ΤΡΕΙΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΕΣ ΜΕΤΑ, ΟΙ NIGHTWISH ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΠΟΤΕ!

(Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μετάφραση ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στη ιστοσελίδα www.metalhammer.com. Μπορείτε να βρείτε το πρωτότυπο εδώ!)

Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό...

Υπάρχουν πολλά πράγματα στην metal που μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά υποτίθεται ότι δεν πρέπει να τα λέμε. Δεν πρέπει να επαναλαμβάνουμε ότι οι Megadeth και οι Mayhem είναι λιγότερο αξιόπιστοι στα Live απ’ ότι η West Ham United στην έδρα της (τη μια βδομάδα, μπορεί να θριαμβεύσουν ενάντια στην καλύτερη ομάδα, την επόμενη μπορεί να φορέσουν την δευτεροκλασάτη και ατάλαντη στολή τους). Δεν είναι ευγενικό να λέμε ότι, παρότι ιδιαίτερα επιδραστικό, το Scum είναι μακριά από το να θεωρηθεί το καλύτερο άλμπουμ των Napalm Death. Και κανείς δεν θέλει να είναι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι η death metal βρίσκεται σε δημιουργική στενότητα από τότε που βγήκαν οι Organic Hallucinosis. Αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα που θα κάνει τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς να σου πούνε «Άντε και γαμήσου» είναι να πεις ότι οι Nightwish δεν είναι καλύτεροι με την Floor Jansen σε σχέση με ότι ήταν με την Anette Olzon – ισχύει ότι είναι καλύτεροι συγκριτικά και με την περίοδο της Tarja Turunen.  Στην πραγματικότητα, το συγκρότημα δεν ήταν ποτέ σε καλύτερο φεγγάρι απ’ ότι είναι τώρα.

Η σύγκριση Anette vs Floor δεν είναι δύσκολο να αναδείξει νικητή και ενώ μπορεί αυτό να ακούγεται σκληρό για την πρώην τραγουδίστρια του συγκροτήματος, λίγοι θα βρεθούν εκεί έξω που θα φέρουν αντίρρηση σε αυτό. Η Anette ήταν μια καλή Pop metal τραγουδίστρια, αλλά η Floor μπορεί να υποστηρίξει αυτό το είδος καλύτερα και με πιο δυνατή, εμφατική απόδοση και καταθέτει περισσότερη προσωπικότητα σε αυτό που κάνει. Αλλά φυσικά, μπορεί να κάνει και τα παλιά το ίδιο καλά. Το Stargazers επανήλθε στις Live εμφανίσεις τους πρόσφατα (μία από τις ωραιότερες εκπλήξεις του Hellfest φέτος), με το πλήρες operatic μελόδραμα. Η Anette απλά δεν μπορούσε να το υποστηρίξει τόσο καλά. Προσθέστε επίσης ότι η Floor είναι μια κανονική metal τραγουδίστρια με δυνατότητα να βγάλει δυναμικά φωνητικά και, παρότι η συνεισφορά της Anette στο Imaginaerum ήταν υπέροχη, χρειάστηκαν μόλις 15 λεπτά live show και 3 λεπτά του Endless Forms Most Beautiful για να καταλάβουμε ότι η Anette δεν θα μας έλειπε.

Η περίπτωση της Tarja, όμως, είναι πιο δύσκολη. Ήταν, άλλωστε, η τραγουδίστρια με την οποία η μπάντα έφτιαξε τη φήμη του, η τραγουδίστρια με την οποία δημιούργησε τα πιο δημοφιλή της άλμπουμς και βοήθησε να δημιουργηθεί και να οριοθετηθεί μια ολόκληρη υποκατηγορια της Ευρωπαϊκής heavy metal. Και είναι πολύ δύσκολο να τα αρνηθεί κάποιος όλα αυτά. Τα πρώτα 5 άλμπουμ τους (ακόμα και το εμβρυακό Angels Fall First) έχουν απήχηση ακόμα και μετά από σχεδόν 2 δεκαετίες. Το Wishmaster είναι τόσο γεμάτο με επιτυχίες, που θα μπορούσε να επανακυκλοφορήσει ως Greatest Hits, ενώ στο Oceanborn υπάρχει ένα «λαμπερό» gothic σκοτάδι που κανείς δεν κατάφερε να μιμηθεί και το Century Child αποδείχτηκε ότι σήμαινε περισσότερα για το συγκρότημα απ’ ότι μία απλή opera metal δουλειά.

Στο Once, όμως, υπάρχουν κάποιες ρωγμές στην κατασκευή. Και δεν είναι μόνο οι μουσικές συνθέσεις του Tuomas Holopainen, που είναι στα καλύτερά του. Ούτε, η εκτεταμένη παρουσία του Marco Hietala στα φωνητικά. Δεν είναι απλά η καθαρότητα και η τονικότητα της φωνής του Marco, αλλά το γεγονός ότι μπορεί να προσαρμόζεται τόσο εύκολα στο περιεχόμενο (συγκρίνεται τις ερμηνείες του στο I Wish I Had an Angel, The Crow, The Owl and The Dove και Weak Fantasy για παράδειγμα).

Το πρόβλημα είναι ότι οι Nightwish αγκομαχούσαν στα δεσμά της metal opera. Στην πραγματικότητα αποδεικνύεται ότι είχαν αφήσει αυτό το είδος πίσω. Οι μελωδικοί ήχοι που χαρακτήριζαν τις πρώτες τους δουλειές είχαν δώσει τη θέση τους σε γενικότερα πιο παραδοσιακούς metal ήχους. Και η Tarja αντιμετώπισε προβλήματα σε αυτό. Στο Wonderlust ακουγόταν σαν superstar ενώ στο Nemo φαίνεται να παλεύει να ακολουθήσει. 

Τόσο η Tarja όσο και η Anette είναι σπεσιαλίστες. Δώστες  το είδος στο οποίο ταιριάζουν και θα εξαφανίσουν σχεδόν όλο τον ανταγωνισμό. Αλλά αν της βάλεις σε ένα είδος που δεν το γνωρίζουν πολύ καλά, θα χαθεί γρήγορα η μαγεία. 

Η Floor όμως, δεν έχει τέτοια προβλήματα. Είναι το ίδιο καλή στις Pop μελωδίες, στη metal ερμηνεία και στο opera στυλ. Μερικές φορές όλα μαζί σε ένα τραγούδι όπως στο εξαιρετικό κομμάτι που κλείνει το τελευταίο τους άλμπουμ. Και δεν είναι απλά καλή σε όλα...είναι εξαιρετική σε όλα τα απαιτούμενα είδη μουσικής. 

Η Floor δεν είναι ο μοναδικός άσσος στο μανίκι των Nightwish.  Για παράδειγμα, έχουν τον Kai Hahto στα ντραμς και είναι απλά φανταστικός. Είναι τόσο καλός, που δίδαξε στον πρώην ντράμερ Juka Nevalainen να παίζει jazz drums στο Slow, Love, Slow στο Imaginaerum. Και ήταν ιδιαίτερα γνωστός και από τους Wintersun. Επίσης, πλέον έχουν και έναν παραδοσιασκό folk μουσικό, τον βρετανό Troy Donockley (που είναι και επαρκώς καλός τραγουδιστής), έτσι δεν χρειάζεται να απορρίπτουν συγκρεκριμένα κομμάτια ή να κάνουν ηχητικές αλχημείες. Προσθέστε και την εφυία του Marco, στην οποία αναφερθήκαμε ήδη, και καταλαβαίνετε ότι έχουν περισσότερα όπλα από ποτέ. Τέλος, είναι τόσο μεγάλοι ως μουσικό μέγεθος που μπορούν να διαθέτουν το απαραίτητο κεφάλαιο για να υλοποιούν τις ιδέες τους. 

Όλα αυτά έχουν κάνει τους Nightwish πιο ευέλικτους από ποτέ. Αν ο Tuomas Holopainen θέλει να γρέψει ένα άλμπουμ 10 κομματιών και διάρκειας 40 λεπτών με pop metal, χωρίς πολλά πολλά, απλά μπορεί να το κάνει. Ή αν θέλει να γράψει ένα βλακωδώς, εκρηκτικό άλμπουμ με τραγούδια 24 λετπών με πιάνο, ορχήστρες, όπερα, pop φωνητικά ή ότι άλλο επιθυμεί, απλά μπορεί....και μάλιστα το έκανε!!!

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι το Endless Forms Most Beautiful είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει. Δεν είναι...είναι πολύ καλό αλλά έχουν κάνει και καλύτερα και με τις προηγούμενες τραγουδίστριες.  Είναι λίγο απογοητευτικό σε 1-2 σημεία όπως το ρεφρέν στο εισαγωγικό τους κομμάτι ή όπως το Edema Ruh που είναι λίγο νερωμένο.

Όλα αυτά δεν αποτελούν όμως οδηγό για το μέλλον του συγκροτήματος. Οι μεταβατικοί δίσκοι είναι δύσκολοι. Ακόμα και όταν το εισαγωγικό κομμάτι The Poet and The Pendulum, θεωρείτε πλέον ένα από τα καλύτερά τους, συνολικά το άλμπουμ Dark Passion Play, το πρώτο τους με την Anette, είναι πιθανότατα το χειρότερό τους. Δεν είναι φτωχό, αλλά είναι αρκετά χειρότερο από το καλύτερό τους. Το Endless Forms…είναι λίγο κάτω από την κορυφή της λίστας. Ως ένδειξη για το μέλλον είναι αρκετά ενθαρρυντική καθώς αναμένουμε το επόμενο άλμπουμ τους να είναι ακόμα καλύτερο. 

Οι Nightwish δεν περιορίζονται και κάνουν αυτό που θέλουν. Και φαίνεται ότι έχουν την κρίση να μην κάνουν άσχημες επιλογές. Έχουν την καλύτερη και πιο ευπροσάρμοστη τραγουδίστρια στην ιστορία τους, μπορούν να αποδώσουν Live ότι επιθυμούν και κατάφεραν να προσπεράσουν τις αλλαγές στη σύνθεσή τους χωρίς να χάσουν το κοινό τους. Προφανώς, το κλισέ ότι αυτό που δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, μπορεί να αποδειχτεί αληθινό...