβρασμα της κοινωνίας με πρόβλημα αλκοολισμού. Πώς
συνδέονται αυτά? Δε συνδέονται αλλά ο ένας βοηθάει τον άλλο ώστε να επιτύχουν
το σκοπό τους. Φυσικά, δε λείπει το love story και η κλιμακούμενη ένταση (ερωτική και
συναισθηματική) μεταξύ των πρωταγωνιστών.
Η ταινία προσπαθεί να ξεφύγει από
την πεπατημένη του Χόλιγουντ και μέχρι ένα σημείο τα καταφέρνει εξαιρετικά
(ειδικά μέχρι τη μέση). Κάπου στην πορεία βέβαια ο σκηνοθέτης παρασύρεται και
πατάει σε κλισέ αλλά εν τέλει αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση. Το δυνατό σημείο
της ταινίας είναι αναμφισβήτητα οι δύο πρωταγωνιστές και κυρίως η Rapace, η οποία καλείται να
παίξει μια πρώην ωραία, νυν σημαδεμένη γυναίκα στα πρόθυρα της κατάθλιψης, της
κατάρρευσης και της τρέλας που όμως βρίσκει λύτρωση από τον Farrel σε
πολλούς τομείς. Εξαιρετική ερμηνεία, εκφραστικές μούτες, άριστη απόδοση του
ρόλου που φαίνεται ότι της πάει γάντι (σκοτεινοί ρόλοι με παρελθόν!!). Από
κοντά και ο Farrel (έκπληξη
για μένα) που ανταποκρίνεται τόσο στο μάτσο κομμάτι της ταινίας (αναμενόμενο)
όσο και στο αισθηματικό. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές
συμπληρώνουν ικανοποιητικά το παζλ (πολύ καλή η γοητευτικότατη Isabelle Huppert που υποδύεται την
σχεδόν κουφή και ελαφρώς στον κόσμο της, μητέρα της πρωταγωνίστριας που με την
ηρεμία της δημιουργεί αντίθεση με την όλη ένταση της ταινίας). Σκηνοθετικά,
όπως ανέφερα ήδη ξεκινάει με πιο ευρωπαϊκό και noir στυλ για να
καταλήξει σε πιο κλασικά μονοπάτια. Στα αρνητικά, το αρκετά μπλεγμένο σενάριο
(μάλλον υπερέβαλε κάπως ο σχετικά άπειρος και κατά πως φαίνεται ενθουσιώδης Wyman) αλλά δεν είναι δύσκολο
τελικά να το παρακολουθήσεις. Τέλος, δε λείπουν και οι σκηνές υπερβολής (δεν
είναι και James Bond βέβαια)!
Θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα είτε
για κινηματογράφο είτε για ιδιωτική προβολή (δεν έχει άλλωστε και τίποτα
εντυπωσιακά φοβερές σκηνές ώστε να πρέπει να τη δεις ντε και καλά στη μεγάλη
οθόνη). Δεν πρόκειται να βαρεθείτε σε κανένα σημείο αφού το σασπένς και η αγωνία είναι εμφανή.
Μια καλή και ασφαλής επιλογή!!!
Θα τη δω σίγουρα!!!!Ωραία κριτική!
ΑπάντησηΔιαγραφή