Ουζερί Τσιτσάνης (2015, εναλλακτικός τίτλος «Τσιτσάνης, ο...ατσαλάκωτος»)

Βαθμολογία 1 / 5 

Σας έχει τύχει να πηγαίνετε κινηματογράφο να δείτε ένα δράμα ή μια αισθηματική ταινία και να καταλήξετε να αλλάζετε εσώρουχο από το πολύ γέλιο; Έ, κάτι τέτοιο πάθαμε και εμείς με τη συγκεκριμένη ταινία. Εξ ου και το 1 στα 5 γιατί αν κρίνουμε αυστηρά την ταινία ως δραματική εποχής μάλλον λιγότερο θα έπαιρνε.

Ο Μανούσος Μανουσάκης (ε, από αυτό και μόνο θα έπρεπε να είμαι πιο ψιλιασμένος) δραματοποιεί το μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη από το 2001 και καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι που μοιάζει με ταινία του ’60 (όσον αφορά την τεχνική, τα εφέ και τις ερμηνείες) αλλά έχει και στοιχεία από τηλεοπτική σειρά του ’90.  Δηλαδή το απόλυτο τίποτα. Η ταινία μεταφέρει τον απαγορευμένο έρωτα ενός χριστιανού και μιας εβραίας στη Θεσσαλονίκη του ΄40 . Ο νεαρός εργάζεται ως σερβιτόρος στο ουζερί του Τσιτσάνη όπου μαζεύονται έλληνες και γερμανοί, αντιστασιακοί και μαυραγορίτες (γενικά κάθε καρυδιάς καρύδι). Στον ελεύθερο χρόνο του κυνηγάει την εβραιοπούλα που το παίζει δύσκολη και οργανώνει αντιστασιακές πράξεις. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν οι γερμανοί αρχίζουν να προετοιμάζονται για τη μεταφορά των εβραίων της Θεσσαλονίκης αρχικά στα κάτεργα, στη συνέχεια σε γκέτο και τέλος στην Πολωνία. Τότε οι δύο νέοι θα ζητήσουν τη βοήθεια του Τσιτσάνη που έχει και αυτός τα προβλήματά του (βλ. Ερωτιάρα και ολίγον χαλαρών ηθών τραγουδιάρα). 

Από που να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε...εξαιρετικά αδέξια σκηνοθεσία με γρήγορες και άτοπες εναλλαγές πλάνων, πολλά ανούσια κοντινά στα εκνευριστικά άχαρα πρόσωπα των περισσότερων ηθοποιών. Αν κάπως δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που βλέπει είναι αδύνατο να καταλάβει ότι διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη. Ίσως να ζήτησε πολλά ο Μπουτάρης για να δώσει άδεια να γυριστούν σκηνές εκεί... αλλιώς δεν εξηγείται. Ξεφεύγουν από τη γενική μετριότητα κάπως ο νεαρός χριστιανός (Χάρης Φραγκούλης), η τραγουδιάρα Λέλα (Βασιλική Τρουφάκου) και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης ως ανάπηρος ήρωας πολέμου και αντιστασιακός. Πέραν την κάκιστης σκηνοθεσίας και των αδιάφορων ερμηνειών, η ταινία που θα μπορούσε να αποτελεί τουλάχιστον ωδή στο ελληνικό ρεμπέτικο, δεν καταφέρνει ούτε αυτό. Ελάχιστες στιγμές μουσικής με μισοπαιγμένα τραγούδια που συνήθως διακόπτωνταν από αναίτιους καυγάδες μέσα στο μαγαζί ή άκυρες δολοφονίες και επιδρομές γερμανών. 

Περισσότερο η ταινία θυμίζει την Υπολοχαγό Νατάσα που όμως για την εποχή της και με τη συμμετοχή της Βουγιουκλάκης θεωρήθηκε κλασική. Αλλά..helloooooo είμαστε στο 2015!!! Να μη μιλήσω για τα εφέ. Το πιστολίδι θυμίζει western του ΄70 και οι θάνατοι παιγμένοι από κομπάρσους που μάλλον δεν έχουν δει χολυγουντιανή ταινία για να ξεπατικώσουν καμιά κίνηση!! Το μόνο σημείο της ταινίας που αξίζει είναι προς το τέλος όταν το πράγμα σοβαρεύει με τη μεταφορά των Εβραίων στο γκέτο και μετέπειτα στην Πολωνία (μη φανταστείτε ότι έχουμε πλάνα από τη Βαρσοβία, μέχρι το τρένο φτάνουμε) αλλά και με την εξέλιξη που έχει ο έρωτας των δύο νεαρών. Οι σκηνές πάλι υπερβολικά στημένες και άτεχνες σκηνοθετικά αλλά τουλάχιστον η δύναμη των στιγμών το ξεπερνά κάπως. Βέβαια, όλα αυτά καταρρέουν στην τελευταία σκηνή της ταινίας...μόνο και μόνο για αυτή τη σκηνή αξίζει να δείτε την ταινία. Φροντίστε μόνο να έχετε μαζί σας ένα πάμπερς ή έστω μια αλλαξιά...

Πιστεύω ότι σας έπεισα να την δείτε!!! Αν πάλι όχι...την γλιτώσατε!!

Δεν περιγράφω άλλο....

ΥΓ: Γύρω γύρω ο κακός χαμός, σκοτωμοί, τσακωμοί, κυνηγητά και ο Τσιτσάνης ατσαλάκωτος. James Bond κανονικός!!