Headhunters (2011, ελληνιστί «Κυνηγοί Κεφαλών»)

Βαθμολογία 3,8 / 5

Πάντα μου άρεσε να συνδυάζω το full πακέτο της έμπνευσης ενός συγγραφέα. Έτσι έχοντας ξεκινήσει να διαβάζω βιβλία του Jo Nesbo (να ναι καλά το Μεταίχμιο που μου τον «σύστησε») αποφάσισα να συνδυάσω το μυθιστόρημα με την κινηματογραφική μεταφορά ενός εκ των καλύτερων βιβλίων του. Αυτή η θέληση ενισχύθηκε από το γεγονός ότι την ταινία σκηνοθετούσε ο Morten Tyldum, που λίγες ημέρες πριν μου είχε δώσει τη χαρά μιας άλλης μοναδικής ταινίας του, το «Παιχνίδι της Μίμησης». Συν ότι έπαιζε ο Nikolaj Coster-Waldau, γνωστός από το Game Of Thrones.

Η ταινία αφηγείται την περιπέτεια στην οποία έμπλεξε ο Roger Brown (Aksel Hennie), ο πιο επιτυχημένος κυνηγός κεφαλών της χώρας που φρόντιζε οι μεγαλύτερες εταιρίες να προσλαμβάνουν τα κατάλληλα άτομα. Παρά την πολύ καλή δουλειά του, ήταν πνιγμένος στα χρέη αφού η ζωή που πρόσφερε στην πανέμορφη σύζυγό του, Diana Brown (Synnøve Macody Lund – πραγματικά εκθαμβωτική) του είχε ξεκάνει τις οικονομίες του. Για να τα φέρνει βόλτα διατηρούσε μια παράλληλη δραστηριότητα, όχι και τόσο νόμιμη. Με τη βοήθεια ενός υπαλλήλου μιας εταιρίας security έκλεβε διάσημους πίνακες από τα σπίτια διαφόρων πλουσίων και τους πουλούσε έναντι αμοιβής. Όταν του παρουσιάζεται λοιπόν, η ευκαιρία να κάνει μια τελευταία δουλειά που θα του εξασφάλιζε το μέλλον, δεν την αφήνει να πάει χαμένη. Αλλά δεν λογάριαζε ότι στο δρόμο του θα έπεφτε ένας αδίστακτος άνθρωπος, ο Clas Greve (Nikolaj Coster-Waldau) που του έχει στήσει παγίδες σε όλη τη διαδρομή. 

Γρήγορο σενάριο, απροσδόκητη τροπή, ανθρωποκυνηγητό μέχρις εσχάτων, δολοφονίες και δύο πανούργα μυαλά απέναντι ο ένας στον άλλον. Σε μια γραμμή με αυτές τις λέξεις μπορούμε να συνοψίσουμε το κλίμα της ταινίας, που φυσικά στηρίζεται σε ένα εξαιρετικό βιβλίο. Και η βαθμολογία που θα έβαζα ίσως να ήταν υψηλότερη αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο, το οποίο είναι απείρως ανώτερο από την ταινία. Η σκηνοθεσία του Tyldum ικανοποιητική, δίνει τον γρήγορο ρυθμό που απαιτεί η ταινία με λίγες αλλά τρανταχτές αλλαγές σε σχέση με το βιβλίο. Οι ερμηνείες σχετικά αδιάφορες αλλά τόσο καλές όσο χρειάζεται για να μην αφαιρέσουν πόντους από την ταινία. Η αλήθεια είναι πάντως ότι σε πολλά σημεία ακροβατεί μεταξύ του ρεαλιστικού, αληθοφανούς στόρι και του τραβηγμένου και υπερβολικού. 

Διαβάζοντας τις κριτικές των θεατών στο αγαπημένο μου rotten tomatoes (στο οποίο παρεμπιπτόντως η ταινία βαθμολογείται με 92% και 85% από κριτικούς και κοινό αντίστοιχα), θα σταθώ στη μοναδική αρνητική κριτική που μάλλον αποτυπώνει την αλήθεια, χωρίς να σημαίνει ότι η ταινία είναι κακή. Λέει λοιπόν ένας θεατής: «Η ταινία είναι σαν ένα γραφείο του ΙΚΕΑ, που έχεις στήσει με τα χέρια σου. Όμορφο και χρήσιμο αλλά έτοιμο να καταρρεύσει αν το κοιτάξεις πολύ καλά», υπονοώντας ότι μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει τα σεναριακά κενά. Αλλά, don’t worry, δείτε τη και δε θα το μετανιώσετε!!!